Uciec jak najbliżej
Uciec jak najbliżej – polski film fabularny z 1972 roku.
| ||
| Gatunek | obyczajowy | |
| Rok produkcji | 1972 | |
| Data premiery | 7 marca 1972 | |
| Kraj produkcji | Polska | |
| Język | polski | |
| Czas trwania | 87 min | |
| Reżyseria | Janusz Zaorski | |
| Scenariusz | Janusz Zaorski, Zygmunt Lech | |
| Główne role | Halina Golanko, Jerzy Góralczyk, Józef Nalberczak | |
| Muzyka | Janusz Kępski | |
| Zdjęcia | Edward Kłosiński | |
| Scenografia | Zdzisław Kielanowski | |
Film realizowano we Wrocławiu, m.in. na: ul. Piłsudskiego, gdzie znajduje się Grand Hotel[1], ul. Świdnickiej, ul. Oławskiej, ul. Podwale, na skrzyżowaniu Podwala z ul. Świdnicką, we wnętrzu Piwnicy Świdnickiej, w wejściu na teren Stadionu Olimpijskiego (od ul. Paderewskiego)[2].
Opis fabułyEdytuj
Pełnometrażowy debiut fabularny Janusza Zaorskiego. Historia lekkoducha[3], który będąc w podróży napotyka na swej drodze miłość i dzięki niej uświadamia sobie swoją dotychczasową konformistyczną postawę wobec życia. Film Zaorskiego wpisuje się w popularny nurt filmów o problemach młodzieży, która zmaga się z bezcelowością i jałowością życia. Dwudziestokilkuletni Bartek mieszka pod Łodzią, w miejscowości będącej geometrycznym środkiem Polski. Pracuje w spółdzielni zajmującej się produkcją znaków drogowych, której prezesem jest ojciec jego dziewczyny. W przeddzień święta 22 lipca, razem z kierowcą Józefem Olszewskim, wyjeżdża służbowo do Kudowy. We Wrocławiu, gdzie obaj nocują, poznaje laborantkę Kasię, lecz swoją natarczywością, bezmyślnie niszczy coś, co mogło się przerodzić w prawdziwe, bezinteresowne uczucie. W fatalnym nastroju jedzie z Olszewskim do Kudowy. W drodze powrotnej pomiędzy mężczyznami dochodzi do zwady. We Wrocławiu Bartek wyskakuje z jadącego samochodu i biegnie na stadion, gdzie Kasia ma próbę przed uroczystością. Zastaje tam tłum jednakowo ubranych dziewcząt, które rozbiegają się po murawie i ustawiając się obok siebie tworzą kontur mapy Polski. Bartek znajduje się w jej środku – tak jak rodzinna miejscowość, do której nie wiadomo, czy powróci.
NagrodyEdytuj
- Nagroda za drugoplanową rolę męską dla Józefa Nalberczaka na Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie[3].
- Nagroda za rolę kobiecą dla Haliny Golanko na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” w Koszalinie[3].
PiosenkiEdytuj
W filmie wystąpił piosenkarz Stan Borys (w roli samego siebie)[4]. Piosenki z jego repertuaru, wykorzystane w filmie (Lecą sowy, Powiększenie, Mój przyjaciel deszcz) ukazały się na EPce pt. Piosenki z filmu „Uciec jak najbliżej” (N 0677)[5][6].
ObsadaEdytuj
- Halina Golanko – Kasia
- Jerzy Góralczyk – Bartek Sokołowski
- Józef Nalberczak – Józef Olszewski
- Stan Borys – jako on sam
- Zbigniew Lesień – Krzysiek
- Marek Koterski – działacz młodzieżowy
- Krzysztof Kowalewski – działacz
- Jerzy Janeczek – student w klubie
- Bolesław Idziak – kierownik
- Ryszard Kotys – zastępca kierownika
- Mieczysław Łoza – Stanisław, prezes Zakładów Malarsko-Stylizacyjnych „Znak”
- Andrzej Zaorski – kolega z pracy
- Ferdynand Matysik – Czesław, kolega z pracy
- Bożena Dykiel – autostopowiczka jadąca do Kalisza
- Andrzej Bielski
- Janusz Michalewicz – chłopiec z namiotu
- Marek Koterski
i inni.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Marcin Walków: Czy hotel Grand doczeka się remontu? (pol.). gazetawroclawska.pl, 2015-04-24. [dostęp 2016-04-04].
- ↑ Filmy o Wrocławiu i realizowane we Wrocławiu – Uciec jak najbliżej (pol.). [dostęp 2016-04-04].
- ↑ a b c Uciec jak najbliżej (pol.). filmpolski.pl.
- ↑ Uciec jak najbliżej – Galeria zdjęć (pol.). filmpolski.pl.
- ↑ Stan Borys (pol.). filmpolski.pl.
- ↑ Stan Borys – Mój Przyjaciel Deszcz (ang.). discogs.com.
BibliografiaEdytuj
Linki zewnętrzneEdytuj
- Uciec jak najbliżej w bazie filmpolski.pl
- Zdjęcia z filmu Uciec jak najbliżej w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”