Wikipedia

Wacław Kłoczkowski

polski oficer marynarki wojennej, kontradmirał

Wacław Kłoczkowski (ur. 4 lutego?/16 lutego 1873 w Petersburgu, zm. 5 stycznia 1930 w Warszawie) – rosyjski, ukraiński i polski wojskowy, kontradmirał i morski oficer pokładowy okrętów podwodnych. W okresie od 1898 do 1918 służył w Imperatorskiej Marynarce Wojennej Rosji, dowodząc m.in. okrętami podwodnymi „Pieskar” i „Okun” oraz brygadą okrętów podwodnych. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej i I wojnie światowej. Po wojnie powrócił do Polski i był zastępcą szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej.

Wacław Kłoczkowski
Ilustracja
kontradmirał kontradmirał
Data i miejsce urodzenia

16 lutego 1873
Petersburg

Data i miejsce śmierci

5 stycznia 1930
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

 MW Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Kierownictwo Marynarki Wojennej
15 Dywizja Piechoty

Stanowiska

zastępca szefa KMW
dowódca piechoty dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Komandorski Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania)
Grób na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Wykształcenie edytuj

Wacław Kłoczkowski urodził się 16 lutego 1873 w Sankt Petersburgu, w rodzinie Eugeniusza i Elżbiety z Staniewiczów[1]. Był stryjem Henryka Kłoczkowskiego (1902–1962), komandora podporucznika. Naukę rozpoczął w Konwikcie oo. Jezuitów w Tarnopolu[1]. W 1893 ukończył gimnazjum w Wilnie i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po demonstracji na cześć Jana Kilińskiego w 1894, został zesłany do Jarosławia, gdzie uczęszczał do Demidowskiego Liceum Prawa. Od 1898 do 1899 służył jako junkier floty w Marynarce Wojennej Rosji. Po ukończeniu nauki otrzymał promocję oficerską (stopień miczmana) i rozpoczął służbę na okrętach. Był także absolwentem kursu podwodnego pływania z 1908.

Służba wojskowa w Rosji edytuj

W 1905 wyróżnił się w bitwie pod Cuszimą, będąc starszym oficerem nawigacyjnym krążownika „Admirał Nachimow” (razem z dowódcą jako ostatni zeszli z tonącego okrętu, zrywając zawieszoną na nim przez Japończyków banderę). Następnie dostał się do japońskiej niewoli, po czym wrócił do Rosji. Od 1908 dowodził okrętami podwodnymi „Pieskar” i „Okun”. W 1909 został starszym oficerem na okręcie szkolnym „Chabarowsk”. W 1910 był wyznaczony kolejno na stanowiska dowódcy dywizjonu okrętów podwodnych we Flocie Czarnomorskiej oraz zastępcy dowódcy Zespołu Okrętów Podwodnych Floty Bałtyckiej. Dowodził również okrętem szkolnym „Chabarowsk” i okrętem pomocniczym „Bakan”. W 1913 został dowódcą dywizjonu okrętów podwodnych na Morzu Bałtyckim, a w 1914 dowódcą kontrtorpedowca „Strasznyj”.

Służba wojskowa na Ukrainie edytuj

Po wybuchu I wojny światowej wyznaczono go dowódcą Brygady Okrętów Podwodnych na Morzu Czarnym. Osobiście dowodził stawianiem zagród minowych u wejścia do cieśniny Bosfor oraz pod portami Warną i Konstancą. W 1917 otrzymał awans na kontradmirała. W 1918 hetman Pawło Skoropadski mianował go przedstawicielem ukraińskim do kontaktów z Niemcami. W 1918 kontradmirał Kłoczkowski był naczelnym dowódcą Floty Czarnomorskiej Hetmanatu.

Następnie rozkazem generała Antona Denikina został wyznaczony dowódcą Floty Ukraińskiej i komendantem portu w Sewastopolu. Był także prezesem Związku Wojskowych Polaków.

Służba wojskowa w Polsce edytuj

8 kwietnia 1919, po powrocie do Polski, przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika marynarki. Dwa dni później przydzielony został z dniem 3 marca 1919 do rezerwy oficerów WP[2]. Następnie został mianowany nieetatowym zastępcą szefa Departamentu dla Spraw Morskich przy Ministerstwie Spraw Wojskowych w Warszawie. Reprezentował Polskę w Paryżu na konferencji pokojowej oraz Ligę Żeglugi Polskiej na Kongresie Sprzymierzonych Lig Morskich. Od 1919 był pełnomocnikiem wojskowym i morskim przy Poselstwie RP w Londynie. Zajmował się sprawami budowy oraz modernizacji okrętów. 28 lutego 1922 został odwołany z Londynu i wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału Administracyjnego MSWojsk. Na łamach „Polski Zbrojnej” został opublikowany list posła RP w Londynie Władysława Wróblewskiego do ministra spraw wojskowych będący pochwałą dwuipółletniej działalności admirała na stanowisku pełnomocnika[3] W 1922 ponownie objął funkcję nieetatowego zastępcy szefa Departamentu dla Spraw Morskich.

Z dniem 20 stycznia 1924 zwolniony ze stanowiska II zastępcy szefa Administracji Armii i pozostawiony w dyspozycji MSWojsk. z równoczesnym odkomenderowaniem na I kurs Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie[4]. We wrześniu tego roku został odkomenderowany do Kierownictwa Marynarki Wojennej[5]. Z dniem 1 listopada 1924 został mianowany zastępcą szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej[6]. Pod koniec 1924 był przewodniczącym komisji opracowującej dane taktyczno-techniczne dla nowych okrętów podwodnych.

W związku z tzw. „aferą minową” w połowie 1925, wraz z szefem Kierownictwa wiceadmirałem Kazimierzem Porębskim i wieloma innymi wysokimi oficerami Marynarki Wojennej, został zawieszony w czynnościach, a następnie zwolniony ze stanowiska. Wyjechał do Paryża, gdzie został doradcą ambasadora Alfreda Chłapowskiego ds. budowy okrętów podwodnych.

7 marca 1927 przeniesiony został z dyspozycji dowódcy 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej tej dywizji[7]. Stanowisko objął po płk. Kazimierzu Łukoskim. Po niespełna czterech miesiącach, w lipcu 1927 podjęta została decyzja o przeniesieniu admirała w stan spoczynku i wyznaczeniu na jego stanowisko płk. SG Henryka Pomazańskiego. Ostatecznie admirał przeniesiony został w stan spoczynku z dniem 30 września 1927[8]. Zmarł 5 stycznia 1930 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 227-2-15)[9].

Awanse edytuj

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Machaliński 1993 ↓, s. 127.
  2. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 50 z 8 maja 1919, poz. 1581, 1585.
  3. ↑ Pochwała dla kontr.-adm. Kłoczkowskiego. „Polska Zbrojna”. 130, s. 3, 1922-05-16. Warszawa. 
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 24 stycznia 1924 roku, s. 33.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 96 z 20 września 1924 roku, s. 535.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 118 z 5 listopada 1924 roku, s. 657.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 71.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 215.
  9. ↑ Cmentarz Stare Powązki: WACŁAW KŁOCZKOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-08].
  10. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 18.
  11. ↑ a b Decyzja Naczelnika Państwa z 28 marca 1922 r. L. 6493/22 G. M. I. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 11, s. 343)

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wacław_Kłoczkowski&oldid=73555973”