Roland Dumas
Roland Dumas (ur. 23 sierpnia 1922 w Limoges[1]) – francuski polityk i prawnik, działacz Partii Socjalistycznej, parlamentarzysta i minister, w latach 1995–2000 przewodniczący Rady Konstytucyjnej.
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 sierpnia 1922 |
|---|---|
| Minister spraw zagranicznych Francji | |
| Okres |
od 7 grudnia 1984 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw zagranicznych Francji | |
| Okres |
od 10 maja 1988 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
Życiorys edytuj
W trakcie II wojny światowej jego ojciec, Georges Dumas, został zastrzelony przez Gestapo. Roland Dumas również uczestniczył w ruchu oporu; został aresztowany, uciekł wkrótce przed wyzwoleniem Francji[2]. Za swoją działalność otrzymał m.in. Krzyż Wojenny[3].
Ukończył studia prawnicze w Paryżu[2]. Kształcił się w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu i w London School of Economics[4]. W 1950 uzyskał uprawnienia adwokata, podejmując praktykę zawodową w Limoges[2]. Zyskał rozpoznawalność m.in. jako skuteczny obrońca oskarżonego o zabójstwo działacza komunistycznego Georges’a Guingouina oraz oskarżonego o ujawnienie tajemnicy państwowej urzędnika Jeana Monsa[2][3]. Był także pełnomocnikiem osób publicznych, do jego klientów należeli Marc Chagall, Jean Genet, Alberto Giacometti i Pablo Picasso[3][4].
Stał się bliskim współpracownikiem François Mitterranda[2]. Zaangażował się w działalność polityczną w ramach ugrupowań lewicowych, w tym powstałej w 1969 Partii Socjalistycznej. W latach 1956–1958 po raz pierwszy sprawował mandat deputowanego. Ponownie był posłem w okresie 1967–1968. Do Zgromadzenia Narodowego powrócił w 1981, z powodzeniem ubiegając się o reelekcję w wyborach w 1986 i 1988[1].
Od grudnia 1983 do grudnia 1984 pełnił funkcję ministra do spraw europejskich w gabinetach, którymi kierowali Pierre Mauroy i Laurent Fabius, od czerwca 1984 był jednocześnie rzecznikiem prasowym rządu. Od grudnia tegoż roku do marca 1986 u Laurenta Fabiusa kierował po raz pierwszy resortem spraw zagranicznych. W maju 1988, po powrocie socjalistów do władzy, został ponownie ministrem spraw zagranicznych, uzyskując wówczas rangę ministra stanu. Urząd ten sprawował do marca 1993, wchodząc w skład dwóch rządów Michela Rocarda, a także gabinetów Édith Cresson i Pierre’a Bérégovoy[5].
W lutym 1995 kończący kadencję François Mitterrand powołał go na przewodniczącego Rady Konstytucyjnej. W marcu 1999 Roland Dumas zawiesił się w pełnieniu tej funkcji, a zrezygnował z niej w marcu 2000[6]. Wiązało się to z oskarżeniem go o przyjmowanie korzyści majątkowych od koncernu paliwowego (tzw. afera Elf). W pierwszej instancji polityk został skazany, jednak w 2003 w wyniku postępowania odwoławczego został uniewinniony[7]. W 2007 został natomiast skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i na grzywnę za nadużycia jako wykonawca woli wdowy po Albercie Giacomettim[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Roland, Léon, Louis Dumas. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2017-08-21]. (fr.).
- ↑ a b c d e Roland Dumas. linternaute.com. [dostęp 2017-08-21]. (fr.).
- ↑ a b c d Nota biograficzna na stronie lci.tf1.fr. [dostęp 2017-08-21]. (fr.).
- ↑ a b Roland Dumas. naisbitt.edu.rs. [dostęp 2017-08-21]. (ang.).
- ↑ Tous les gouvernements depuis 1958. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2017-08-21]. (fr.).
- ↑ Roland Dumas. conseil-constitutionnel.fr. [dostęp 2017-08-21]. (fr.).
- ↑ Court overturns Dumas conviction for corruption. independent.co.uk, 30 stycznia 2003. [dostęp 2017-08-21]. (ang.).