Leszek Miller
ⓘ (ur. 3 lipca 1946 w Żyrardowie) – polski polityk i politolog. Prezes Rady Ministrów w latach 2001–2004.
 Leszek Miller (2020) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Leszek Cezary Miller |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 lipca 1946 |
| Prezes Rady Ministrów, przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej | |
| Okres |
od 19 października 2001 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw wewnętrznych i administracji | |
| Okres |
od 1 stycznia 1997 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister-szef Urzędu Rady Ministrów | |
| Okres |
od 7 lutego 1996 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Minister pracy i polityki socjalnej | |
| Okres |
od 26 października 1993 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Przewodniczący Sojuszu Lewicy Demokratycznej | |
| Okres |
od 10 grudnia 2011 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Przewodniczący Polskiej Lewicy | |
| Okres |
od 5 stycznia 2008 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Przewodniczący Sojuszu Lewicy Demokratycznej | |
| Okres |
od 1 lipca 1999 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| I sekretarz KW PZPR w Skierniewicach | |
| Okres |
od 9 października 1986 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| |
| Odznaczenia | |
  
| |
W latach 1986–1989 pierwszy sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Skierniewicach, w latach 1988–1990 sekretarz KC, a od 1989 również członek Biura Politycznego KC PZPR. W latach 1997–1999 przewodniczący Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, w latach 1999–2004 i 2011–2016 przewodniczący Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Poseł na Sejm I, II, III, IV i VII kadencji (w latach 1991–2005 oraz 2011–2015), poseł do Parlamentu Europejskiego IX kadencji (2019–2024).
W latach 1993–1996 minister pracy i polityki socjalnej, w 1996 minister-szef Urzędu Rady Ministrów, w 1997 minister spraw wewnętrznych i administracji, w latach 2001–2004 przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej. W okresie pełnienia przez niego funkcji premiera Polska przystąpiła do Unii Europejskiej.
Życiorys
edytujRodzina i pochodzenie
edytujJego pradziadkiem od strony ojca był żydowski krawiec Eliasz Miller, syn Moszego i Sure z domu Francuz, który w 1869 dokonał konwersji na chrześcijaństwo, przyjmując imię Aleksander. W 1870 zawarł związek małżeński z Florentyną Muszyńską. Ich synem był Jan Miller, który miał syna Floriana[1].
Leszek Miller urodził się jako syn Floriana (1908–1957)[2] i Anny z domu Dudkiewicz (1908–1983)[3][4][5]. Jego ojciec był krawcem, matka natomiast szwaczką. Rodzice rozstali się, gdy miał pół roku – ojciec opuścił rodzinę, a przyszły premier nie utrzymywał z nim później kontaktu[6]. Zgodnie z życzeniem matki przez pewien czas był ministrantem.
Działalność zawodowa i polityczna w PRL
edytujW 1963 rozpoczął pracę jako robotnik w Żyrardowskich Zakładach Przemysłu Lniarskiego. Ukończył zasadniczą szkołę zawodową, a naukę kontynuował później wieczorowo w technikum w ramach Zespołu Szkół Zawodowych w Żyrardowie, którego absolwentem został w 1966[7]. Zasadniczą służbę wojskową odbywał m.in. jako elektryk[8][9] na okręcie podwodnym ORP „Bielik”[10].
W latach 60. został działaczem Związku Młodzieży Socjalistycznej. W 1969 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[5]. W latach 1970–1971 był wiceprzewodniczącym zarządu miejskiego ZMS w Żyrardowie, w latach 1973–1974 pełnił tam funkcję sekretarza komitetu zakładowego PZPR. W 1977 ukończył studia z zakresu nauk politycznych w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR[5]. Po studiach został etatowym pracownikiem aparatu partyjnego. Pracował w Komitecie Centralnym, kierując Zespołem ds. Młodzieży, a następnie Wydziałem ds. Młodzieży, Kultury Fizycznej i Turystyki. Był członkiem Komisji ds. Wewnątrzpartyjnych oraz Działalności Partii w Organach Przedstawicielskich i Administracji Państwowej KC, a także Komisji ds. Propagandy KC. Od 1982 członek Komitetu Wykonawczego Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego[5][11].
