Włodzimierz Czarzasty

polski przedsiębiorca i polityk

Włodzimierz Czarzasty (ur. 3 maja 1960 w Warszawie[2][3]) – polski przedsiębiorca i polityk. W latach 1999–2005 członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, w latach 2006–2017 przewodniczący zarządu Stowarzyszenia „Ordynacka”. Od 2016 przewodniczący Sojuszu Lewicy Demokratycznej, w 2021 przekształconego w Nową Lewicę i od tegoż roku współprzewodniczący partii. Poseł na Sejm IX i X kadencji, od 2019 wicemarszałek Sejmu IX i X kadencji.

Włodzimierz Czarzasty
Ilustracja
Włodzimierz Czarzasty (2019)
Data i miejsce urodzenia

3 maja 1960
Warszawa

Wicemarszałek Sejmu IX i X kadencji
Okres

od 12 listopada 2019

Przynależność polityczna

Sojusz Lewicy Demokratycznej / Nowa Lewica

Przewodniczący Sojuszu Lewicy Demokratycznej / Nowej Lewicy
Okres

od 23 stycznia 2016[1]

Poprzednik

Leszek Miller

Członek Krajowej Rady Radiofonii
i Telewizji
Okres

od 10 maja 1999
do 19 stycznia 2005

Życiorys

edytuj

Absolwent stosunków międzynarodowych na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego (1988)[4]. W latach 80. był działaczem studenckim, pełnił funkcję przewodniczącego Rady Uczelnianej Zrzeszenia Studentów Polskich UW, wiceprzewodniczącego Rady Okręgowej ZSP w Warszawie oraz wiceprzewodniczącego ZSP. Należał do Socjalistycznego Związku Studentów Polskich[5]. W latach 1983–1990 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[6], a następnie Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna[7]. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia kandydował z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej do Sejmu[8]. Został jednym z liderów Stowarzyszenia „Ordynacka”, w 2006 wybrany na przewodniczącego tej organizacji[9]. Pełnił tę funkcję do kwietnia 2017[10]. Został również członkiem Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków[6].

Zawodowo związany z branżą wydawniczą jako członek władz spółek prawa handlowego[2]. W latach 1988–1990 był dyrektorem Akademickiego Biura Kultury i Sztuki Alma-Art. W latach 1990–2000 był współwłaścicielem (wraz z żoną) i prezesem zarządu oficyny wydawniczej Muza[6]. Był także członkiem rady nadzorczej spółki producentów Euromedia. Zasiadał w radzie nadzorczej Polskiego Radia, w 1998 z tej funkcji odwołał go minister skarbu państwa Emil Wąsacz (decyzję tę w 2002 zakwestionował Sąd Okręgowy w Warszawie)[11]. W maju 1999 prezydent RP Aleksander Kwaśniewski powołał go w skład Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Od marca 2000 do sierpnia 2004 zajmował stanowisko sekretarza KRRiT. Ustąpił w styczniu 2005 na kilka miesięcy przed upływem sześcioletniej kadencji[12]. W latach 2006–2011 był współwłaścicielem wydawnictwa Wilga[6].

Jego nazwisko pojawiło się w trakcie tzw. afery Rywina, był wskazywany jako osoba mająca istotny wpływ na media publiczne i koncepcje prywatyzacyjne. Przyjęty przez Sejm raport sejmowej komisji śledczej (autorstwa Zbigniewa Ziobry z PiS) stwierdzał, że złożenie w lipcu 2002 przez Lwa Rywina propozycji korupcyjnej przedstawicielom Agory miało pozostawać – jak wskazano w tym dokumencie – w ścisłym związku z zachowaniem osób z tzw. grupy trzymającej władzę, w skład której wchodzili Robert Kwiatkowski, Aleksandra Jakubowska, Włodzimierz Czarzasty, Lech Nikolski oraz Leszek Miller[13]. Włodzimierzowi Czarzastemu w związku z tą sprawą nie zostały nigdy przedstawione żadne prokuratorskie zarzuty.

Został członkiem SLD; w 2012 stanął na czele mazowieckich struktur partii (wygrywając wybory na to stanowisko z Katarzyną Piekarską większością 111 do 106 głosów)[14]. Pełnił tę funkcję do 2016. W wyborach parlamentarnych w 2015 kandydował do Sejmu jako lider płockiej listy wyborczej Zjednoczonej Lewicy, jednak sama koalicja nie przekroczyła wówczas 8% progu wyborczego[15]. Następnie wystartował w wyborach na przewodniczącego SLD. W I turze głosowania wśród członków partii zajął pierwsze miejsce. W II turze z 23 stycznia 2016, w której wzięli udział delegaci na kongres SLD, pokonał Jerzego Wenderlicha stosunkiem głosów 428 do 305[16]. W wyborach samorządowych w 2018 bezskutecznie kandydował do sejmiku mazowieckiego[17]. Był jednym z liderów Koalicji Europejskiej zawiązanej przez partie opozycyjne przed majowymi wyborami do Parlamentu Europejskiego w 2019[18].

