Władysław Madyda
Władysław Madyda (ur. 20 czerwca 1916 w Krakowie, zm. 13 sierpnia 1970 tamże) – polski filolog klasyczny, grecysta, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 20 czerwca 1916 Kraków | |
| Data i miejsce śmierci | 13 sierpnia 1970 Kraków | |
| profesor | ||
| Specjalność: filologia klasyczna | ||
| Alma Mater | Uniwersytet Jagielloński | |
| Doktorat | 1939 | |
| Habilitacja | 1947 | |
| Profesura | 1954 | |
| uczelnia | Uniwersytet Jagielloński | |
| Odznaczenia | ||
| ||
Syn czeladnika stolarskiego Antoniego i Marii z domu Lipiarz. W 1934 roku ukończył Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie, następnie podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, kształcąc się pod kierunkiem Tadeusza Sinki. W 1938 roku obronił pracę magisterską i zdał egzamin kwalifikacyjny na nauczyciela szkół średnich, po czym podjął pracę w Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego oraz prywatnych krakowskich gimnazjach H. Kaplińskiej i pijarów[1]. W 1939 roku uzyskał doktorat na podstawie pracy De pulchritudine imaginum deorum quid auctores Graeci saec. II p. Chr. n. iudicaverint[1].
Podczas II wojny światowej pracował jako pomocnik murarski i pracownik księgowości, jednocześnie angażując się w tajne nauczanie. W 1945 roku wrócił do pracy naukowej, obejmując lektorat języków klasycznych na UJ. W 1947 roku habilitował się na podstawie pracy De arte poëtica post Aristotelem exculta quaestiones selectae[1]. W 1949 roku uzyskał tytuł docenta, w 1954 roku profesora nadzwyczajnego, a w 1962 zwyczajnego. Wieloletni członek Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[1]. W 1966 roku otrzymał nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka za całokształt pracy naukowej[1].
W swojej pracy badawczej skupiał się głównie na problematyce estetyki starożytnej, jak również dziejach teatru i wpływach kultury antycznej na literaturę polską. Publikował na łamach „Meandra”. Przetłumaczył m.in. Wyprawę Cyrusa Ksenofonta (1955), Historię rzymską Kasjusza Diona (tom 1, 1967), a także przygotował wydanie przetłumaczonego przez siebie oraz Michała Konstantego Boguckiego kompletnego zbioru Dialogów Lukiana z Samosaty (1960–1966)[1].
Pod koniec życia chorował na stwardnienie rozsiane, co uniemożliwiło mu pracę naukową. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim (cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty)[1][2].