Wojciech Jasiński (polityk)

polski prawnik i polityk

Wojciech Stefan Jasiński (ur. 1 kwietnia 1948 w Gostyninie) – polski polityk, prawnik i urzędnik.

Wojciech Jasiński
Data i miejsce urodzenia

1 kwietnia 1948
Gostynin

Podsekretarz stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości
Okres

od 11 września 2000
do 12 lipca 2001

Minister skarbu państwa
Okres

od 15 lutego 2006
do 7 września 2007
i ponownie od 11 września 2007 do 16 listopada 2007

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Andrzej Mikosz

Następca

Aleksander Grad

Prezes PKN Orlen
Okres

od 2015
do 2018

Poprzednik

Jacek Krawiec

Następca

Daniel Obajtek

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Poseł na Sejm IV, V, VI, VII i VIII kadencji w latach 2001–2015 z ramienia Prawa i Sprawiedliwości, podsekretarz stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości w latach 2000–2001, minister Skarbu Państwa w latach 2006–2007 w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego, w latach 2015–2018 prezes zarządu PKN Orlen.

Życiorys edytuj

Młodość i wykształcenie edytuj

Syn Stanisława i Haliny[1]. W 1972 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego[2].

Działalność w PRL edytuj

W latach 1972–1973 był urzędnikiem w płockim oddziale Narodowego Banku Polskiego. Od 1973 do 1980 był pracownikiem urzędu miejskiego w Płocku. Od 1975 kierował tam wydziałem spraw wewnętrznych, w tym samym roku zapisał się do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Od 1980 pracował w „Społem” Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Zgoda” w Płocku. Od 1984 do 1985 był zatrudniony w Spółdzielni Transportu Wiejskiego w Płocku, następnie do 1986 w Izbie Skarbowej w Płocku.

Od 1986 do 1989 przebywał w Stanach Zjednoczonych[3].

Działalność w III RP edytuj

Po powrocie do kraju w 1990 podjął pracę w Urzędzie Wojewódzkim w Płocku. W latach 1990–1991 pełnił funkcję delegata pełnomocnika rządu ds. reformy samorządu terytorialnego w województwie płockim. Od 1992 pracował w Najwyższej Izbie Kontroli – najpierw jako dyrektor delegatury NIK w Warszawie, od 1994 jako dyrektor Zespołu Finansów i Budżetu, następnie jako dyrektor Departamentu Budżetu Państwa NIK. W latach 1997–2000 pracował w spółce „Srebrna” jako członek zarządu oraz prezes zarządu (gdzie współpracował z ówczesnymi politykami Porozumienia Centrum, m.in. Jarosławem Kaczyńskim, Adamem Lipińskim i Przemysławem Gosiewskim).

Od września 2000 do lipca 2001 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości (w okresie gdy ministrem był Lech Kaczyński). Od 2001 do 2007 był posłem Prawa i Sprawiedliwości w Sejmie IV i V kadencji. W V kadencji krótko przewodniczył Komisji Finansów Publicznych.

Od 15 lutego 2006 do 7 września 2007 i od 11 września 2007 do 16 listopada 2007 zajmował stanowisko ministra Skarbu Państwa w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego, od 7 września 2007 do 11 września 2007 był sekretarzem stanu w MSP i kierownikiem resortu. W 2006 wyraził zgodę na zawarcie umowy pomiędzy PGNiG a RosUkrEnergo na dostawę gazu do Polski do 2022, którą to umowę z uwagi na warunki finansowe krytykowali m.in. politycy PO i niektórzy analitycy rynku energetycznego[4][5][6].

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz trzeci uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu płockim 30 702 głosy. W 2009 bez powodzenia kandydował do Parlamentu Europejskiego. W 2010 objął obowiązki prezesa płockiego zarządu okręgowego Prawa i Sprawiedliwości. W wyborach do Sejmu w 2011 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, dostał 26 125 głosów[7]. Bezskutecznie kandydował z ramienia PiS w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014.

W 2015 został ponownie wybrany do Sejmu, otrzymując 31 106 głosów[8]. W grudniu 2015 złożył mandat poselski[9], po czym został powołany na prezesa zarządu PKN Orlen[10]. 5 lutego 2018 został odwołany z tej funkcji[11]. W sierpniu 2018 został pełnomocnikiem zarządu Energi ds. operacyjnych[12].

W latach 2016–2024 zasiadał w radzie nadzorczej PKO BP (od 2021 jako jej wiceprzewodniczący)[13][14]. Od marca 2020 do lutego 2024 był przewodniczącym rady nadzorczej PKN Orlen[15][16]. Został zatrudniony na stanowisku doradcy prezesa NBP Adama Glapińskiego[17].

Odznaczenia edytuj

W 1995 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[18].

Życie prywatne edytuj

Żonaty, ma dwoje dzieci. Jest spokrewniony z Katarzyną Grützmacher (w 2016 powołaną na szefa redakcji zagranicznej w TVP)[19].

Przypisy edytuj

  1. Informacje w BIP IPN. [dostęp 2014-12-12].
  2. Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2017-01-17].
  3. Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2014-12-12].
  4. Andrzej Szczęśniak: Kto odpowiada za wysokie ceny gazu? Warto przypomnieć. szczesniak.pl, 9 maja 2012. [dostęp 2019-05-19].
  5. Stanisław Cybruch: PO kontra PiS w sprawie negocjacji gazowych. Oddajcie 12 miliardów. wiadomosci24.pl, 8 listopada 2012. [dostęp 2016-01-25].
  6. Przez ministra z PiS stracimy 17 mld zł?. money.pl, 12 maja 2011. [dostęp 2016-01-25].
  7. Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2014-12-12].
  8. Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-27].
  9. M.P. z 2015 r. poz. 1287.
  10. PKN Orlen ma nowego prezesa. Jacek Krawiec odwołany, stery przejmuje Wojciech Jasiński. money.pl, 16 grudnia 2015. [dostęp 2015-12-16].
  11. RN Orlenu odwołała ze stanowiska prezesa Wojciecha Jasińskiego, zastąpi go Daniel Obajtek. bankier.pl, 5 lutego 2018. [dostęp 2018-02-05].
  12. Hubert Orzechowski: Przyjaciel Jarosława Kaczyńskiego ma nową posadę. Prawie 30 tys. miesięcznie. money.pl, 10 sierpnia 2018. [dostęp 2018-08-10].
  13. Rewolucja w największym banku w Polsce. interia.pl, 7 czerwca 2021. [dostęp 2021-06-07].
  14. Przemysław Średziński: Zmiany w PKO BP. Jest nowa rada nadzorcza. Wojciech Jasiński odwołany. gazetapl, 2 lutego 2024. [dostęp 2024-02-02].
  15. Wojciech Jasiński przewodniczącym rady nadzorczej PKN Orlen. radiomaryja.pl, 5 marca 2020. [dostęp 2020-03-05].
  16. Zmiany na czele Orlenu. Wojciech Jasiński traci stanowisko. tvn24.pl, 6 lutego 2024. [dostęp 2024-02-06].
  17. Dotarli do „tajnej listy” doradców w NBP. Jest i znany polityk PiS. money.pl, 4 grudnia 2023. [dostęp 2024-02-07].
  18. M.P. z 1996 r. nr 7, poz. 78.
  19. Mariusz Kowalewski: TVPropaganda. Za kulisami TVP. Warszawa: Wydawnictwo Arbitror, 2019, s. 35. ISBN 978-83-66095-20-5.

Bibliografia edytuj