Tytania (księżyc)
Tytania (Uran III ) – największy księżyc Urana. Została odkryta przez Williama Herschela wraz z innym księżycem Oberonem[3][4], który później doniósł o jeszcze 4 innych satelitach, ale okazały się one pozornymi[5].
_color,_cropped.jpg) Zdjęcie Tytanii wykonane przez sondę Voyager 2 | |
| Planeta | |
|---|---|
| Odkrywca | |
| Data odkrycia |
11 stycznia 1787 |
| Charakterystyka orbity | |
| Półoś wielka |
436 300 km[1] |
| Mimośród |
0,0011[1] |
| Okres obiegu |
8,706 d[1] |
| Nachylenie do płaszczyzny równika planety |
0,079°[1] |
| Długość węzła wstępującego |
99,771°[1] |
| Argument perycentrum |
284,400°[1] |
| Anomalia średnia |
24,614°[1] |
| Własności fizyczne | |
| Średnica równikowa |
1578 km |
| Powierzchnia |
7,82 ×106 km² |
| Objętość |
2,06 ×109 km³ |
| Masa |
(3,53 ± 0,09) ×1021 kg |
| Średnia gęstość |
1,72 g/cm³ |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni |
0,378 m/s² |
| Prędkość ucieczki |
0,77 km/s |
| Okres obrotu wokół własnej osi |
synchroniczny |
| Albedo |
0,27 |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) |
|
| Temperatura powierzchni |
60 K |
NazwaEdytuj
Nazwy Tytanii i pozostałych czterech wówczas znanych księżyców Urana zostały zaproponowane przez syna odkrywcy, Johna Herschela, w 1852, na prośbę Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył księżyce Ariel i Umbriel[6]. Lassell przyjął wcześniej (1848) schemat nazewnictwa Herschela dla księżyców Saturna, gdy odkrył ósmy jego księżyc, Hyperion.
Wszystkie księzyce Urana otrzymały nazwy po postaciach z utworów Shakespeare’a lub Alexandra Pope’a. Tytania została nazwana po królowej elfów Tytanii, z komedii Sen nocy letniej.
CharakterystykaEdytuj
Jedyne zbliżenia powierzchni Tytanii pochodzą z materiału fotograficznego zebranego przez amerykańską sondę Voyager 2 w styczniu 1986. Obejmują one tylko południową półkulę księżyca, która wtedy była skierowana w stronę Słońca.
Dokładny skład i budowa powierzchni Tytanii pozostają nieznane. Zebrane dane sugerują, że Tytania składa się z lodu wodnego (50%), krzemianów (30%), związków organicznych – pochodnych metanu (20%). Podobnie jak większość innych dużych księżyców planet-olbrzymów, Tytania zalicza się do księżyców lodowych. Charakterystyczną cechą powierzchni jest kanion, porównywalny rozmiarami z marsjańskim Valles Marineris, czy Ithaca Chasma na księżycu Saturna, Tetydzie.
8 września 2001 Tytania zakryła słabą gwiazdę, co było okazją do określenia jej średnicy i sprawdzenia obecności atmosfery. Zebrane dane pokazały, że Tytanii najpewniej brak atmosfery (ciśnienie przy powierzchni: około 0,03 mikrobara). Jeśli istnieje, jest cieńsza niż na Trytonie czy Plutonie.
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters (ang.). Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09].
- ↑ Bill Newton, Philip Teece: The guide to amateur astronomy. Cambridge University Press, 1995, s. 109. ISBN 978-0-521-44492-7.
- ↑ W. Herschel. An Account of the Discovery of Two Satellites Revolving Round the Georgian Planet. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 77, s. 125–129, 1787 (ang.).
- ↑ W. Herschel. On the Georgian Planet and Its Satellites. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 78, s. 364–378, 1788 (ang.).
- ↑ W. Herschel. On the Discovery of Four Additional Satellites of the Georgium Sidus; The Retrograde Motion of Its Old Satellites Announced; And the Cause of Their Disappearance at Certain Distances from the Planet Explained. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 88, s. 47–79, 1798 (ang.).
- ↑ W. Lassell. Beobachtungen der Uranus-Satelliten. „Astronomische Nachrichten”. 34, s. 325, 1852. Bibcode: 1852AN.....34..325 (ang.).
Linki zewnętrzneEdytuj
- Titania (ang.). W: Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25].