Tytania (księżyc)
Tytania (Uran III ) – największy księżyc Urana. Została odkryta przez Williama Herschela wraz z innym księżycem Oberonem[3][4], który później doniósł o jeszcze 4 innych satelitach, ale okazały się one pozornymi[5].
| ||
_color,_edited.jpg) Zdjęcie Tytanii wykonane przez sondę Voyager 2 | ||
| Planeta | Uran | |
| Odkrył | William Herschel | |
| Data odkrycia | 11 stycznia 1787 | |
| Charakterystyka orbity | ||
| Półoś wielka | 436 300[1] km | |
| Mimośród | 0,0011[1] | |
| Okres obiegu | 8,706[1] d | |
| Nachylenie do płaszczyzny równika planety | 0,079[1]° | |
| Długość węzła wstępującego | 99,771[1]° | |
| Argument perycentrum | 284,400[1]° | |
| Anomalia średnia | 24,614[1]° | |
| Własności fizyczne | ||
| Średnica równikowa | 1578 km | |
| Powierzchnia | 7,82 ×106 km2 | |
| Objętość | 2,06 ×109 km3 | |
| Masa | (3,53 ± 0,09) ×1021 kg | |
| Średnia gęstość | 1,72 g/cm3 | |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni | 0,378 m/s2 | |
| Prędkość ucieczki | 0,77 km/s | |
| Okres obrotu wokół własnej osi | synchroniczny | |
| Albedo | 0,27 | |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) |
13,9[2]m | |
| Temperatura powierzchni | 60 K | |
NazwaEdytuj
Nazwy Tytanii i pozostałych czterech wówczas znanych księżyców Urana zostały zaproponowane przez syna odkrywcy, Johna Herschela, w 1852, na prośbę Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył księżyce Ariel i Umbriel[6]. Lassell przyjął wcześniej (1848) schemat nazewnictwa Herschela dla księżyców Saturna, gdy odkrył ósmy jego księżyc, Hyperion.
Wszystkie księzyce Urana otrzymały nazwy po postaciach z utworów Shakespeare’a lub Alexandra Pope’a. Tytania została nazwana po królowej elfów Tytanii, z komedii Sen nocy letniej.
CharakterystykaEdytuj
Jedyne zbliżenia powierzchni Tytanii pochodzą z materiału fotograficznego zebranego przez amerykańską sondę Voyager 2 w styczniu 1986. Obejmują one tylko południową półkulę księżyca, która wtedy była skierowana w stronę Słońca.
Dokładny skład i budowa powierzchni Tytanii pozostają nieznane. Zebrane dane sugerują, że Tytania składa się z lodu wodnego (50%), krzemianów (30%), związków organicznych – pochodnych metanu (20%). Podobnie jak większość innych dużych księżyców planet-olbrzymów, Tytania zalicza się do księżyców lodowych. Charakterystyczną cechą powierzchni jest kanion, porównywalny rozmiarami z marsjańskim Valles Marineris, czy Ithaca Chasma na księżycu Saturna, Tetydzie.
8 września 2001 Tytania zakryła słabą gwiazdę, co było okazją do określenia jej średnicy i sprawdzenia obecności atmosfery. Zebrane dane pokazały, że Tytanii najpewniej brak atmosfery (ciśnienie przy powierzchni: około 0,03 mikrobara). Jeśli istnieje, jest cieńsza niż na Trytonie czy Plutonie.
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters (ang.). Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09].
- ↑ Bill Newton, Philip Teece: The guide to amateur astronomy. Cambridge University Press, 1995, s. 109. ISBN 978-0-521-44492-7.
- ↑ W. Herschel. An Account of the Discovery of Two Satellites Revolving Round the Georgian Planet. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 77, s. 125–129, 1787 (ang.).
- ↑ W. Herschel. On the Georgian Planet and Its Satellites. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 78, s. 364–378, 1788 (ang.).
- ↑ W. Herschel. On the Discovery of Four Additional Satellites of the Georgium Sidus; The Retrograde Motion of Its Old Satellites Announced; And the Cause of Their Disappearance at Certain Distances from the Planet Explained. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 88, s. 47–79, 1798 (ang.).
- ↑ W. Lassell. Beobachtungen der Uranus-Satelliten. „Astronomische Nachrichten”. 34, s. 325, 1852. Bibcode: 1852AN.....34..325 (ang.).
Linki zewnętrzneEdytuj
- Titania (ang.). W: Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25].