W latach 1986–1989 był pierwszym sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Skierniewicach. W grudniu 1988 został członkiem i sekretarzem KC PZPR[5]. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji ds. Młodzieży, Stowarzyszeń i Organizacji Społecznych[5]. W styczniu 1989 zorganizował spotkanie w stołówce KC, w którym wzięła udział grupa opozycyjnej młodzieży (m.in. z nielegalnego wówczas Niezależnego Zrzeszenia Studentów), co zostało następnie zrelacjonowane w prasie, radiu i telewizji. Jako przedstawiciel strony rządowej od lutego do kwietnia 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, gdzie razem z Andrzejem Celińskim współprzewodniczył podzespołowi ds. młodzieży (był to jedyny stolik, który zakończył obrady bez podpisania porozumienia)[12]. W wyborach parlamentarnych w czerwcu 1989 kandydował z województwa skierniewickiego do Senatu – otrzymał 30 115 głosów, nie uzyskując mandatu. W lipcu 1989 został członkiem Biura Politycznego KC PZPR, wchodząc tym samym w skład głównego kierownictwa partii. Należał do grona najbliższych współpracowników Mieczysława Rakowskiego. Był członkiem Obywatelskiego Komitetu ds. Rewaloryzacji Grobu Nieznanego Żołnierza w Warszawie, któremu przewodniczył Stanisław Skalski[13].
Działalność polityczna w III RP
edytujDziałalność do 2001
edytujPo rozwiązaniu w styczniu 1990 PZPR był jednym ze współzałożycieli Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej. Do marca 1993 pełnił funkcję sekretarza generalnego, później był wiceprzewodniczącym, a od grudnia 1997 przewodniczącym tego ugrupowania. W Sejmie I kadencji sprawował m.in. funkcję przewodniczącego grupy parlamentarnej tej partii.
Z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej od 1991 do 2005 pełnił funkcję posła na Sejm I, II, III i IV kadencji. W 1991, 1993 i 1997 uzyskiwał mandat w okręgu łódzkim. Za każdym razem uzyskiwał najwyższe indywidualne poparcie w tym okręgu (kolejno ok. 50, 85 i 125 tys. głosów). W 2001 został wybrany z nowo utworzonego okręgu łódzkiego liczbą 145 637 głosów (najwyższe procentowe poparcie wśród wszystkich kandydatów w kraju).
Na początku lat 90. jego nazwisko (podobnie jak m.in. Mieczysława Rakowskiego) było łączone ze sprawą tak zwanej moskiewskiej pożyczki. Po ujawnieniu tej sprawy w 1991 Włodzimierz Cimoszewicz bezskutecznie wzywał go do nieskładania poselskiego ślubowania.
Od 26 października 1993 do 7 lutego 1996 pełnił funkcję ministra pracy i polityki socjalnej w rządach Waldemara Pawlaka i Józefa Oleksego. W rządzie Włodzimierza Cimoszewicza 26 stycznia 1996 objął stanowisko szefa Urzędu Rady Ministrów. Od 1 stycznia 1997 do 17 października 1997 stał na czele zreformowanego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. Po raz pierwszy w kierownictwie tego resortu znalazły się kobiety (Katarzyna Piekarska i Małgorzata Winiarczyk-Kossakowska).
W trakcie Sejmu III kadencji był przewodniczącym klubu parlamentarnego opozycyjnego SLD. W 1999 doprowadził do utworzenia na bazie większości organizacji działającej w ramach koalicji SLD jednolitej partii politycznej pod tą nazwą. 1 lipca 1999 w ramach wyboru władz organizacyjnych został przewodniczącym tymczasowej rady krajowej Sojuszu Lewicy Demokratycznej, a na kongresie założycielskim z 18 i 19 grudnia tegoż roku został wybrany na pierwszego przewodniczącego nowego ugrupowania[14]. Funkcję tę sprawował do 6 marca 2004.
Prezes Rady Ministrów
edytuj
Po zwycięstwie koalicji Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy w wyborach parlamentarnych w 2001, prezydent Aleksander Kwaśniewski – mimo że dymisja gabinetu Jerzego Buzka została złożona dopiero na pierwszym posiedzeniu Sejmu (19 października 2001) – już 4 października desygnował[15] Leszka Millera na prezesa Rady Ministrów, powierzając mu misję sformowania nowego rządu. Było to rozwiązanie precedensowe (powyborcze desygnowanie premiera następowało dotąd w dniu dymisji poprzedniego gabinetu), ale konstytucyjnie dopuszczalne i pozwalające na szybsze utworzenie nowego rządu[16]. 19 października 2001 został powołany na stanowiska prezesa Rady Ministrów i przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej oraz przedstawił skład Rady Ministrów zaprzysiężonej przez prezydenta. 26 października 2001 wygłosił w Sejmie exposé, otrzymując wotum zaufania stosunkiem głosów 306:140 przy 1 głosie wstrzymującym się.
W trakcie jego rządów przeprowadzono m.in. reformę służb specjalnych (rozwiązano UOP, powołując w jego miejsce Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencję Wywiadu). Prowadzono również prace nad dostosowaniem uregulowań prawnych do wymogów Unii Europejskiej. 13 grudnia 2002 na szczycie w Kopenhadze Leszek Miller zakończył negocjacje z Unią Europejską. 16 kwietnia 2003 w Atenach wraz z Włodzimierzem Cimoszewiczem i Danutą Hübner podpisał traktat o przystąpieniu Polski do UE. W 2003 po referendum akcesyjnym zwrócił się do Sejmu o udzielenie jego rządowi wotum zaufania. Uzyskał je 13 czerwca 2003 stosunkiem głosów 236 do 213.
W marcu 2003 jego rząd podjął decyzję o przystąpieniu do tzw. koalicji antyterrorystycznej i wysłanie polskich wojsk do Iraku w ramach międzynarodowej koalicji mającej na celu obalenie rządów Saddama Husajna. Dwa miesiące wcześniej Leszek Miller był wśród sygnatariuszy listu ośmiu europejskich premierów popierających stanowisko Stanów Zjednoczonych w sprawie Iraku.
4 grudnia 2003 doznał obrażeń w wyniku katastrofy lotniczej rządowego śmigłowca Mi-8 pod Warszawą.
W trakcie jego rządów ujawniono m.in. „aferę starachowicką” i „aferę Rywina”. W lutym 2004 zrezygnował z przewodniczenia SLD. 1 maja 2004 razem z Aleksandrem Kwaśniewskim uczestniczył w Dublinie w uroczystej ceremonii przyjęcia 10 krajów (w tym Polski) do Unii Europejskiej. Następnego dnia ogłosił decyzję o ustąpieniu z urzędu premiera.
Działalność od 2005
edytujW pierwszym półroczu 2005 przebywał w celach naukowych i badawczych w Woodrow Wilson International Center for Scholars w Waszyngtonie. Na jesieni tegoż roku, mimo poparcia łódzkich struktur SLD, nie został wpisany na listę wyborczą do Sejmu, nie przyjął też propozycji startu do Senatu. Po wyborach zajął się publicystyką polityczną (m.in. w tygodniku „Wprost”). W latach 2005–2007 był etatowym pracownikiem SLD. 1 lipca 2006 objął funkcję szefa rady programowej dziennika „Trybuna”, którą pełnił do momentu rezygnacji z członkostwa w SLD.
15 września 2007 złożył rezygnację z członkostwa w SLD, motywując to brakiem zgody władz tego ugrupowania na jego start do Sejmu w przedterminowych wyborach z listy koalicji Lewica i Demokraci, mimo ponownego poparcia ze strony lokalnych działaczy. 20 września ogłosił, że wystartuje z pierwszego miejsca na liście Samoobrony RP w okręgu łódzkim w tych wyborach i zapowiedział tworzenie nowej lewicowej partii. W głosowaniu otrzymał 4142 głosów, nie uzyskując mandatu[17].
W styczniu 2008 na pierwszym kongresie nowo założonej partii Polska Lewica został jej przewodniczącym. W grudniu 2009 złożył deklarację członkowską do SLD[18]. W styczniu 2010 zrezygnował z członkostwa w Polskiej Lewicy i w tym samym miesiącu został przyjęty do SLD[19].
W 2010 został felietonistą środowego wydania „Super Expressu”[20]. Kilkakrotnie uczestniczył w spotkaniach Klubu Wałdajskiego[21][22][23].
