Włodzimierz II Monomach

Włodzimierz II Monomach
Володимиръ Мьномахъ
	Wielki Książę Kijowski
Okres	od 1113; do 1125
Poprzednik	Światopełk II Michał
Następca	Mścisław I Harald
	Książę rostowski
Okres	od 1066; do 1073
Poprzednik	Wsiewołod I
Następca	Wsiewołod I
	Książę smoleński
Okres	od 1073; do 1078
Następca	Iziasław II Władimirowicz
	Książę perejasławski
Okres	od 1077; do 1078
Następca	Rościsław Wsiewołodowicz
	Książę czernihowski
Okres	od 1078; do 1094
Poprzednik	Oleg Michał
Następca	Oleg Michał
	Książę perejasławski
Okres	od 1093; do 1113
Poprzednik	Rościsław Wsiewołodowicz
Następca	Światosław Włodzimierzowicz
	Książę czernihowski
Okres	od 1096; do 1097
Poprzednik	Oleg Michał
Następca	Dawid Światosławowicz
	Dane biograficzne
Dynastia	Rurykowicze
Data urodzenia	1053
Data śmierci	19 maja 1125
Ojciec	Wsiewołod I
Matka	Anna Monomach
Żona	Gytha z Wessex; NN; Jefimia
Dzieci	Mścisław I Harald; Izjasław; Światosław; Roman; Wiaczesław; Jerzy Dołgoruki; Eufemia; Maria
	Cytaty w Wikicytatach

Włodzimierz II Monomach (starorus. Володимиръ Мьномахъ^[1], imię przyjęte na chrzcie: Wasyl) (ur. 1053, zm. 19 maja 1125) – wielki książę Rusi Kijowskiej (1113–1125), uznawany za jednego z najbardziej zasłużonych władców tego państwa. Ojciec Jerzego Dołgorukiego uznawanego za założyciela Moskwy.

ŻyciorysEdytuj

Był synem Wsiewołoda I Jarosławowicza i Anny Monomach, prawdopodobnie krewnej cesarza Konstantyna IX Monomacha. Pokrewieństwo z władcą bizantyjskim zapewniało mu uznanie międzynarodowe i zarazem ułatwiało prowadzenie dyplomacji.

Włodzimierz według jego własnych słów przeprowadził 83 kampanie wojskowe i 13 razy zawierał pokój z Połowcami. Początkowo w walkach wspierał go jego kuzyn Oleg Świętosławowicz. Sytuacja uległa zmianie po tym jak Świętopełk II przekazał Włodzimierzowi Czernihów, dotąd rządzony przez Olega. Ten zerwał sojusz i zawarł układ z Połowcami mający umożliwić mu odbicie miasta. Doprowadziło to do serii wojen i konfliktów kontynuowanych przez potomków obydwu władców.

Od 1094 roku głównym patrymonium Włodzimierza był Perejasław. Kontrolował również Rostów, Suzdal i inne prowincje północne. Na ziemiach tych założył kilka miast, w tym nazwany jego imieniem Włodzimierz nad Klaźmą. Władca podjął próby zjednoczenia książąt Rusi w walce przeciw Połowcom. W tym celu zorganizował dwa kongresy: w Lubeczu w 1097 i w Dołobsku w 1103.

Kiedy w 1113 zmarł Świętopełk II doszło do buntu mieszkańców Kijowa, którzy powołali na księcia Włodzimierza. Ten zgodził się przejąć władzę i pozostał księciem kijowskim aż do śmierci. Z instrukcji, którą wysłał do swoich dzieci wiemy o przeprowadzonych przez Włodzimierza reformach, mających na celu zmniejszenie napięć społecznych w stolicy.

Włodzimierz zmarł w 1125 i został pochowany w soborze Mądrości Bożej (Sofijskim) w Kijowie. Potomni często określali okres jego rządów mianem złotego wieku tego miasta.

Małżeństwa i potomkowieEdytuj

Włodzimierz był trzykrotnie żonaty:

z Gythą z Wesseksu. Z pierwszego małżeństwa pochodzili:
- następca tronu Mścisław I Harald
- Izjasław (zm. 1096, książę kurski)
- Światosław (1079–1114, książę smoleński)
- Jaropełk Włodzimierzowic (książę kijowski)
- Wiaczesław Włodzimierzowic

NN. Z drugiego związku pochodzili:
- założyciel Moskwy Jerzy Dołgoruki
- Eufemia, późniejsza żona króla Węgier Kolomana
- Maryca (Maria), oddana za żonę pretendentowi do bizantyjskiego tronu, Leonowi Diogenesowi.

ostatnią prawdopodobnie była Jefimia – córka chana połowieckiego Aepy.

CiekawostkiEdytuj

Z przydomkiem Włodzimierza, Monomach, wiąże się wiele legend, w tym kilka opowiadających o przeniesieniu z Konstantynopola na Ruś bezcennych skarbów takich jak czapka Monomacha, czy włodzimierska Ikona Matki Bożej.
Rozgłos w całej Europie zyskała siostra Włodzimierza, Eupraksja, żona cesarza Henryka IV – rozwiodła się ona z władcą Świętego Cesarstwa, zarzucając mu, że chciał urządzić z jej udziałem czarną mszę.

Bibliografia, literaturaEdytuj

Wołodymyr II Monomach. W: Енциклопедія історії України: Т. 1. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. Kijów: Wyd. Naukowa dumka, 2003, s. 616-617. ISBN 966-00-0632-2.

PrzypisyEdytuj

↑ ПОЛНОЕ СОБРАНИЕ РУССКИХ ЛЕТОПИСЕЙ Издаваемое Постоянною Историко-Археографической Комиссиею Академии Наук СССР, Том первый ЛАВРЕНТЬЕВСКАЯ ЛЕТОПИСЬ, Вып. 1: Повесть временных лет, Издание второе, Издательство Академии Наук СССР, Ленинград 1926-1928, s. 240

[1] ПОЛНОЕ СОБРАНИЕ РУССКИХ ЛЕТОПИСЕЙ Издаваемое Постоянною Историко-Археографической Комиссиею Академии Наук СССР, Том первый ЛАВРЕНТЬЕВСКАЯ ЛЕТОПИСЬ, Вып. 1: Повесть временных лет, Издание второе, Издательство Академии Наук СССР, Ленинград 1926-1928, s. 240

[1]