Spiczki
Spiczki (dodatkowa nazwa w języku białoruskim Спічкі) – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie bielskim, w gminie Orla[5][6]. Znajduje się przy drodze łączącej Parcewo z Orlą. Nazwa wsi w dosłownym tłumaczeniu z języka rosyjskiego to „zapałki”.
| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) | |
| Strefa numeracyjna |
85 |
| Kod pocztowy |
17-106[4] |
| Tablice rejestracyjne |
BBI |
| SIMC |
0038310[5] |
Położenie na mapie gminy Orla  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podlaskiego  | |
Położenie na mapie powiatu bielskiego  | |
 52°42′53″N 23°15′52″E/52,714722 23,264444[1]
| |
Wierni wyznania prawosławnego należą do parafii pod wezwaniem św. Archanioła Michała w Bielsku Podlaskim, a wierni kościoła rzymskokatolickiego do parafii Najświętszej Opatrzności Bożej w Bielsku Podlaskim[7].
Historia edytuj
Początki Spiczek należy łączyć z XVI wiekiem, kiedy to wokół Bielska Podlaskiego rozlokowano 6 wsi mieszczańskich: Widowo, Szastały, Parcewo, Augustowo, Stryki i Spiczki. Mieszkańcy Spiczek posiadali status analogiczny do statusu mieszkańca Bielska Podlaskiego. Były przedmieściem Bielska położonym w starostwie bielskim w II połowie XVII wieku[8], były położone w ziemi bielskiej województwa podlaskiego w 1795 roku.[9].
Pod koniec XIX w. na terenie parafii św. Michała Archanioła w Bielsku Podlaskim zaczęto organizować cerkiewne szkolnictwo – otwarto szkoły gramoty w Pilikach (1885), Proniewiczach (1885), Spiczkach (1890), Szastałach (1899), a także szkoły parafialne (męską i żeńską) w Bielsku Podlaskim (1891), w których wykładała córka ówczesnego proboszcza, Zofia Taranowicz. Po II wojnie światowej w Spiczkach nadal funkcjonowała szkoła podstawowa (nauczanie początkowe). Po zakończeniu nauczania początkowego dzieci ze Spiczek kontynuowały naukę w szkole podstawowej w Parcewie (obecnie budynek zabytkowy – przy drodze do Spiczek).
11 stycznia 2011 r. w gminie Orla wprowadzono 25 białoruskich nazw dla wsi i kolonii. Oficjalną nazwę w języku białoruskim otrzymała wówczas również wieś Spiczki. Z nazwą tą wynikły pewne komplikacje. Rada Gminy uchwaliła bowiem zapis w formie Cnічкі z literą „n” z alfabetu łacińskiego zamiast w formie Спічкі z literą „п” z cyrylicy. Nazwę w tej postaci przyjęła Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych, a następnie Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji zamieścił ją w Rejestrze gmin, na których obszarze używane są nazwy w języku mniejszości. W efekcie nazwę w takiej właśnie formie zamieszczono na tablicach przed wjazdem do miejscowości
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.
We wsi znajdują się dwa cmentarze prawosławne z XIX wieku[10].
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 127362
- ↑ Wieś Spiczki w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2020-11-25], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1188 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
- ↑ Anna Laszuk, Zaścianki i królewszczyzny : struktura własności ziemskiej w województwie podlaskim w drugiej połowie XVII wieku, Warszawa 1998, s. 116.
- ↑ Karol de Perthées , Mappa Szczegulna Woiewodztwa Podlaskiego, 1795
- ↑ Andrzej Michałowski, Alicja Sulimierska, Elżbieta Baniukiewicz: Studia i Materiały. Wykaz zabytkowych cmentarzy w Polsce. Województwo Białostockie. Warszawa: Ośrodek Ochrony Zabytkowego Krajobrazu. Narodowa Instytucja Kultury, 1996, s. 44.
Linki zewnętrzne edytuj
- Spiczki (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 110.