W wyborach parlamentarnych w 2011 uzyskał mandat posła, startując z pierwszego miejsca listy SLD w okręgu nr 26 (z siedzibą w Gdyni)[24]. 10 dni po wyborach stosunkiem głosów 14:11 został wybrany na przewodniczącego klubu poselskiego SLD w Sejmie VII kadencji, pokonując Ryszarda Kalisza[25]. 10 grudnia 2011 został wybrany na przewodniczącego Sojuszu Lewicy Demokratycznej, pokonawszy troje kontrkandydatów: Marka Balta, Joannę Senyszyn i Artura Hebdę[26]. W 2012 w głosowaniu bezpośrednim ponownie został wybrany na szefa partii, przy braku kontrkandydatów, na czteroletnią kadencję[27].
W wyborach parlamentarnych w 2015 nie uzyskał poselskiej reelekcji (współtworzona przez SLD Zjednoczona Lewica nie przekroczyła progu wyborczego). Nie ubiegał się o ponowny wybór na przewodniczącego SLD – 23 stycznia 2016 w tej funkcji zastąpił go Włodzimierz Czarzasty[28].
1 lutego 2019 był jednym z sygnatariuszy deklaracji o powołaniu Koalicji Europejskiej przed zbliżającymi się wyborami europarlamentarnymi[29]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019, startując z listy Koalicji Europejskiej, zdobył 79 380 głosów, uzyskując mandat eurodeputowanego IX kadencji[30]. W Parlamencie Europejskim został członkiem Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów, zasiadł też w Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów[31]. W 2021 nie przystąpił do nowo powołanej w ramach frakcji S&D delegacji pod nazwą Nowa Lewica (w której przewodnictwo objął Robert Biedroń), stając na czele dotychczasowej delegacji, która przyjęła nazwę Lewica dla Europy (w jej składzie znaleźli się również Włodzimierz Cimoszewicz i Marek Belka)[32][33].
18 marca 2021, po prawomocnym sądowym przerejestrowaniu Sojuszu Lewicy Demokratycznej na Nową Lewicę (w ramach projektu docelowego połączenia SLD i Wiosny), ogłosił swoje odejście z partii[34]. W 2024 zgodnie ze swoimi wcześniejszymi zapowiedziami[35] nie wystartował w kolejnych wyborach europejskich.
W 2025 we współpracy z „Super Expressem” zaczął współprowadzić podcast Alfabet Millera (z Jackiem Prusinowskim)[36].
Życie prywatne
edytujOd 1969 jest żonaty z Aleksandrą[37]. Miał z nią syna Leszka (1970–2018), który zmarł śmiercią samobójczą[38][39]. Jego wnuczka Monika Miller została fotomodelką, była uczestniczką programu rozrywkowego Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami[40][41].
Wyniki wyborcze
edytuj| Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
|---|---|---|---|---|---|
| 1989 | Polska Zjednoczona Partia Robotnicza | Senat I kadencji | woj. skierniewickie | 30 115 (19,82%) [42]
| |
| 1991 | Sojusz Lewicy Demokratycznej | Sejm I kadencji | nr 4 | 49 909 (13,11%) [43]
| |
| 1993 | Sejm II kadencji | nr 27 | 84 355 (18,41%) [44]
| ||
| 1997 | Sejm III kadencji | 124 651 (29,49%) [45]
| |||
| 2001 | Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy | Sejm IV kadencji | nr 9 | 145 637 (43,45%) [46]
| |
| 2007 | Samoobrona RP | Sejm VI kadencji | 4142 (0,98%) [17]
| ||
| 2011 | Sojusz Lewicy Demokratycznej | Sejm VII kadencji | nr 26 | 18 038 (3,97%) [24]
| |
| 2015 | Zjednoczona Lewica | Sejm VIII kadencji | 11 542 (2,47%) [47]
| ||
| 2019 | Koalicja Europejska | Parlament Europejski IX kadencji | nr 7 | 79 380 (6,62%) [30]
| |
Odznaczenia, wyróżnienia i kultura masowa
edytuj- Ordery i odznaczenia
- Order Uśmiechu (1996)
- Order Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy (Estonia, 2002)[48]
- Honorary Companion of Honour Narodowego Orderu Zasługi (Malta, 2002)[49]
- Nagrody i wyróżnienia
- Wiktor 2001 w kategorii „najpopularniejszy polityk”
- Człowiek Roku tygodnika „Wprost”: w 2001 i 2002 (wspólnie z Günterem Verheugenem)[50]
- Nagroda specjalna Business Centre Club (2011)[51]
- Super Wektor 25-lecia (2014)[52]
- Tytuł honorowego obywatela gminy Rychwał (2019)[53]
- Kultura masowa
Był pierwowzorem postaci Ludwika M. w sztuce Macieja Kowalewskiego zatytułowanej Obywatel M., wystawianej w Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy w latach 2002–2004.
