Zamek Himeji
Zamek Himeji (jap. 姫路城 Himeji-jō), także: zamek Białej Czapli[1] – japoński zamek, znajdujący się w centrum miasta Himeji, w prefekturze Hyōgo, około 50 km na zachód od Kobe. Jest to jedna z najstarszych, istniejących do dziś budowli Japonii. Został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Wraz z zamkami: Matsumoto, Inuyama oraz Hikone posiada status Skarbu Narodowego Japonii. Zamek Himeji znany jest również jako Hakuro-jō lub Shirasagi-jō (Zamek Białej Czapli) ze względu na zewnętrzne wykończenie białym tynkiem gipsowym.
| ||
 nr rej. 661/1993 r. UNESCO
| ||
 Zamek Himeji | ||
| Państwo |  Japonia
| |
| Miejscowość | Himeji | |
| Typ budynku | zamek | |
| Styl architektoniczny | japoński | |
| Rozpoczęcie budowy | 1333 | |
| Ukończenie budowy | 1346 | |
| Ważniejsze przebudowy | 1601–1608 | |
| Zniszczono | 1580 | |
| Pierwszy właściciel | rodzina Akamatsu (1333–1580) | |
| Kolejni właściciele | Hideyoshi Toyotomi (1580–1598), rodzina Tokugawa (1601–1871), od 1871 rząd Japonii | |
Położenie na mapie Japonii  | ||
 34°50′21″N 134°41′38″E/34,839167 134,693889
| ||
| Strona internetowa | ||
| ||
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | ||
| ||
| Państwo | Japonia
| |
| Typ | kulturowy | |
| Spełniane kryterium | I, IV | |
| Numer ref. | 661 | |
| Region[b] | Azja i Pacyfik | |
| Historia wpisania na listę | ||
| Wpisanie na listę | 1993 na 17. sesji | |
Zamek zbudowany jest na dwóch wzgórzach Himeyama (45,6 m n.p.m.) oraz Sagiyama. Główna wieża położona na wzgórzu Himeyama, zbudowana jest na kamiennym postumencie o wysokości 14,85 m i ma wysokość 31,5 m. Główna wieża wznosi się więc 92 metry n.p.m.
HistoriaEdytuj
Pierwotną konstrukcją był fort wzniesiony w 1333 r. przez Norimurę Akamatsu, władcę regionu Harima. W 1581 r. trzypiętrowy zamek został wzniesiony przez Hideyoshiego Toyotomi w okresie stałych konfliktów zbrojnych i jego dążeń do zjednoczenia kraju.
Po bitwie pod Sekigaharą w 1600 r. Ieyasu Tokugawa osadził na zamku swojego zięcia Terumasę Ikeda, który od 1601 r. prowadził przez osiem lat przebudowę. Podwyższył główną wieżę do pięciu pięter i dobudował trzy mniejsze. Ostatnim elementem rozbudowy była zachodnia baszta z przeznaczeniem dla księżniczki Sen (1597–1666), najstarszej córki sioguna Hidetady Tokugawa. Została ona ukończona w 1618 r.
Zamek Himeji nigdy nie został zniszczony przez trzęsienia ziemi, ani w czasie walk, nawet w czasie II wojny światowej. Zachował przez to swój oryginalny kształt przez 400 lat.
Do czasu restauracji Meiji zamek był we władaniu potomków kilku rodów. W 1871 r., po upadku systemu feudalnego w Japonii został przejęty przez rząd japoński.
W 1993 r. zamek został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO, a w 2006 r. otrzymał numer 59. na liście 100 słynnych zamków japońskich[2].
ArchitekturaEdytuj
Himeji jest przykładem typowego japońskiego zamku, zawierającego wiele obronnych i architektonicznych elementów kojarzonych z japońskimi zamkami. Wysokie fundamenty, białe ściany i rozmieszczenie budynków wewnątrz kompleksu są typowymi elementami każdego japońskiego zamku.
Jednym z najważniejszych elementów obronnych zamku (i prawdopodobnie najsłynniejszym) jest skomplikowany labirynt ścieżek wiodących do głównej warowni. Bramy, wewnętrzne i zewnętrzne mury zamkowego kompleksu są tak zorganizowane, aby atakujący był zmuszony poruszać się wokół zamku, napotykając po drodze wiele ślepych zaułków. Pozwalało to obserwować i ostrzeliwać intruzów z wnętrza warowni strzałami, muszkietami, kamieniami i gorącym piaskiem. Himeji jednak nigdy nie był zdobywany, więc system nie został sprawdzony.
W dniu 27 marca 2015 r. dokonano ponownego całkowitego otwarcia zamku dla zwiedzających po kilkuletniej, gruntownej renowacji[3].
PrzypisyEdytuj
- ↑ Egzonim wariantowy wprowadzony na 96. posiedzeniu KSNG, zmieniony na 111. posiedzeniu.
- ↑ Himeji-jo (ang.). UNESCO, 2015. [dostęp 2015-03-03].
- ↑ Himeji Castle (ang.). japan-guide.com, 2015. [dostęp 2015-03-03].
BibliografiaEdytuj
- Henri Stierlin Zabytki architektury obronnej, Wydawnictwo G+J RBA Sp. z o.o. & Co. Spółka Komandytowa, 2005, ISBN 83-60006-16-4