Szowal
Szowal (hebr. שובל; pol. Szlak lub Trakt; w oficjalnej pisowni w ang. Shoval) – kibuc położony w Samorządzie Regionu Bene Szimon, w Dystrykcie Południowym, w Izraelu. Członek Ruchu Kibuców (Ha-Tenu’a ha-Kibbucit).
Wjazd do kibucu Szowal | |
Państwo | |
---|---|
Dystrykt | |
Wysokość |
206 m n.p.m. |
Populacja (2009) • liczba ludności |
|
Kod pocztowy |
85320 |
Położenie na mapie Dystryktu Południowego ![]() | |
Położenie na mapie Izraela ![]() | |
![]() | |
Strona internetowa |
Położenie
edytujKibuc jest położony w północnej części pustyni Negew, w odległości około 31 kilometrów od Morza Śródziemnego i 18 kilometrów na północny zachód od miasta Beer Szewa. Krajobraz jest lekko pofałdowany, poprzecianny licznymi wadi należącymi do dorzecza wadi strumienia Grar.
W jego otoczeniu jest miasto Rahat, wieś młodzieżowa Adanim, moszawy Sede Cewi i Pa’ame Taszaz, oraz beduińskie wioski al-Hajl i Huzajil Abu Wadi.
Demografia
edytujLiczba mieszkańców Szowal[1]:
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/pl/timeline/8f6lzhsaof53ki8tdk9fwhgvm81z20c.png)
Historia
edytujKibuc Szowal został założony w nocy z 5 na 6 października 1946 jako jedno z jedenastu osiedli żydowskich utworzonych w północnej części pustyni Negew w ramach operacji „11 Punktów na Negewie” (hebr. הנקודות, 11 HaNekudot) realizowanej przez Agencję Żydowską. Celem było rozszerzenie granic przyszłego państwa żydowskiego, a jednocześnie budowa osiedli spełniających pierwszą linię obrony w przypadku wrogiej napaści. Założycielami była grupa żydowskich imigrantów z Polski i RPA. Byli to członkowie syjonistycznej organizacji młodzieżowej Ha-Szomer Ha-Cair, którzy wcześniej przeszli szkolenie w rejonie miasta Netanja na północy kraju. W 1944 utworzyli grupę pionierów pod nazwą „Ejlat” i następnie podjęli się zadania założenia osady rolniczej na Negewie.
Podczas I wojny izraelsko-arabskiej w maju 1948 kibuc znalazł się w odciętej przez wojska egipskie żydowskiej enklawie na pustyni Negew. W dniu 19 sierpnia 1948 na północny zachód od kibucu wytyczono lokalizację tymczasowego pasa startowego dla samolotów. Został on nazwany Avak 1. W ciągu następnych trzech dni wyrównano teren i przygotowano pas startowy o długości 1 122 metrów i szerokości 35 metrów. W dniach od 23 sierpnia do 21 października lądowały tutaj samoloty transportowe, przewożąc w ramach operacji Awak żywność, paliwo, zaopatrzenie, żołnierzy, uzbrojenie i amunicję dla żydowskiej enklawy na pustyni Negew[2]. Operacja Awak była prowadzona do 21 października, kiedy to podczas operacji Jo’aw (15-22 października) zniesiono blokadę żydowskich osiedli na pustyni Negew i przywrócono komunikację lądową[3].
Po wojnie rozpoczął się okres szybkiego rozwoju Szowal. Trwał on do początku lat 90. XX wieku, kiedy to kibuc znalazł się w trudnej sytuacji ekonomicznej. Wymusiło to przeprowadzenie restrukturyzacji i częściowej prywatyzacji. Obecnie realizowane są plany dalszej rozbudowy mieszkaniowej kibucu Szowal.
Kultura i sport
edytujW kibucu znajduje się ośrodek kultury z biblioteką. Z obiektów sportowych jest basen kąpielowy, sala sportowa, siłownia i boisko do piłki nożnej.
Edukacja
edytujKibuc utrzymuje przedszkolę oraz szkołę Mevo'ot HaNegev. Organizuje kursy nauki języka hebrajskiego (ulpan) dla nowych imigrantów.
Religia
edytujGospodarka
edytujLokalna gospodarka opiera się na rolnictwie. Uprawy rolnicze zajmują powierzchnię ponad 20 tys. hektarów, na których uprawia się pszenicę, jęczmień, ziemniaki, groch, słonecznik, czosnek, paprykę i szafran. Jest tu także ferma drobiu (zajmuje 27 hektarów). Gospodarstwo bydła mlecznego przynosi produkcję prawie 4 mln litrów mleka rocznie. Jest ono zarządzane wspólnie z kibucem Na’an. W latach 80. XX wieku ze względu na niską opłacalność i problemy z nawadnianiem zrezygnowano z sadów owocowych[4].
W kibucu działa fabryka Seal Jet produkująca uszczelki dla potrzeb przemysłu[5]. Jest tu także zakład produkujący przyczepy i haki holownicze.
Infrastruktura
edytujW kibucu jest ośrodek zdrowia, gabinet stomatologiczny, warsztat mechaniczny, stolarnia, pralnia i sklep wielobranżowy.
Komunikacja
edytujZ kibucu wyjeżdża się na południe na drogę nr 264, którą jadąc na południowy zachód dojeżdża się do kibucu Miszmar ha-Negew, lub jadąc na północny wschód dojeżdża się do wioski młodzieżowej Adanim i skrzyżowania z drogą ekspresową nr 40 (Kefar Sawa–Ketura). Natomiast jadąc lokalną drogą na południe dojeżdża się do beduińskiej wioski al-Hajl i arabskiego miasta Rahat.
Przypisy
edytuj- ↑ Centralne Biuro Statystyczne. [w:] Centralne Biuro Statystyczne [on-line]. [dostęp 2011-08-30]. (hebr.).
- ↑ Jehuda Wallach: Carta's Atlas of Israel. First Years 1948–1961. Jerusalem: Carta Jerusalem, 1978, s. 53-56.
- ↑ Szowal. [w:] Samorząd regionu Bene Szimon [on-line]. [dostęp 2011-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-09)]. (hebr.).
- ↑ Kibuc Szowal. [w:] Centrum Informacyjne Negev [on-line]. [dostęp 2011-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-12)]. (hebr.).
- ↑ Seal Jet. [w:] Seal Jet [on-line]. [dostęp 2011-08-30]. (hebr.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Zdjęcie satelitarne kibucu Szowal Google Maps
- Mapa kibucu Szowal