Wikipedia

Wilhelm Killmayer

Wilhelm Killmayer (ur. 21 sierpnia 1927 w Monachium[1][2], zm. 20 sierpnia 2017 w Starnbergu[3]) – niemiecki kompozytor.

Wilhelm Killmayer
Data i miejsce urodzenia

21 sierpnia 1927
Monachium

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

20 sierpnia 2017
Starnberg

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor

Odznaczenia
Order Bawarski Maksymiliana za Naukę i Sztukę

Życiorys edytuj

W latach 1945−1951 uczeń Hermanna Wolfganga von Waltershausena[1][2]. Od 1949 do 1952 roku studiował muzykologię na Uniwersytecie Monachijskim[1][4]. Od 1951 do 1953 roku uczył się prywatnie u Carla Orffa, następnie od 1953 do 1954 roku uczęszczał na prowadzone przez niego kursy w monachijskiej Staatliche Hochschule für Musik[1][4]. W latach 1955−1958 wykładowca Konserwatorium Trappa w Monachium[1]. W latach 1958 i 1965−1966 przebywał na stypendium w Villa Massimo w Rzymie[1]. W latach 1961−1965 dyrektor baletu bawarskiej opery państwowej[2]. Od 1969 do 1975 roku pracował we Frankfurcie nad Menem jako kompozytor muzyki teatralnej i filmowej[4]. Od 1973 do 1992 roku wykładał kompozycję w Staatliche Hochschule für Musik w Monachium[1]. Członek Bayerische Akademie der Schönen Künste (1972) oraz Akademie der Künste w Berlinie (1980)[1]. Otrzymał nagrodę Fromm Music Foundation w Chicago (1954) oraz Prix Italia (1965)[2]. Odznaczony Orderem Maksymiliana (1993)[1].

Twórczość edytuj

Jego język muzyczny ukształtował się pod wpływem Carla Orffa, Igora Strawinskiego i Roberta Schumanna, cechuje się liryzmem, rytmicznością, statycznością i oszczędnością środków[4]. Od Orffa zapożyczył ideał muzyki klarownej w konstrukcji i łatwo przyswajalnej dla słuchacza[2]. Był przeciwnikiem awangardowych tendencji obecnych w muzyce współczesnej[2]. W swoich dziełach wokalnych sięgał po teksty literackie[4].

Ważniejsze kompozycje edytuj

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2][4])

Utwory orkiestrowe

  • Sechs leichte Stücke na smyczki (1952)
  • Koncert fortepianowy (1955)
  • Divertissement (1957)
  • 3 symfonie (I „Fogli” 1968, II „Ricordanze” na 14 instrumentów 1968–1969, III „Menschen-Los” 1972–1974 zrewid. 1988)
  • Pezzi ed Intermezzi na fortepian, wiolonczelę i orkiestrę (1968)
  • Fin al punto na smyczki (1970)
  • Nachtgedanken (1973)
  • The Broken Farewell na trąbkę i małą orkiestrę (1977)
  • poemat symfoniczny Jugendzeit (1977)
  • Verschüttete Zeichen (1977–1978)
  • poemat symfoniczny Überstehen und Hoffen (1977–1978)
  • poemat symfoniczny Im Freien (1980)
  • Grande Sarabande na smyczki (1980)
  • Zittern un Wagen (1980)
  • Sostenuto na wiolonczelę i smyczki (1984)
  • Le joie de vivre na małą orkiestrę i obój obbligato (1996)

Utwory kameralne

  • Kammermusik na instrumenty jazzowe (1957)
  • Balletto na flety prosty i instrumenty perkusyjne (1959)
  • Tre danze na obój i perkusję (1959)
  • Per nove strumenti na 9 instrumentów (1968)
  • Tre pezzi na trąbkę i fortepian (1968)
  • Kwartet smyczkowy (1969)
  • The woods so wilde: Kammermusik No. 1 na flet, 3 perkusistów, altówkę i gitarę (1970)
  • Schumann in Endenich: Kammermusik No. 2 na fortepian, organy elektryczne lub fisharmonię i 5 perkusistów (1972)
  • Kindertage: Kammermusik No. 3 na flet, altówkę, organy elektryczne, fortepian, akordeon, cytrę, gitarę i 5 perkusistów (1973)
  • Führe mich, Alter, nur immer in Deinen geschnörkelten Frühlings-Garten! Noch duftet und taut frisch un würzig sein Flor na zespół kameralny (1974)
  • Kwartet nr 2 na skrzypków, wiolonczelę i fortepian (1976)
  • Brahms-Bildnis na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1976)
  • Trio na 2 skrzypiec i wiolonczelę (1984)
  • Fünf Romanzen na wiolonczelę i fortepian (1987)
  • Humoreske na altówkę i fortepian (1987)
  • Fünf Romanzen na wiolonczelę i fortepian (1989)
  • Acht Bagatellen na wiolonczelę i fortepian (1990–1991)
  • Fantasie na skrzypce i fortepian (1992)
  • Die Schönheit des Morgens na altówkę i fortepian (1994)

