Susan Rice
Susan Elizabeth Rice (ur. 17 listopada 1964 w Waszyngtonie) – amerykańska dyplomatka, polityczka, ambasador Stanów Zjednoczonych przy ONZ (w latach 2009–2013), doradca ds. bezpieczeństwa narodowego (w latach 2013–2017), dyrektor Rady Polityki Wewnętrznej (od 2021 roku).
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 listopada 1964 |
|---|---|
| Doradca ds. bezpieczeństwa narodowego | |
| Okres |
od 1 lipca 2013 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador Stanów Zjednoczonych przy ONZ | |
| Okres |
od 26 stycznia 2009 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
Życiorys edytuj
Młodość i edukacja edytuj
Susan Rice urodziła się 17 listopada 1964 w Waszyngtonie jako córka naukowczyni Lois Rice, a także ekonomisty oraz członka Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnych Emmetta J. Rice’a[1]. Gdy Rice była w wieku 10 lat, jej rodzice się rozwiedli[2]. W latach 1990–1992 pracowała w biurze McKinsey & Company[3][4]. W 1986 jako członkini bractwa Phi Beta Kappa[4] zdobyła stopień bachelor’s degree na Uniwersytecie Stanforda, w 1988 roku zdobyła stopień magistra i w 1990 doktora (Doctor of Philosophy) na kolegium New College Uniwersytetu Oksfordzkiego[5].
Kariera dyplomatyczna i polityczna edytuj
W latach 1993–1997 pracowała w Radzie Bezpieczeństwa Narodowego[6]. W latach 1995–1997 była specjalną asystentką Billa Clintona[7]. Od 1997 roku do 2001 roku była zastępczynią sekretarza stanu ds. Afryki[8]. W latach 2002–2009 pełniła funkcję starszej pracowniczki naukowej w Brookings Institution[9]. Pracowała jako starsza doradczyni Baracka Obamy ds. polityki zagranicznej podczas jego kampanii prezydenckiej w 2008 roku[10].
W latach 2009–2013 pełniła funkcję ambasadora Stanów Zjednoczonych przy ONZ[10]. Jako stała przedstawicielka Stanów Zjednoczonych przy ONZ pracowała na rzecz ochrony praw człowieka i uniwersalnych wartości, a także wzmocnienia bezpieczeństwa na świecie[10]. Popierała zaostrzenie sankcji ONZ wobec Korei Północnej i Iranu, interwencje w Libii i na Wybrzeżu Kości Słoniowej, przeprowadzenie referendum niepodległościowego w Sudanie Południowym, misje pokojowe Organizacji Narodów Zjednoczonych w Iraku i w Afganistanie i reformę Rady Praw Człowieka ONZ[10].
W lipcu 2013 roku została doradcą ds. bezpieczeństwa narodowego prezydenta Baracka Obamy[11]. Przestała pełnić tę funkcję 20 stycznia 2017, w dniu zaprzysiężenia Donalda Trumpa[11].
W 2020 roku była wymieniana przez media jako jedna z osób, którym Joe Biden może zaproponować nominację Partii Demokratycznej na stanowisko wiceprezydenta[12]. 20 stycznia 2021, w gabinecie Joego Bidena została dyrektorem Rady Polityki Wewnętrznej[13].
Przypisy edytuj
- ↑ Miranda Green, How Susan Rice became a perfect villain for Republicans [online], cnn.com, 5 kwietnia 2017 [dostęp 2021-10-10].
- ↑ Susan Rice has unconventional style as U.S. ambassador to U.N. [online], denverpost.com, 30 listopada 2012 [dostęp 2021-10-10] (ang.).
- ↑ Burwell got noticed when she passed note in Oval Office meeting [online], arkansasonline.com, 5 marca 2013 [dostęp 2021-10-21] (ang.).
- ↑ a b Susan E. Rice [online], state.gov [dostęp 2021-10-21] (ang.).
- ↑ Oxford graduates in the new Biden Administration [online], ox.ac.uk [dostęp 2021-10-21] (ang.).
- ↑ Susan E Rice [online], awpc.cattcenter.iastate.edu [dostęp 2021-10-21] (ang.).
- ↑ U.S. Ambassador to the United Nations Susan Rice will be Stanford's 2010 Commencement speaker [online], news.stanford.edu, 15 stycznia 2010 [dostęp 2021-10-21] (ang.).
- ↑ Quint Forgey, Susan Rice: I’m qualified to become Biden’s secretary of State or Defense [online], politico.com, 21 sierpnia 2020 [dostęp 2021-10-21] (ang.).
- ↑ Susan E. Rice [online], brookings.edu [dostęp 2021-10-21] (ang.).
- ↑ a b c d Ambassador Susan Rice [online], whitehouse.gov, 10 stycznia 2011 [dostęp 2021-10-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-10-23] (ang.).
- ↑ a b Jackson Visiting Fellow Discussion Forum [online], jackson.yale.edu [dostęp 2021-10-21] (ang.).
- ↑ Joe Biden wskazał kandydatkę na wiceprezydenta [online], wiadomosci.onet.pl, 11 sierpnia 2020 [dostęp 2021-10-22] (pol.).
- ↑ Who are the pillars of the Biden-Harris team? [online], ft.com, 20 stycznia 2021 [dostęp 2021-10-21] (ang.).