Wikipedia

Stanisław Bedryjowski (1897–1973)

Stanisław Florian Bedryjowski (ur. 4 maja 1897 w Strusowie, zm. 20 listopada 1973 w Londynie) – major kawalerii Wojska Polskiego.

Stanisław Bedryjowski
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

4 maja 1897
Strusów

Data i miejsce śmierci

20 listopada 1973
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Urodził się 4 maja 1897 w Strusowie, w ówczesnym powiecie trembowelskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Michała i Klary z Rudnych[1]. Do szkół średnich uczęszczał w Trembowli (1906–1909), Tarnopolu (1909–1913) i Lwowie (1913–1914). Wojenną maturę zdał w 1916 w Wiedniu[1].

W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 3 pułku piechoty. Służył w nim do 4 lutego lub do 15 listopada 1915, po czym przeszedł do 3. szwadronu kawalerii późniejszego 2 pułku ułanów. 1 czerwca 1917 został przydzielony do szwadronu karabinów maszynowych jako dowódca sekcji. Po bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918) i rozwiązaniu Polskiego Korpusu Posiłkowego (19 lutego 1918) wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej i został skierowany do Miżyńca, gdzie zorganizował miejscowy oddział organizacji[1].

1 grudnia 1918 przeszedł do WP, do dyonu jazdy rotmistrza Antoniego Jabłońskiego, w którym służył do 1 lutego 1919 w stopniu starszego ułana, następnie wachmistrza, pełniąc przy tym funkcję zastępcy dowódcy plutonu. Potem służył w 11 pułku ułanów, w którym dowodził 1. szwadronem (do 15 kwietnia 1919), a potem plutonem (do 15 lipca 1919)[1]. 21 sierpnia 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 sierpnia 1919 podporucznikiem w kawalerii. Służył wówczas w 2 pułku szwoleżerów[2]. 15 grudnia 1919 został skierowany do Dowództwa Okręgu Generalnego Pomorze, w którym pełnił funkcję szefa adiutantury do 1 listopada 1920. 15 marca 1921 został awansowany na porucznika[1].

Od 1921 służył w 22 pułku ułanów w Radymnie, a później w Brodach[3][4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 315. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[5]. W listopadzie 1924 został przydzielony do 6 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Stanisławowie na stanowisko kierownika kancelarii[6][7]. W czerwcu 1926 został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w 6 SBK[8]. Później został przydzielony do szwadronu pionierów 6 Samodzielnej Brygadzie Kawalerii w Stanisławowie na stanowisko młodszego oficera szwadronu. W sierpniu 1926 został przeniesiony do 6 pułku ułanów z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w szwadronie pionierów 6 SBK[6]. Z dniem 1 czerwca 1927 został przeniesiony do 22 pułku ułanów[9][10][11]. 27 stycznia 1930 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1930 stopień rotmistrza w korpusie oficerów kawalerii i 11. lokatą[12]. W marcu 1931 ogłoszono jego przeniesienie do 9 pułku strzelców konnych w Grajewie[13], ale później zarządzenie w tej sprawie zostało unieważnione[14]. W sierpniu 1931 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III[15]. Następnie pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Głównego. W 1936 dowodził 2. szwadronem 19 pułku ułanów w Ostrogu nad Horyniem[16]. Od 14 czerwca 1937 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisku kierownika referatu dyscypliny[17][1].

18 września 1939 przekroczył granicę rumuńską. 14 stycznia 1940 zameldował się w Stacji Zbornej w koszarach Bessières w Paryżu. Pełnił tam, a następnie w Stacji Zbornej Carpiagne, obowiązki oficera ewidencji personalnej i rejestracyjnego. Po klęsce Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii. W Plymouth skierowano go do Obozu WP w Crawford. Dalszą służbę pełnił na Wyspach Brytyjskich. Na majora został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1946. Od 10 września 1946 do 9 września 1948 służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Później awansował na podpułkownika[1].

Zmarł 20 listopada 1973 w Londynie[18]. Został pochowany na cmentarzu Putney Vale[18].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g Żołnierze Niepodległości : Bedryjowski Stanisław Florian. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-06-07].
  2. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 88 z 12 września 1919, poz. 3139.
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 265.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 643, 684.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 171.
  6. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924, s. 688.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 83, 577, 607, 1675.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 18 czerwca 1926, s. 181.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927, s. 147.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 311, 353.
  11. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 35, 87.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930, s. 27.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931, s. 101.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 350, 351.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 227.
  16. ↑ Bączkowski 2017 ↓, s. 47.
  17. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 510.
  18. ↑ a b The Polish Heritage Society UK Ltd. : Honours : Polish Graves in North, West & South London cemeteries and churches. The Polish Heritage Society UK Ltd.. [dostęp 2022-06-04]..
  19. ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1934, s. 240.
  21. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 134.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Bedryjowski_(1897–1973)&oldid=67612720”