Stanisław Widlica Domaszewski

kasztelan sanocki i lubelski

Stanisław Widlica Domaszewski herbu Nieczuja (ur. ok. 1600, zm. 1667) – podsędek ziemski łukowski (1648), starosta łukowski, kasztelan sanocki (1661), kasztelan lubelski (od 1663 do 1667), dowódca chorągwi pancernej (m.in. w 1658), jeden z organizatorów i uczestników[1] konfederacji tyszowieckiej.

Stanisław Widlica Domaszewski
Herb
Zadora
Data urodzenia

ok. 1600

Data śmierci

1667

Żona

Joanna Domaszewska

Dzieci

Kazimierz, Piotr, Erazm, Feliks

Ożenił się z Joanną Domaszewską, z którą wychowywał synów; Feliksa, Piotra, Erazma. Synem jego był również kasztelan sanocki Kazimierz Widlica Domaszewski.

Brał udział w walkach 1626–1629 i 1655–1660 ze Szwedami; 1649–1651 z Kozakami.

W 1649 roku jako porucznik był uczestnikiem popisu pospolitego ruszenia szlachty województwa lubelskiego w chorągwi starosty łukowskiego Jana Bartosza Kazanowskiego z wyprawy ziemi łukowskiej[2]. 26 listopada 1655 roku, gdy wojska kozacko–moskiewskie wycofały się z Lublina, jako jeden z organizatorów konfederacji tyszowieckiej, w imieniu Stanisława Potockiego, hetmana wielkiego koronnego likwidował władze ustanowione przez Iwana Wyhowskiego, i przywrócił dawny zarząd miejski.

W 1648 roku był elektorem Jana II Kazimierza Wazy z województwa lubelskiego[3].

Poseł województwa lubelskiego na sejm koronacyjny w 1649 roku, sejm 1650, sejm nadzwyczajny 1652, 1653, sejm zwyczajny 1654, 1655, 1658, 1659, 1661, 1662 roku[4].

Przypisy edytuj

  1. Adam Kersten, Z badań nad konfederacją tyszowiecką, „Rocznik Lubelski”, t. I, Lublin 1958, s. 115.
  2. Józef Kus, Popis pospolitego ruszenia szlachty województwa lubelskiego z 1649 roku, w: Region Lubelski 1994–1996, 6 (8), s. 138.
  3. Svffragia Woiewodztw, y Ziem Koronnych, y Wielk. Xięstwa Litewskiego. Zgodnie na Naiaśnieyszego Iana Kazimierza Obranego Krola Polskiego [...]. Dane, między Warszawą, a Wolą, Dnia 17. Listopada, Roku 1648, [b.n.s].
  4. Grzegorz Gębka, Reprezentacja sejmowa województwa lubelskiego za panowania Jana Kazimierza, w: Res Historica, z. 17, Lublin 2004, s. 48.

Bibliografia edytuj