Witold Podgórski (oficer)
Witold Klemens Michał Podgórski (ur. 2 grudnia?/14 grudnia 1890[1] w Moskwie, zm. 30 września 1962 w Warszawie) – polski oficer, porucznik Wojska Polskiego.
 porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 grudnia?/14 grudnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 września 1962 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1919– |
| Formacja | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujWitold Podgórski studiował w Moskiewskim Instytucie Handlowym (obecnie część Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego im. M.W. Łomonosowa). W tym czasie był członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Zet”[2]. Po ukończeniu studiów pracował w Głównym Urzędzie Główny Komunikacji Wodnej jako urzędnik-pisarz w wydziale statystyczno-gospodarczym, od 15 sierpnia 1918 roku – w Komisariacie do Spraw Polskich, w Komisji Likwidacyjnej do spraw Królestwa Polskiego[3] w Moskwie.
Przeniósł się do Polski prawdopodobnie w pierwszej połowie 1919 roku i wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1923 roku był porucznikiem rezerwy 6 Pułku Piechoty Legionów[4], ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku[5]. W 1924 roku był porucznikiem rezerwy 36 Pułku Piechoty[6][7].
W 1936 roku był członkiem prezydium II Ogólnopolskiego Kongresu Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej, jako były członek „Zet”[2].
Odznaczony Medalem Niepodległości w 1938 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[8].
Życie rodzinne
edytujWitold Podgórski był synem Sylwestra Ignacego Podgórskiego (1847–1904) i Wandy z domu Turskiej (1859–1911). Miał siedmioro rodzeństwa, byli to:
- Przemysław Podgórski – inżynier, działacz niepodległościowy, współzałożyciel Związku Patriotycznego
- Janina, późniejsza Jurkiewicz – pierwsza polska adwokatka, żona Stanisława Jurkiewicza, ministra pracy i opieki społecznej w II RP
- Zbigniew Szczęsny Gracjan Podgórski (1882– po 1935) – sędzia pokoju Sądu Okręgowego w Warszawie
- Jadwiga Podgórska (1885–1948) – dr chemii
- Mieczysław Podgórski (1884–1917) – lekarz[9]
- Zdzisław Maksymilian (1888–1944) – major Wojska Polskiego (II RP)
- Zofia Podgórska (1894–1894).
Witold Podgórski ożenił się w Moskwie 19 marca 1919 roku z Heleną Pilecką (1903–1984) i miał z nią dwoje dzieci: Danutę Wiktorię (1926–2001) i Jacka Jana (1936–2018).
Przypisy
edytuj- ↑ Akt chrztu Witolda Podgórskiego z 30 lipca?/11 sierpnia 1891 nr 1891 / 75 parafii św. Piotra i Pawła w Moskwie przechowywany w Centralnym Państwowym Archiwum miasta Moskwy (ros.).
- ↑ a b Tomasz Piskorski (red.), W pięćdziesiątą rocznicę powstania „ZETU”: sprawozdanie ze zjazdu uczestników Ruchu Niepodległościowego Związku Młodzieży Polskiej („Młodzieży Narodowej”) 28 i 29 XI. 1936 w Warszawie, Warszawa 1937, s. 135.
- ↑ Подгурский Витольд Сильвествович. Анкеты отвественного работника Наркомнаца. ГАРФ, фонд 1318 опись 21 дело 398 лист 8 [Podgórski Witold syn Sylwestra, Kwestionariusz pracownika Ludowego Komisariatu do Spraw Narodowości (NarKomNac). GARF (Archiwum Państwowe Federacji Rosyjskiej)], Zespół 1318 / inwentarz 21 / sprawa 398 / arkusz 8 (ros.).
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 141.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 540.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 215.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 478.
- ↑ M.P. z 177 r. poz. 323
- ↑ Tomasz Piskorski, Wykaz poległych i zmarłych uczestników Ruchu Niepodległościowego Młodzieży Narodowej (członków Związku Młodzieży Polskiej – „Zet”, Organizacji „Przyszłość” – „Pet” i innych stopni organizacyjnych w okresie lat 1886–1936, Warszawa: Związek Seniorów OMN i ZPMD, 1936, s. 49.
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.