Teofil Wojciech Załuski

kasztelan buski
(Przekierowano z Teofil Załuski)

Teofil Wojciech Załuski herbu Junosza (ur. 19 kwietnia 1760 w Krakowie, zm. 9 sierpnia 1831 w Andrychowie) – hrabia, kasztelan buski 1786–1791, podskarbi nadworny koronny od 1793, starosta grodzki chęciński, poseł na sejm grodzieński, rotmistrz Kawalerii Narodowej, tajny radca rosyjski od 1801, szambelan i tajny radca austriacki od 1808[1].

Teofil Wojciech Załuski
Herb
Załuski Hrabia
Rodzina

Załuscy herbu Junosza

Data i miejsce urodzenia

19 kwietnia 1760
Kraków

Data i miejsce śmierci

9 sierpnia 1831
Andrychów

Ojciec

Ignacy Załuski

Matka

Marianna z Dębińskich

Żona

1. ż.: Honorata ze Stępkowskich
2. ż.: Marianna Górska

Dzieci

z Honoratą ze Stępkowskich:
Józef Bonawentura Załuski
Karol Załuski
Franciszka Maria Załuska
Maria Załuska
Helena Załuska
z Marianną Górską:
Jan Konrad Załuski

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Przeciwnik Konstytucji 3 maja, konsyliarz konfederacji generalnej koronnej w konfederacji targowickiej[2], członek konfederacji grodzieńskiej 1793 roku[3].

Pochodzenie i rodzina

edytuj

Był protoplastą jednej z linii rodu Załuskich. Ojcem jego był Ignacy Załuski a matka Marianna Dębińska. Poślubił Honoratę Stępkowską (1750–1819) - córkę Józefa - wojewody kijowskiego, z którą miał synów późniejszych powstańców listopadowych; gen. Józefa Bonawenturę (1787–1866), Karola Załuskiego (1794–1845) i córki; Franciszkę Marię Załuską (1793–1844), Marię (1800) i Helenę (1800). Ponownie ożenił się w 1820 r. z Marianną Górską (1800–1833) i miał z nią syna Jana Konrada Załuskiego.

Kariera

edytuj

Poseł z województwa sandomierskiego na sejm 1784[4].

W 1784 został odznaczony Orderem św. Stanisława[5], a 7 września 1787 Orderem Orła Białego[1]. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[6]. Przeciwnik Konstytucji 3 maja, po jej uchwaleniu ostentacyjnie zrzekł się swojego krzesła w Senacie. Od 9 września 1792 był konsyliarzem konfederacji targowickiej, wszedł w skład Rady Nieustającej. Jako poseł z województwa sandomierskiego na sejm grodzieński posłusznie wypełniał polecenia posła rosyjskiego Jakoba Sieversa. Na sejmie grodzieńskim w 1793 roku został mianowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego członkiem deputacji do traktowania z posłem rosyjskim Jakobem Sieversem[7]. 22 lipca 1793 roku podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w II rozbiorze Polski[8].

Dzięki poparciu Osipa Igelströma, który był kochankiem jego żony został 11 lipca 1793 podskarbim nadwornym koronnym. Rankiem 17 kwietnia 1794 po wybuchu insurekcji warszawskiej opuścił w popłochu Warszawę.

Zmarł 9 sierpnia 1831 w Andrychowie.

Przypisy

edytuj
  1. a b Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 1011-1012.
  2. Dariusz Rolnik, Szlachta koronna wobec konfederacji targowickiej (maj 1792 - styczeń 1793), Katowice 2000,s. 163.
  3. Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54.
  4. Dyaryusz Seymu Wolnego Ordynaryinego Grodzienskiego Szescioniedzielnego Roku Panskiego MDCCLXXXIV. Dnia 4. Miesiąca Pazdziernika Oprawującego Się. Warszawa 1785, s. 3.
  5. Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006, s. 191.
  6. Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 313.
  7. Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 11-23.
  8. Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 23, 36.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj