Wiktor Zdzisław Kinecki (ur. 31 grudnia 1929 w Międzychodzie) – polski działacz partyjny i państwowy, dyplomata, ambasador w Indiach i Jugosławii, poseł na Sejm PRL VII kadencji (1976–1980).

Wiktor Kinecki
Ilustracja
Wiktor Kinecki w latach 60.
Data i miejsce urodzenia

31 grudnia 1929
Międzychód

Ambasador PRL w Indiach
Okres

od 1971
do 1975

Poprzednik

Romuald Spasowski

Następca

Jan Czapla

Poseł VII kadencji Sejmu PRL
Okres

od 21 marca 1976
do 21 marca 1980

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Ambasador PRL w Jugosławii
Okres

od 1979
do 1986

Poprzednik

Janusz Burakiewicz

Następca

Czesław Piotrowski

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Złoty Znak Związku OSP RP Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”

Życiorys

edytuj

Syn Juliana i Gertrudy. W czasie II wojny światowej pracował jako roznosiciel gazet i robotnik w zecerni „H. Buchwold” w Międzychodzie. Po zakończeniu okupacji niemieckiej uczył się w szkole średniej w rodzinnym mieście (do 1949). Należał do Związku Walki Młodych. W latach 1949–1957 zasiadał we władzach Związku Młodzieży Polskiej, następnie był członkiem sekretariatu Światowej Federacji Młodzieży Demokratycznej w Budapeszcie (1958–1962). Był naczelnikiem Związku Harcerstwa Polskiego (1964–1969). W czerwcu 1968 wszedł w skład Komitetu Przygotowawczego obchodów 500. rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika[1]. W 1970 ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.

Od pierwszej połowy lat 50. działał w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, pełniąc funkcję zastępcy członka Komitetu Centralnego PZPR (1964–1980) i zastępcy kierownika Wydziału Zagranicznego KC PZPR (1970–1971).

W latach 1971–1975 pełnił funkcję ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego PRL w Indiach, Sri Lance, Singapurze i Nepalu. Po powrocie do kraju objął funkcję I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Siedlcach (1975–1979), z którą wiązało się przewodnictwo nad Wojewódzką Radą Narodową, które objął 12 czerwca 1975. W latach 1976–1980 wykonywał mandat posła na Sejm VII kadencji z okręgu Siedlce. Zasiadał wówczas w Komisji Spraw Zagranicznych.

W 1979 ponownie wyjechał na placówkę, tym razem na stanowisko ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego PRL w Belgradzie. Po powrocie do Polski został I sekretarzem KW PZPR w Gorzowie Wielkopolskim, wszedł również ponownie w skład Komitetu Centralnego PZPR (1986–1990).

W latach 1964–1970 zasiadał w prezydium Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, po powrocie z Indii został w 1978 wiceprzewodniczącym władz Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Indyjskiej.

Odznaczenia[2]

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Urania”, nr 3, marzec 1969, s. 85.
  2. Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 533.
  3. Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964. 
  4. M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1538.
  5. M.P. z 1955 r. nr 86, poz. 1055.
  6. „Strażak: pismo Związku Ochotniczych Straży Pożarnych”, nr 14 (325), 16–31 lipca 1966, s. 14.

Bibliografia

edytuj