Przed październikowymi wyborami parlamentarnymi w tym samym roku w imieniu SLD zawiązał porozumienie z Robertem Biedroniem (prezesem partii Wiosna) i Adrianem Zandbergiem (jednym z liderów Lewicy Razem)[19], funkcjonujące pod nazwą Lewica. W wyborach tych uzyskał mandat posła na Sejm IX kadencji, otrzymując w okręgu sosnowieckim 31 244 głosy[20]. 12 listopada 2019 został wybrany na wicemarszałka Sejmu IX kadencji[21]. W 2021 kierowany przez niego Sojusz Lewicy Demokratycznej przekształcił się w Nową Lewicę, do której dołączyli działacze rozwiązanej Wiosny. 9 października 2021 Włodzimierz Czarzasty został jednym z dwóch (obok Roberta Biedronia) współprzewodniczących partii[22].

W wyborach w 2023 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (zdobywając 22 332 głosy)[23]. 13 listopada tegoż roku wybrano go na wicemarszałka Sejmu X kadencji[24].

Wyniki wyborcze

edytuj
Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1997 Sojusz Lewicy Demokratycznej Sejm III kadencji nr 51 4890 (3,05%) [8]
2015 Zjednoczona Lewica Sejm VIII kadencji nr 16 13 156 (4,38%) [15]
2018 SLD Lewica Razem Sejmik Województwa Mazowieckiego nr 4 11 792 (3,22%) [17]
2019 Sojusz Lewicy Demokratycznej Sejm IX kadencji nr 32 31 244 (9,31%) [20]
2023 Nowa Lewica Sejm X kadencji 22 332 (5,91%) [23]

Przypisy

edytuj
  1. Od 9 października 2021 jako współprzewodniczący Nowej Lewicy z Robertem Biedroniem.
  2. a b Włodzimierz Czarzasty. ktokogo.pl. [dostęp 2015-11-09].
  3. Powołanie nowego członka KRRiTV. prezydent.pl, 10 maja 1999. [dostęp 2016-01-05].
  4. Strona sejmowa posła IX kadencji. [dostęp 2023-10-24].
  5. Czarzasty bez litości o komunistycznej przeszłości Przyłębskiej. „Myślałem, że jestem wielką mendą...”. natemat.pl, 4 lipca 2019. [dostęp 2019-10-28].
  6. a b c d Włodzimierz Czarzasty. sld.org.pl. [dostęp 2016-01-26].
  7. Anna Maria Żukowska: SLD do Razem: Dogadajmy się. krytykapolityczna.pl, 15 stycznia 2018. [dostęp 2019-10-30].
  8. a b Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 25 września 1997 r. o wynikach wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 21 września 1997 r. (M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 620).
  9. Władze centralne. ordynacka.pl. [dostęp 2016-01-05].
  10. Zakończył się VII Kongres Ordynackiej. ordynacka.pl, 22 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-24].
  11. Zdaniem sądu Wąsacz bezprawnie odwołał Czarzastego. wp.pl, 7 czerwca 2002. [dostęp 2016-01-05].
  12. Historia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. krrit.gov.pl. [dostęp 2016-01-05].
  13. Załącznik do Uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 września 2004 r.. sejm.gov.pl. s. 42. [dostęp 2016-01-05].
  14. Zjazdy wojewódzkie SLD: Czarzasty pokonał Piekarską na Mazowszu. lewica.pl, 14 kwietnia 2012. [dostęp 2016-01-05].
  15. a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-25].
  16. Włodzimierz Czarzasty nowym przewodniczącym SLD. sld.org.pl, 23 stycznia 2016. [dostęp 2016-01-23].
  17. a b Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-11-15].
  18. SLD dołącza do Koalicji Europejskiej. dorzeczy.pl, 16 lutego 2019. [dostęp 2019-10-28].
  19. SLD, Wiosna i Razem wystartują jako KW Lewica. Bazą organizacyjną startu struktury SLD. gazetaprawna.pl, 5 sierpnia 2019. [dostęp 2019-10-28].
  20. a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
  21. Głosowanie nr 3 na 1. posiedzeniu Sejmu. sejm.gov.pl, 12 listopada 2019. [dostęp 2019-11-12].
  22. Włodzimierz Czarzasty i Robert Biedroń zostali wybrani współprzewodniczącymi Nowej Lewicy. onet.pl, 9 października 2021. [dostęp 2021-10-09].
  23. a b Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-20].
  24. Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2023 r. w sprawie wyboru wicemarszałka Sejmu (M.P. z 2023 r. poz. 1263).