Przypisy
edytuj- ↑ Marek Jerzy Minakowski, Żydowskie korzenie Leszka Millera i jego związki rodzinne z Kaczyńskim [online], minakowski.pl, 3 kwietnia 2019 [dostęp 2019-08-09].
- ↑ Żyrardów: Cmentarz Parafii MP Pocieszenia [online], Grobonet [dostęp 2020-06-28].
- ↑ Żyrardów: Cmentarz Parafii MP Pocieszenia [online], Grobonet [dostęp 2020-06-28].
- ↑ Piotr Lisiewicz, Prawdziwa historia Millera. Od popiersia Bieruta do flirtu ze Słońcem Peru [online], niezalezna.pl, 22 czerwca 2013 [dostęp 2019-11-18].
- ↑ a b c d e f Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2019-01-05].
- ↑ Leszek Miller ujawnia wstrząsającą prawdę o relacji z ojcem. „Ojciec dla mnie nie żył od zawsze”, se.pl, 19 czerwca 2019 [zarchiwizowane 2021-10-10].
- ↑ Absolwenci, elektrykzyrardow.pl [zarchiwizowane 2014-09-11].
- ↑ Premier Leszek Miller na okrętach podwodnych w Gdyni, mw.wp.mil.pl, 28 czerwca 2002 [zarchiwizowane 2019-05-11].
- ↑ Magdalena Kaźmierczak, Miller z Wałęsą – jak elektryk z elektrykiem [online], Rzeczpospolita, 11 sierpnia 2011 [dostęp 2025-03-23].
- ↑ Marynarz Miller, harleyowiec Hofman. Ludzka twarz polityków, tvn24.pl, 18 maja 2012 [zarchiwizowane 2019-06-24].
- ↑ Iwona Kochanowska, Marcin Meller, Metoda Millera. Od sekretarza do premiera [online], polityka.pl, 6 października 2001 [dostęp 2019-01-05].
- ↑ Leszek Miller [online], dzieje.pl, 1 czerwca 2009 [dostęp 2019-01-05].
- ↑ Ważny element edukacji historycznej, „Trybuna Robotnicza” (196), 24 sierpnia 1989, s. 1–2.
- ↑ Krystyna Paszkiewicz (red.), Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2000, s. 113.
- ↑ M.P. z 2001 r. nr 34, poz. 560.
- ↑ Lech Garlicki, Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, Warszawa: Liber, 2005, s. 294.
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2007 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2016-03-17].
- ↑ Miller złożył wniosek o przyjęcie do SLD, rp.pl, 21 grudnia 2009 [zarchiwizowane 2011-05-14].
- ↑ Leszek Miller ponownie w SLD, interia.pl, 20 stycznia 2010 [zarchiwizowane 2012-07-16].
- ↑ Sebastian Kucharski, Leszek Miller felietonistą „Super Expressu” [online], press.pl, 23 czerwca 2010 [dostęp 2014-04-20].
- ↑ Valdai-2010. Russia: History and Future Development. Participants [online], valdaiclub.com, 7 września 2010 [dostęp 2019-10-31] (ang.).
- ↑ Andrzej Kublik, Gazowa amnezja Leszka Millera [online], wyborcza.pl, 22 września 2009 [dostęp 2024-09-20].
- ↑ Rusłan Szoszyn, Leszek Miller chwali w Moskwie Władimira Putina [online], rp.pl, 23 października 2017 [dostęp 2019-11-18].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2011 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2016-03-17].
- ↑ Leszek Miller nowym szefem klubu SLD, tvn24.pl, 19 października 2011 [zarchiwizowane 2016-05-16].
- ↑ Wybrano nowego szefa Sojuszu Lewicy Demokratycznej [online], onet.pl, 10 grudnia 2011 [dostęp 2011-12-10].
