Włodzimierz Kamiński (1930–1993)
Włodzimierz Kamiński (ur. 12 stycznia 1930 w Gnieźnie, zm. 9 kwietnia 1993 w Poznaniu[1][2][3]) – polski muzykolog i instrumentolog.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Syn Tomasza Kamińskiego, podoficera Wojska Polskiego, oraz Stefanii z d. Wawryszczak[3]. Podczas II wojny światowej został przesiedlony wraz z rodziną w Krakowskie[3]. Po wywiezieniu ojca do KL Auschwitz w 1943 roku musiał zająć się pracą fizyczną[3]. W czasie okupacji ukończył szkołę powszechną, w 1945 roku podjął naukę w gimnazjum w Dębowcu[3]. Po powrocie ojca z niewoli wyjechał z rodziną do Szczecina, gdzie uczęszczał do liceum i szkoły muzycznej[3].
Po uzyskaniu matury wyjechał do Poznania[3]. W latach 1950–1954 studiował muzykologię na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie w 1962 roku uzyskał stopień doktora na podstawie napisanej pod kierunkiem Hieronima Feichta dysertacji Główne problemy kształtowania i rozwoju instrumentarium muzycznego w Polsce[1][3]. Od 1951 roku zatrudniony był w Dziale Instrumentów Muzycznych Muzeum Narodowego w Poznaniu[1][3]. W latach 1961–1991 był kustoszem i kierownikiem, a od 1975 roku także kuratorem Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu[1]. Odbył podróże badawcze do ChRL (1965), Mongolii (1971) i ZSRR (1972)[1]. Był współorganizatorem Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego (od 1952) oraz Międzynarodowego Konkursu Lutniczego im. Henryka Wieniawskiego (od 1957)[1]. W 1960 roku zreorganizował poznański Zespół Muzyki Dawnej, od 1962 roku występujący pod nazwą Collegium Musicorum Posnaniensium, pod jego kierownictwem grający na autentycznych instrumentach dawnych ze zbiorów muzealnych, koncertujący w kraju i za granicą, dokonujący nagrań radiowych i płytowych[1][3]. Od 1964 roku był prezesem Związku Polskich Artystów Lutników[2][3]. W 1973 roku założył sekcję lutnictwa w poznańskim Liceum Muzycznym[1][3]. Od 1978 roku prowadził sekcję lutnictwa artystycznego przy Katedrze Instrumentów Smyczkowych i Kameralistyki Akademii Muzycznej w Poznaniu[1][3].
Od 1974 roku wykładał w Zakładzie Muzykologii Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Poznańskiego, od 1978 roku był także wykładowcą poznańskiej Akademii Muzycznej[1][3]. W 1991 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1992 roku tytuł naukowy profesora[1][3]. W swoich badaniach zajmował się polskim instrumentarium muzycznym oraz historią i teorią sztuki lutniczej[1]. Był autorem prawie 200 prac naukowych, wygłosił około 60 referatów na konferencjach lutniczych i muzykologicznych[1][3]. Opublikował m.in. prace Skrzypce polskie (Kraków 1969), Instrumenty muzyczne na ziemiach polskich (Kraków 1971) i Lutnictwo (wspólnie z Józefem Świrkiem, Kraków 1972)[1][2][3]. Publikował artykuły na łamach takich czasopism jak „Archeologia Polski”, „Archaeologia Polona”, „Studia Muzealne”, „Muzyka”, „Ruch Muzyczny”, „Lutnictwo”, „Slavia Antiqua”, „Hudební nástroje”[1]. Przygotował hasła z zakresu instrumentologii do Wielkiej Encyklopedii Powszechnej (1962–1970), Małej Encyklopedii Muzyki (1981), Encyklopedii Muzyki (1995) i Encyklopedii Muzycznej PWM (1979–1987)[1][3]. Współpracował z radiem i telewizją, był konsultantem naukowym filmów Krzyżacy i Kazimierz Wielki[1][3]. W latach 1972–1991 zasiadał w jury Międzynarodowego Konkursu Lutniczego im. Henryka Wieniawskiego[3].
Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim (1980) i Krzyżem Oficerskim (1986) Orderu Odrodzenia Polski[1], a także Srebrnym (1968) i Złotym (1975) Krzyżem Zasługi oraz Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1966)[3]. Otrzymał nagrodę miasta Poznania w dziedzinie upowszechniania kultury (1974), Medal za Ochronę Zabytków w Województwie Poznańskim (1987) i Złotą Odznakę za Opiekę nad Zabytkami (1988)[1][3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 21. ISBN 978-83-224-3303-4.
- ↑ a b c Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 420. ISBN 978-83-01-13410-5.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Ryszard J. Wieczorek. In memoriam. Włodzimierz Kamiński (1930–1993). „Studia Muzealne”. XVII, s. 133–135, 1993. Poznań: Muzeum Narodowe w Poznaniu. ISSN 0137-5318.