Władysław Pulnarowicz

(1889–1941) polski polityk, senator w II RP trzech kolejnych kadencji

Władysław Pulnarowicz (ur. 12 kwietnia 1889 w Turce, zm. w czerwcu 1941 we Lwowie) – polski polityk, senator w II RP trzech kolejnych kadencji.

Władysław Pulnarowicz
Ilustracja
Władysław Pulnarowicz w 1935 roku
Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1889
Turka

Data i miejsce śmierci

czerwiec 1941
Lwów

Senator III, IV i V kadencji (II RP)
Okres

od 1935
do 1939

Przynależność polityczna

BBWR, OZN

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie)
Władysław Pulnarowicz senator II RP w mundurze Legionisty 1922 Turka n/Stryjem
Władysław Pulnarowicz senator II RP w mundurze Legionisty 1922 Turka n/Stryjem
Wraz z żoną Heleną Henryką zd. Chołoniewską, córką Jana i Rozalii
Wraz z żoną Heleną Henryką zd. Chołoniewską córką Jana i Rozalii

Życiorys

edytuj

Ukończył szkołę średnią. Działał w Związku Walki Czynnej. W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich. Po 1918 roku został dyrektorem Kasy Chorych w Turce (którym był do 1932 roku). Był dyrektorem komisarycznym Ubezpieczalni Społecznej w Turce, Samborze i Drohobyczu.

Był wieloletnim członkiem rady miejskiej i powiatowej w Turce.

W 1935 roku został senatorem III kadencji (1930–1935) (był zastępcą senatora z województwa lwowskiego, mandat objął po zrzeczeniu się mandatu przez poprzednika Artura Dobieckiego). Ślubowanie złożył 16 stycznia 1935 roku. W III kadencji był członkiem BBWR. Ponownie został wybrany na senatora IV (1935–1938) i V (1938–1939) kadencji z listy Obozu Zjednoczenia Narodowego w województwie lwowskim. W IV kadencji pracował w komisjach: opieki społecznej (której był sekretarzem), regulaminowej i administracji[1][2].

Po 17 września 1939 roku ukrywał się we Lwowie. Jego rodzina została 13 kwietnia 1940 roku wywieziona do Kazachstanu, a on z synem Janem został aresztowany 8 lipca 1940 roku w czasie próby przekroczenia granicy z Węgrami. Został osadzony w lwowskim więzieniu „Brygidki”. 17 kwietnia 1941 roku postanowieniem wojskowego prokuratora jego sprawa została skierowana do sądu wojskowego. Skazano go na śmierć wyrokiem Trybunału Wojskowego 6 Armii Specjalnego Kijowskiego Okręgu Wojskowego 16 maja 1941 roku. Rozstrzelany wraz z synem Janem, skazanym w tym samym procesie na 25 lat pozbawienia wolności i 5 lat pozbawienia praw publicznych na krótko przed zajęciem Lwowa przez Niemców[2].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Publikacje

edytuj

Życie prywatne

edytuj

Był synem Józefa i Emilii z domu Jackulak. Ożenił się w 1912 roku z Heleną[potrzebny przypis] Henryką Chołoniewską, z którą mieli dwie córki: Zofię (1914–1992)[5] i Romanę oraz syna Jana[2].

Przypisy

edytuj
  1. Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 389.
  2. a b c Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP:Władysław Pulnarowicz. [dostęp 2012-05-26].
  3. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  4. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 104 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.
  5. Grób de Myszków Chołoniewskich. Duszniki Grobonet. [dostęp 2020-12-28]. (pol.).