- ↑ Leszek Miller wybrany na przewodniczącego SLD, wp.pl, 28 kwietnia 2012 [zarchiwizowane 2013-10-27].
- ↑ Włodzimierz Czarzasty nowym szefem Sojuszu. „SLD nie wyprowadzi sztandaru”, gazeta.pl, 23 stycznia 2016 [dostęp 2016-01-23] [zarchiwizowane 2016-01-29].
- ↑ „Koalicja europejska dla Polski”. Apel byłych premierów i szefów dyplomacji, tvn24.pl, 1 lutego 2019 [zarchiwizowane 2019-02-02].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2019-05-27].
- ↑ Leszek Miller [online], europarl.europa.eu [dostęp 2019-09-21].
- ↑ Jakub Szczepański, Leszek Miller dla Interii: Włodzimierz Czarzasty wstydzi się SLD [online], interia.pl, 10 marca 2021 [dostęp 2021-03-13].
- ↑ Dwie delegacje Lewicy w PE [online], gazetaprawna.pl, 10 marca 2021 [dostęp 2021-03-13].
- ↑ Edyta Bieńczak, Leszek Miller żegna się z SLD. „Nie jestem meblem” [online], rmf24.pl, 18 marca 2021 [dostęp 2021-03-20].
- ↑ Leszek Miller zapowiada swoją polityczną emeryturę. „Taką mam nadzieję” [online], polsatnews.pl, 22 marca 2023 [dostęp 2024-06-22].
- ↑ Jacek Prusinowski: Nowy odcinek programu „Alfabet Millera”: U jak Ukraina. se.pl, 2 lutego 2025. [dostęp 2025-04-06].
- ↑ Leszek Miller z żoną na jubileuszu Seweryna, se.pl, 7 grudnia 2018 [zarchiwizowane 2019-06-24].
- ↑ Leszek Miller Jr. nie żyje [online], radiozet.pl, 27 sierpnia 2018 [dostęp 2018-08-27].
- ↑ Jakub Szczepański, Osobista tragedia Leszka Millera. Były premier ostrzega [online], interia.pl, 12 lipca 2021 [dostęp 2024-12-14].
- ↑ Monika Miller wystąpi w show „Taniec z Gwiazdami” [online], polsat.pl, 22 lipca 2019 [dostęp 2019-08-08].
- ↑ Monika Miller – wiek, wzrost, rodzice, Instagram. Kim jest uczestniczka Tańca z Gwiazdami? [online], eska.pl, 21 września 2019 [dostęp 2019-09-21].
- ↑ M.P. z 1989 r. nr 21, poz. 150.
- ↑ M.P. z 1991 r. nr 41, poz. 288.
- ↑ M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 470.
- ↑ M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 620.
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2001 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2016-03-17].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2015 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2016-03-17].
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid, president.ee [zarchiwizowane 2019-01-06] (est.).
- ↑ Past Recipients of Honorary Honours Awards, opm.gov.mt, s. 2 [zarchiwizowane 2016-03-04] (ang.).
- ↑ Leszek Miller, Człowiek Roku 2002 [online], wprost.pl, 9 stycznia 2002 [dostęp 2020-01-04].
- ↑ Konkurs Lider Polskiego Biznesu: Leszek Miller z nagrodą specjalną BCC [online], gazetaprawna.pl, 22 stycznia 2011 [dostęp 2019-12-03].
- ↑ Wałęsa, Kwaśniewski, Miller nagrodzeni. Super Wektory 25-lecia przyznane [online], dziennik.pl, 28 listopada 2014 [dostęp 2020-01-04].
- ↑ Leszek Miller honorowym obywatelem. Kto go tak wyróżnił? [online], przegladkoninski.pl, 5 czerwca 2019 [dostęp 2019-06-17].
Bibliografia
edytuj- Jerzy Machejek, Andrzej Machejek, Leszek Miller: dogońmy Europę!, Łódź: Hamal Books, 2001.
- Ludwik Stomma, Leszek Miller, Warszawa: WDK, 2001.
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski wg stanu na dzień 28 II 1991, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1991.
- Posłowie VII kadencji: Leszek Miller [online], sejm.gov.pl [dostęp 2012-04-10].