Włodzimierz Dżugan
Włodzimierz Dżugan (ur. 14 stycznia 1910 w Posadzie Olchowskiej, zm. 9 maja 1940 w Katyniu) – podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, urzędnik, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 podporucznik rezerwy piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
urzędnik |
Życiorys
edytujUrodził się 14 stycznia 1910 w Posadzie Olchowskiej w rodzinie wyznania greckokatolickiego Grzegorza (kowal)[a] i Tekli. Miał brata Michała (1914-1996)[1][2]. Kształcił się w Państwowym Gimnazjum im. Królowej Zofii, gdzie w 1928 ukończył VI klasę[3].
Pracował jako urzędnik, był zatrudniony w Urzędzie Miejskim we Lwowie. Został awansowany do stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935. Został przydzielony do 52 pułku piechoty, stacjonującym w garnizonie Złoczów.
Jego żoną została Stanisława z domu Bednarska, z którą miał syna Ottona. Oboje w czasie wojny przebywali we Lwowie.
W sierpniu 1939, wobec zagrożenia konfliktem, został zmobilizowany w macierzystym 52 pułku piechoty (po wybuchu II wojny światowej w czasie wojny obronnej 1939 jednostka wchodziła w skład 12 Dywizja Piechoty walczącej w Armii „Prusy”). Po agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez Sowietów i był przetrzymywany w obozie w Kozielsku (w tym czasie przysłał trzy listy: z 29 listopada 1939, 19 stycznia i 11 lutego 1940). 8 kwietnia został zabrany do Katynia (rosyjski badacz Aleksiej Pamiatnych zidentyfikował go na liście wywózkowej NKWD nr N 418/12)[4], gdzie 9 maja został rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Jest pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 501 (w dokumentach niemieckich dosłownie określony jako Wladimierz Drugan; został odnaleziony w mundurze, przy zwłokach zostały odnalezione metryka aktu ślubu zawartego we Lwowie, łańcuszek, portmonetka, dwie pocztówki)[5][6].
Upamiętnienie
edytuj
W 2007 pośmiertnie został awansowany do stopnia porucznika[7].
18 kwietnia 2009, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w tzw. Alei Katyńskiej na Cmentarzu Centralnym w Sanoku zostało zasadzonych 21 Dębów Pamięci[8][9][10], w tym upamiętniający Włodzimierza Dżugana (zasadzenia dokonał Krzysztof Dżugan, Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej w Sanoku)[11][12][13].
Tabliczka upamiętniająca Włodzimierza Dżugana została ustanowiona na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie[14].
Zobacz też
edytujUwagi
edytuj- ↑ Historyk Andrzej Brygidyn wskazał, iż był synem Jerzego.
Przypisy
edytuj- ↑ Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Krośnie (1975) 1983-1990. Michał Dżugan. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2016-03-04].
- ↑ Włodzimierz Dżugan. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2016-01-29].
- ↑ XLI. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofji w Sanoku za rok szkolny 1927/1928. Sanok: 1928, s. 34.
- ↑ Aleksiej Pamiatnych: O identyfikacji nazwisk polskich oficerów rozstrzelanych w Katyniu. katyn.ru. [dostęp 2014-02-22].
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich - 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-02-23].
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 46. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA NA KOLEJNE STOPNIE. policja.pl. [dostęp 2013-02-23].
- ↑ Krystyna Chowaniec, Patron sanockiego harcerstwa – ksiądz harcmistrz Zdzisław Peszkowski, Rocznik Sanocki Tom X – Rok 2011, Sanok 2011, s. 17.
- ↑ Krystyna Chowaniec. Uroczystości dnia Katyńskiego w Sanoku. „Góra Przemienienia”, s. 4-13, Nr 17 (299) z 26 kwietnia 2009. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku.
- ↑ Marian Struś. Sanok nie zapomni. „Tygodnik Sanocki”, s. 1, 6, Nr 17 (911) z 24 kwietnia 2009.
- ↑ Uroczystości Dnia Katyńskiego w Sanoku. ko.rzeszow.pl. [dostęp 2014-02-23].
- ↑ Marian Struś. Sanok nie zapomni. „Tygo-dnik Sanocki”, s. 1, 6, Nr 17 (911) z 24 kwietnia 2009.
- ↑ Krystyna Chowaniec: Dęby Pamięci. Sanok: Komenda Hufca ZHP Ziemi Sanockiej im. ks. hm. Zdzisława Peszkowskiego, 2010, s. 49. ISBN 978-83-931109-3-3.
- ↑ Pomnik Katyń 1940 z nazwiskami. Pomniki i miejsca pamięci. cmentarzcentralny.szczecin.pl. [dostęp 2014-02-26].
Bibliografia
edytuj- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 209. [dostęp 2016-01-29].
- Andrzej Brygidyn: Sanocka Lista Katyńska. Jeńcy Kozielska, Ostaszkowa, Starobielska oraz innych obozów i więzień Polski kresowej pomordowani w Rosji Sowieckiej. Sanok: 2000, s. 36.
- Krystyna Chowaniec: Dęby Pamięci. Sanok: Komenda Hufca ZHP Ziemi Sanockiej im. ks. hm. Zdzisława Peszkowskiego, 2010, s. 24. ISBN 978-83-931109-3-3.
- Włodzimierz Dżugan. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2014-04-23].
- Włodzimierz Dżugan. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2016-01-29].
- Biogram na tablicy przy pomniku Golgota Wschodu na Cmentarzu Centralnym w Sanoku