Wacław Damrosz
Wacław Damrosz (ur. 15 września 1894 w Strzemieszycach, zm. 26 lutego 1965[potrzebny przypis]) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.
 podpułkownik saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 września 1894 |
|---|---|
| Data śmierci |
26 lutego 1965 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1946 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
Szkoła Inżynierii w Petersburgu, 1 Pułk Inżynieryjny, 1 Batalion Saperów, I Korpus Polski w Rosji, 29 Batalion Saperów, 3 Pułk Saperów Wileńskich, 7 Pułk Saperów Wielkopolskich, 14 Wielkopolska Dywizja Piechoty, Centrum Wyszkolenia Saperów, Dowództwo Okręgu Korpusu nr I w Warszawie, 11 Batalion Saperów Kolejowych |
| Stanowiska |
dowódca plutonu, dowódca kompanii saperów, dowódca batalionu saperów, dowódca pułku saperów, dowódca batalionu szkolnego, szef saperów, szef Inżynierii DOK nr I, kwatermistrz, dowódca batalionu saperów kolejowych |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się 15 września 1894 w Strzemieszycach, pow. będziński, jako syn Jana[1]. W 1914 roku ukończył gimnazjum filologiczne w Siedlcach i zdał maturę. Następnie po jednym semestrze w szkole technicznej Wawelberga, w styczniu 1915 roku został powołany do służby wojskowej w armii rosyjskiej. Po ukończeniu kursu oficerskiego w Szkole Inżynierii w Petersburgu, służył jako młodszy oficer w oddziale inżynieryjnym na froncie. Pod koniec lata 1917 roku przeszedł do 1 pułku inżynieryjnego w I Korpusie Polskim w Rosji, w którym był dowódcą plutonu, dowódcą kompanii saperów, a następnie dowódcą 1 batalionu saperów. W 1918 roku wraz z pułkiem udał się do Bobrujska, brał udział we wszystkich stoczonych walkach.
W 1918 roku wrócił do Warszawy i jako nauczyciel wychowania fizycznego wziął udział w rozbrajaniu Niemców. W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do organizującego się 1 pułku inżynieryjnego jako dowódca kompanii saperów[2]. Po jego zorganizowaniu wyruszył na front i walczył w Małopolsce Wschodniej, w Grupie pułkownika Leona Berbeckiego. Podczas wycofywania się na kierunku Ostrój – Korzec – Szepietówka kierował pracami fortyfikacyjnymi na kolejnych pozycjach. W lutym 1919 roku eskortował dwa pociągi z amunicją i żywnością. Gdy na linii odchodzenia Ukraińcy wysadzili most pod Moszczanami, odbudował go kompanią saperów i pod ogniem nieprzyjaciela wyprowadził pociągi z okrążenia. W bojach o Bełżec, w walce na bagnety, wykazał się wybitnym męstwem i odwagą. 15 września 1919 roku, po rozwiązaniu 1 pułku inżynieryjnego, został przydzielony do I baonu saperów[3].
Po wojnie, w 1921 roku ukończył kurs oficerów saperów sztabu. W 1923 roku pełnił czasowo obowiązki dowódcy I batalionu saperów[4]. W 1924 roku, po awansie do stopnia majora, został zatwierdzony na stanowisku dowódcy[5]. 17 czerwca 1925 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza 3 pułku Saperów Wileńskich[6]. 25 października 1926 roku został dowódcą batalionu szkolnego w Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie[7]. 5 listopada 1928 roku został przeniesiony do 7 pułku Saperów Wielkopolskich w Poznaniu na stanowisko dowódcy XVII batalionu saperów, a rok później na szefa saperów w dowództwie 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu[8]. 23 października 1931 roku został szefem inżynierii w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[9], a po dwóch latach został zarządcą Pomocniczego Składu Saperskiego w Warszawie. W 1935 roku przeniesiono go na stanowisko kwatermistrza do Centrum Wyszkolenia Saperów, a w 1936 roku na dowódcę 3 batalionu saperów w Wilnie. W czasie kampanii wrześniowej zajmował stanowisko oficera sztabowego w Dowództwie Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Po przegranej kampanii przedostał się na Zachód, gdzie w latach 1942–1946 był dowódcą 11 batalionu saperów kolejowych w 2 Korpusie. Po wojnie osiedlił się w Wielkiej Brytanii[10].
Dwukrotnie żonaty. Z Heleną (ur. 1902) z domu Solan, miał dwóch synów Witolda (ur. 1923) i Jerzego (ur. 1927). Z drugą żoną Ireną Witkowską miał córkę Jacqueline Marię Damrosz (ur. 1954).
Awanse
edytuj
chorąży – 1916
podporucznik
porucznik – 1917
kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[11]
major – 31 marca 1924 roku ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[12]
podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[13]
pułkownik – ?[potrzebny przypis]
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8170 (1923)
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie: po raz 1 i 2 w 1922[14], po raz 3 w 1922[15])
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1936)[16]
- Medal Niepodległości (9 listopada 1933)[17][18]
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”[19]
Opinie
edytujBył oficerem dobrze wyszkolonym pod względem ogólnym i fachowym oraz dobrym, wymagającym i sprawiedliwym dowódcą.
Przypisy
edytuj- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-12-23].
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 4 z 16 stycznia 1919 roku, s. 106.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 92 z 14 października 1919 roku, poz. 3433 i Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 98 z 28 grudnia 1919 roku, s. 2817.
- ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 878.
- ↑ Rocznik oficerski 1924, s. 802.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 325.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 46 z 25 października 1926 roku, s. 376.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 344.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 332.
- ↑ Sylwetki saperów… s. 58–59.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 s. 878.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 170. Rocznik oficerski 1924, s. 829.
- ↑ Rocznik oficerski 1939, s. 242.
- ↑ Rozporządzenie Kierownika M.S.Wojsk. L. 8449 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 251)
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 21 z 15 czerwca 1922
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 9 z 19 marca 1934 s. 109
- ↑ Rocznik oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 582, 592. [dostęp 2015-04-15].
Bibliografia
edytuj- Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.
- Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924.
- Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928.
- Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939; stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 4 z 16 stycznia 1919.