Zadie Smith

brytyjska pisarka

Zadie Smith (ur. 25 października 1975 w Londynie) – brytyjska pisarka, autorka opowiadań i powieści. Ukończyła King's College w Cambridge, członkini The Royal Society of Literature (RSL).

Zadie Smith
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 października 1975
Londyn

Narodowość

brytyjska

Dziedzina sztuki

literatura

Ważne dzieła
  • Białe zęby
  • Łowca autografów
  • O pięknie
  • Londyn NW
Nagrody
  • James Tait Black Memorial
  • The Guardian First Book Award Whitbread Prize
  • Whitbread Book Awards (pierwsza powieść)
  • Commonwealth Writers First Book Prize
  • Betty Trask Award
  • Orange Prize for Fiction
  • Anisfield-Wolf Book Award
Strona internetowa

Życiorys

edytuj

Zadie Smith urodziła się jako Sadie Adeline Smith (zmieniła imię z Sadie na Zadie w wieku 14 lat) w północno-zachodniej części Londynu, w robotniczej dzielnicy Brentu. Jej matka, Yvonne Bailey, dorastała na Jamajce i wyemigrowała do Anglii w 1969. Dla jej ojca, Anglika Harveya Smitha, była drugą żoną. Smith ma przyrodnią siostrę i przyrodniego brata oraz dwóch młodszych braci. Jeden z nich, Ben Bailey Smith (ur. 1977), został aktorem, raperem oraz komikiem występującym na scenie pod pseudonimem Doc Brown[1]. Jej rodzice rozwiedli się, gdy była nastolatką.

W dzieciństwie Smith uwielbiała stepowanie. Jako nastolatka zastanawiała się nad rozpoczęciem kariery aktorskiej w musicalu. W czasie studiów zarabiała na życie jako śpiewaczka jazzowa i chciała zostać dziennikarką, zanim skoncentrowała się na twórczości beletrystycznej.

Jej debiutancka powieść Białe zęby z 2000 zdobyła wiele nagród; jej nakład w Wielkiej Brytanii przekroczył milion egzemplarzy. W 2002 została zaadaptowana przez stacje Channel 4 na mini serial telewizyjny[2].

Oprócz powieści pisze też opowiadania dla „The New Yorkera” i uczy kreatywnego pisania na New York University[3].

W listopadzie 2016 została wyróżniona Nagrodą Literacką niemieckiego dziennika „Die Welt[4].

Życie prywatne

edytuj

Zadie Smith jest żoną północnoirlandzkiego pisarza i poety Nicka Lairda, któremu zadedykowała swoją trzecią powieść O pięknie. Poznali się na studiach w Cambridge; ślub wzięli w 2004 roku. W 2009 urodziła im się córka Katherine (Kit), a w 2013 syn Harvey (Hal)[5].

Wybrane publikacje

edytuj

Powieści:

Eseje:

  • Jak zmieniałam zdanie, 2010 (Changing My Mind: Occasional Essays, 2009)
  • Widzi mi się, 2018 (Feel Free: Essays, 2018)
  • Grand Union: Stories, 2019[16]

Przypisy

edytuj
  1. Doc Brown | United Agents [online], unitedagents.co.uk [dostęp 2016-12-27].
  2. Aida Edemariam, Profile: Zadie Smith, „The Guardian”, 3 września 2005, ISSN 0261-3077 [dostęp 2021-03-23] (ang.).
  3. a b Natalia Szostak, Zadie Smith i "Swing Time". O czym jest nowa powieść ulubionej pisarki świata? [online], wyborcza.pl, 15 listopada 2016 [dostęp 2016-11-28].
  4. „Welt“-Literaturpreis 2016 für Zadie Smith. WeltN24 GmbH. [dostęp 2016-12-27]. (niem.).
  5. The world according to Zadie Smith [online], www.standard.co.uk, 28 czerwca 2013 [dostęp 2021-03-22] (ang.).
  6. Winners of the James Tait Black Prize for Fiction. The University of Edinburgh. [dostęp 2020-05-15]. (ang.).
  7. Guardian First Book Award 2000. The Guardian. [dostęp 2020-05-23]. (ang.).
  8. Costa Book Awards Archive. Costa Book Awards. [dostęp 2020-05-23]. (ang.).
  9. Zadie Smith wins Commonwealth regional prize. The Guardian, 2006-02-07. [dostęp 2020-05-23]. (ang.).
  10. Previous winners of the Betty Trask Prize and Awards. The Society of Authors Awards. [dostęp 2020-05-23]. (ang.).
  11. The Man Booker Prize 2005 [online], The Booker Prizes [dostęp 2020-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-01] (ang.).
  12. Previous winners of the Somerset Maugham Awards [online], Society of Authors [dostęp 2020-06-06] (ang.).
  13. Winners by Year [online], Anisfield-Wolf Book Awards [dostęp 2020-06-06] (ang.).
  14. Previous Winners 2006 [online], Women’s Prize for Fiction [dostęp 2020-06-06] (ang.).
  15. Oszustwo. [dostęp 2024-08-31].
  16. Grand Union by Zadie Smith review – endlessly various short stories [online], the Guardian, 4 października 2019 [dostęp 2021-03-23] (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj