Zdzisław Podgórski
Zdzisław Podgórski (ur. 13 listopada?/25 listopada 1889 w Moskwie, zm. 20 grudnia 1944[1] w Opocznie) – polski inżynier, oficer zawodowy Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, pełniący obowiązki dowódcy Batalionu Elektrotechnicznego w 1929 roku.
 Zdzisław Podgórski w 1929 roku | |
 major saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 listopada 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 grudnia 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
p.o. dowódcy batalionu (1929) |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Zdzisław Podgórski studiował na wydziale elektrycznym politechniki w Nancy. W 1914 roku został zmobilizowany do armii carskiej i wysłany na front. Dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do końca wojny.
W latach 20. i 30. XX wieku (do co najmniej 1932 roku[2]) był oficerem Batalionu Elektrotechnicznego, będąc w latach 1923–1924 p.o. komendanta kadry[3][4], w 1928 roku kwatermistrzem[5], a 1929 roku zastępcą dowódcy batalionu. W sierpniu 1929 roku pełnił obowiązki dowódcy tego batalionu[6][7]. Z dniem 30 listopada 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[8].
Awanse edytuj
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych[5]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[10][9]
- Medal Niepodległości (29 grudnia 1933)[11]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Życie rodzinne edytuj
Zdzisław Podgórski był synem Sylwestra Ignacego Podgórskiego (1847–1907), notariusza w Moskwie, i Wandy z domu Turskiej (1859–1911). Miał siedmioro rodzeństwa, byli to:
- Przemysław Podgórski
- Janina, późniejsza Jurkiewicz
- Zbigniew Szczęsny Gracjan Podgórski (1882– po 1935) – sędzia pokoju Sądu Okręgowego w Warszawie
- Jadwiga Podgórska (1885–1948) – dr chemii
- Mieczysław Podgórski (1885–1917) – w czasie studiów medycznych prowadził tajną organizację polityczną wśród żołnierzy polskich w wojsku rosyjskim („Wiarus”). Od 1903 roku brat zetowy w Petersburgu. Był delegatem Komitetu Okręgowego na Mińsk Litewski. Po powrocie do Warszawy działał w Narodowym Związku Robotniczym. Będąc lekarzem-asystentem w szpitalu św. Ducha w Warszawie został w 1914 roku powołany do wojska rosyjskiego. Zaraził się tyfusem i zmarł w 1917 roku w szpitalu w Smoleńsku[12].
- Witold Podgórski (1890–1962) – porucznik Wojska Polskiego (II RP)
- Zofia Podgórska (zmarła w wieku 3 lat).
Zdzisław ożenił się w Moskwie 11 sierpnia 1914 roku z Heleną Krotowicz (1889–1972) i miał z nią troje dzieci: Tadeusza Witolda (1920–1993), Zofię Irenę (1922–1982) i Alinę Wandę (1924–1999). Zofia Irena wyszła za Franciszka Stolarskiego (1915–2003), jednego z sześciu synów (siedmiorga dzieci) Błażeja Stolarskiego.
Po powrocie do Polski w 1919 roku Zdzisław początkowo mieszkał z rodziną u swej siostry Jadwigi, przy ul. Stalowej 18. W czasie, gdy służył w Batalionie Elektrotechnicznym, mieszkał z rodziną w Nowym Dworze Mazowieckim[13], po przejściu na emeryturę przeprowadził się z rodziną do Warszawy, mieszkali do co najmniej 1939 roku przy ul. Krechowieckiej 6[14].
Zmarł na tyfus 20 grudnia 1944 roku w Opocznie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 241-4-11)[15][1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: ZDZISŁAW PODGÓRSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-01-05].
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 760.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 895.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 819.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 580.
- ↑ Alfred Kabata, Batalion Elektrotechniczny w Nowym Dworze Mazowieckim w latach 1921–1939, „Fakty Nowodworskie”, maj 2014, s. 29–32 [dostęp 2018-12-22].
- ↑ Na podstawie ręcznie wykonanego albumu: 10 lat istnienia Batalionu Elektrotechnicznego 5.VIII.1919 – 5.VIII.1929, Nowy Dwór k. Modlina.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 87.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 249.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Tomasz Piskorski, Wykaz poległych i zmarłych uczestników Ruchu Niepodległościowego Młodzieży Narodowej (członków Związku Młodzieży Polskiej – „Zet”, Organizacji „Przyszłość” – „Pet” i innych stopni organizacyjnych w okresie lat 1886–1936, Warszawa: Związek Seniorów OMN i ZPMD, 1936, s. 49.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (rok 1937), t. 381, Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2019.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki (rok 1939), t. 403, Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2019.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ZDZISŁAW PODGÓRSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-10-25].
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.