Utwory fortepianowe

  • Paradies na fortepian na 3 ręce lub 2 fortepiany (1972)
  • An John Field (1975)
  • Drei Klavierstücke (1982)
  • Fünf neue Klavierstücke (1986–1988)
  • Trois Etudes blancs (1990–1991)
  • Douze Etudes transcendentales (1991–1992)
  • Rundgesänge und Morgenlieder (1993)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Drei Lieder na tenora i fortepian, według Heinricha Heinego (1947)
  • Rêveries na sopran, fortepian i perkusję (1953)
  • Canti amorosi na sopran, tenora i chór mieszany (1953–1954)
  • Romanzen na sopran, fortepian i perkusję, według Federico Garcíi Lorki (1954)
  • Missa brevis (1954)
  • Acht Shakespeare- Lieder na tenora, skrzypce, klarnet, fagot, fortepian i perkusję (1955)
  • Le petit Savoyard na sopran i 7 instrumentalistów (1956)
  • Sappho na sopran i małą orkiestrę (1959–1960)
  • Lieder, Oden und Szenen na chór, według Goethego (1962)
  • Geistliche Hymnen und Gesange na chór, według Racine’a (1964)
  • Romantische Chorlieder na chór męski, według Ludwiga Tiecka (1965)
  • Tre Canti di Leopardi na baryton i orkiestrę (1965)
  • Drei Gesänge na baryton i fortepian, według Hölderlina (1965)
  • Sieben rondeaux na głosy solowe i chór żeński, według Karola Orleańskiego (1966)
  • Antiphone na baryton, orkiestrę i mały chór męski ad libitum (1967)
  • Lauda na chór podwójny z orkiestrą ad libitum (1968)
  • Blasons anatomiques du corps féminin (I na sopran, klarnet, skrzypce, wiolonczelę i fortepian 1968, II na sopran i fortepian 1991)
  • Laudatu I−II na chór mieszany, według Franciszka z Asyżu (1969)
  • Altissimu na sopran, flet prosty, bongosy, 3 tam-tamy i kotły (1969)
  • Preghiere na baryton i orkiestrę (1969)
  • Salvum me fac na baryton i orkiestrę (1969–1971)
  • Vier Chorstücke na chór (1971–1990)
  • Tamquam sponsus na sopran i instrumenty (1974)
  • Lazzi − Fünf scherzos na chór żeński, słowa kompozytora (1977)
  • Speranza na 5-głosowy chór mieszany, słowa kompozytora (1977)
  • Cantetto na chór, według Giuseppe Ungarettiego (1977)
  • Französisches Liederbuch na sopran, baryton i zespół kameralny (1979–1980)
  • Merlin-Liederbuch na 4 głosy i zespół kameralny (1981–1996)
  • Hölderlin- Lieder (I na tenora i fortepian 1982–1985, II na tenora i fortepian 1983–1987, III na tenora i fortepian 1983–1991)
  • Neue Sprichwörter und Geschichten na chór, słowa kompozytora (1987)
  • Aussicht na baryton i 9 instrumentów, według Hölderlina (1989)
  • Drei Lieder na tenora i fortepian, według Josepha von Eichendorffa (1991)
  • Acht Lieder na tenora i fortepian, według Georga Trakla (1993)
  • Die Zufriedenheit na tenora i fortepian, według Hölderlina (1993)
  • Neun Lieder na mezzosopran i fortepian (1993)
  • Huit Poéses de Mallarmée na sopran i fortepian (1993)
  • Fünf Lieder der Sappho na sopran i fortepian (1993–1995)
  • Heine-Porträt na tenora i fortepian, według Heinricha Heinego (1994–1995)
  • ...was dem kaum bewusst na chór męski, według Hölderlina (1995)
  • Pindar na chór mieszany i organy, do tekstu dwóch ód Pindara (1999)

Opery

  • opera-balet La Buffonata (1959–1960, radio Stuttgart 1960, premiera sceniczna Heidelberg 1961)
  • La Tragedia di Orfeo (1960–1961, wyst. Monachium 1961)
  • Yolimba oder Die Grenzen der Magie (1962–1963, wyst. Wiesbaden 1964, wersja zrewidowana Monachium 1970)
  • Une leçon de français (Eine Französischstunde) (radio Stuttgart 1964, premiera sceniczna Stuttgart 1966)

Balety

  • Pas de deux classique (1964, wyst. Monachium 1965)
  • Encore (wyst. Monachium 1970)
  • Paradies (1972–1974)

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1872−1873. ISBN 978-0-02-865528-4.
  2. ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 83. ISBN 978-83-224-3303-4.
  3. ↑ Wilhelm Killmayer 1927–2017. de.schott-music.com, 2017-08-21. [dostęp 2020-10-07]. (niem.).
  4. ↑ a b c d e f Melvin P. Unger: Historical Dictionary of Choral Music. Lanham: Scarecrow Press, 2010, s. 235. ISBN 978-0-8108-5751-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilhelm_Killmayer&oldid=65163923”