Stefan Jażdżyński

Stefan Jażdżyński (ur. 25 marca 1886 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 21 września 1938 w Warszawie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Stefan Jażdżyński
Ilustracja
Stefan Jażdżyński (między 1924 a 1930)
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

25 marca 1886
Piotrków Trybunalski

Data i miejsce śmierci

21 września 1938
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1931

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 Pułk Piechoty (LP),
4 Pułk Piechoty (LP),
4 Pułk Piechoty Legionów,
Dowództwo Okręgu Generalnego „Kielce”

Stanowiska

dowódca plutonu (w 2.pp LP i w 4.pp LP),
dowódca kompanii (w 4.pp LP),
dowódca baonu (w 4. pp LP),
Inspektor Piechoty (DOG Kielce), dowódca pułku (4.pp Legionów),
komendant placu w Wilnie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Oficerowie 4 pułku piechoty Legionów Polskich. Od lewej: Feliks Jędrychowski, ks. Konopka, Rudolf Witold Udołowicz, dr Bobrowski, Nowakowski, Kamiński, Stefan Jażdżyński, 1915–1916.
grób Stefana Jażdżyńskiego

Życiorys

edytuj

W latach 1897–1904 uczył się w Szkole Handlowej w Łodzi. W 1905 roku został aresztowany za działalność rewolucyjną i zesłany do Czelabińska. Po ucieczce z zesłania dotarł do Chrzanowa i schronił się w pobliskiej Sierszy, gdzie podjął pracę jako magazynier w kopalni.

W 1909 roku był zastępcą naczelnika „Sokoła” w Chrzanowie. Ukończył kursy podoficerskie i szkołę oficerską organizacji (w 1914 roku). 14 sierpnia 1914 roku objął dowództwo plutonu w 7. Stałej Drużynie Sokoła, z którą na początku września udał się do Krakowa, gdzie został przydzielony do 2 pułku piechoty, w którym dowodził w 1. plutonem 8. kompanii. Od 2 października 1914 roku walczył na froncie karpackim. W styczniu 1915 roku zapadł na zdrowiu i leczył się w Szpitalu Rezerwowym nr 1 w Wiedniu. 1 kwietnia 1915 roku dostał przydział do IV baonu 2 pp LP, który stał się zalążkiem 4 pułku piechoty LP. Wraz z tym pułkiem wyruszył 15 lipca 1915 roku z Piotrkowa na front na czele 1. plutonu 9. kompanii. 1 listopada objął dowództwo 12. kompanii tego pułku.

Został zwolniony z Legionów 12 sierpnia 1917 roku po kryzysie przysięgowym. Zaczął formować Polską Organizację Wojskową w Chrzanowie. 1 listopada 1918 roku powołał tam kompanię, która wkrótce weszła w skład 4. pułku piechoty Legionów. 4 grudnia tego roku objął dowództwo III baonu 4. pp Legionów, z którym 11 kwietnia 1919 roku wyruszył na front litewsko-białoruski. W okresie od 11 sierpnia do 10 października 1919 roku przebywał w szpitalu i na rekonwalescencji. Następnie objął komendę nad baonem zapasowym 4. pp Legionów.

W 1921 roku został w zastępstwie Inspektorem Piechoty Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”, a następnie dowódcą 4. pp Leg. (którym był w latach 1921–1930). Potem został komendantem placu w Wilnie. Ze względu na stan zdrowia został 31 sierpnia 1931 roku przeniesiony w stan spoczynku. W latach 30. był tymczasowym wiceprezydentem miasta Radomia, przewodniczącym Komitetu Niesienia Pomocy Bezrobotnym. Gdy uległ częściowemu paraliżowi, z rodziną powrócił do Kielc.

Awanse

edytuj
  • chorąży piechoty – 11 listopada 1914 roku
  • podporucznik piechoty – 20 sierpnia 1915 roku (XI ranga, rozkaz Komendy LP nr 148 z 20 sierpnia 1915 roku)
  • porucznik piechoty – 23 września 1916 roku, ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1916 roku
  • kapitan piechoty – 15 listopada 1918 roku, z rozkazu gen. Bolesława Roi
  • major piechoty – 21 lipca 1920 roku, ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia tego roku
  • podpułkownik piechoty – 15 sierpnia 1924 roku
  • pułkownik piechoty –

Życie prywatne

edytuj

Stefan Jażdżyński urodził się w rodzinie Antoniego i Rozalii z domu Sobczyk (albo Sobczak). Ożenił się z Marią Chlebowską (ok. 1898–1978). Mieli dzieci: Tadeusza Ludwika, Wiesława Stefana, Jerzego Bogumiła i Janinę.

Po śmierci został pochowany w Kielcach.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  2. M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy na rzecz Pożyczki Narodowej”.
  3. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia

edytuj