Wikipedia

Prefektura Hyōgo

Prefektura Hyōgo (jap. 兵庫県 Hyōgo-ken) – prefektura położona w regionie Kinki (Kansai), na wyspie Honsiu (Honshū), w Japonii, ze stolicą w mieście Kōbe[1].

Prefektura Hyōgo
prefektura
Ilustracja
Wybrzeże prefektury od strony zatoki Osaka od Nishinomiya w kierunku zachodnim, po prawej góry Rokkō
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Japonia

Wyspa

Honsiu

Region

Kinki (Kansai)

Siedziba

Kobe

Kod ISO 3166-2

JP-28

Gubernator

Toshizō Ido

Powierzchnia

8 401 km²[1]

Populacja (2018[1])
• liczba ludności


5,6 mln

• gęstość

666 os./km²

Kod pocztowy

650-8567

Adres urzędu:
Kōbe-shi, Chūō-ku,
Shimoyamate-dori 5-10-1
Szczegółowy podział administracyjny
Plan
Liczba jednostek administracyjnych

48

Symbole japońskie
Drzewo

cynamonowiec kamforowy, (Cinnamomum camphora)

Kwiat

nojigiku, (Chrysanthemum japonense)

Ptak

bocian czarnodzioby, (Ciconia boyciana)

Położenie na mapie
Położenie na mapie
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Portal Japonia
Izanagi-jingū w mieście Awaji

Historia Edytuj

Prefektura jest usytuowana na terenach byłych prowincji: Harima, Tajima, Awaji oraz części Tamba i Settsu.

Badania archeologiczne wykazały istnienie osad ludzkich na terenie zachodniej części dzisiejszego Kobe już w okresie Jōmon (lata 12 000 p.n.e. do 300 p.n.e)

Przez pięć miesięcy w 1180 roku mieściła się tu siedziba cesarza Antoku (1178–1185) o nazwie Fukuhara-kyō. W 1184 r. na terenie tym i w pobliżu chramu Ikuta miała miejsce bitwa pod Ichi-no-Tani, jedna z bitew wojny Gempei (1180–1185) pomiędzy klanami Taira i Minamoto.

W 1336 roku, w trakcie wojen okresu Nanboku-chō (1336–1392), w ówczesnej prowincji Settsu (ob. dzielnica Hyōgo w Kobe) miała miejsce bitwa nad rzeką Minato. Było to decydujące starcie w trakcie rebelii Takaujiego Ashikagi (1305–1358) przeciwko cesarzowi Go-Daigo (1288–1339).

Pod koniec okresu Edo (1603–1868), Kobe zostało otwarte jako port traktatowy dla mocarstw zachodnich i stało się ważnym, międzynarodowym centrum handlowym oraz bramą do westernizacji Japonii. Podczas II wojny światowej Kobe zostało zbombardowane przez lotnictwo amerykańskie i doznało znacznych szkód.

Geografia Edytuj

Hyōgo ma dostęp do dwóch mórz: na północy do Morza Japońskiego, a na południu do Morza Wewnętrznego (Seto-naikai). Północna część (z wyjątkiem miasta Toyo'oka) jest słabo zaludniona. Większość ludności żyje na południowym wybrzeżu, które jest częścią obszaru metropolitalnego Osaka-Kioto-Kobe.

Hyōgo graniczy z prefekturami: Osaka, Kioto, Tottori i Okayama.

Miasta Edytuj

Klimat Edytuj

Ze względu na duży obszar, klimat prefektury można podzielić na trzy różne strefy geograficzne:

  • południową, wzdłuż wybrzeży Morza Wewnętrznego (Seto-naikai), o klimacie umiarkowanym z niewielkimi opadami deszczu;
  • północną, wzdłuż brzegów Morza Japońskiego, o charakterze pochmurnym i deszczowym, w zimie z sezonowymi wiatrami znad Syberii i obfitymi opadami śniegu;
  • górską w części centralnej[2].

Regiony Edytuj

Prefektura dzieli się geograficznie i historycznie na regiony (od północy w kierunku na południe): Tajima, Harima, Tamba, Hanshin, Kōbe, Awaji.

Tajima Edytuj

Region Tajima, otwarty na Morze Japońskie, jest pełen gór i wodospadów. Jest tam Geopark San’in Kaigan i góra Hyō-no-sen (1509,6 m), najwyższa w Hyōgo. Niezwykle obfite opady śniegu[a] stwarzają dogodne warunki dla narciarzy w kilku ośrodkach narciarskich, a gorące źródła (onsen) z łaźniami na świeżym powietrzu – do wypoczynku. Słynne miejscowości to Kinosaki Onsen i Yumura Onsen. Ponadto, Tajima słynie z krabów śnieżnych (matsuba-gani, zuwai-gani, Chionoecetes opilio) łowionych zimą w Morzu Japońskim oraz super wołowiny znanej pod markami Tajima Beef i Kobe Beef.

Harima Edytuj

Największy pod względem powierzchni region Harima jest pełen historycznych miejsc, jak: Zamek Himeji (inaczej Zamek Białej Czapli, wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO), ruiny Zamku Akō, miasto zamkowe (jōka-machi) Tatsuno, miasto pocztowe (shukuba) Hirafuku[3].

W mieście Himeji na szczycie góry Shosha (371 m n.p.m.) znajduje się świątynia buddyjskiej sekty Tendai o nazwie Shosha-zan Engyō-ji. Można tu poznać wegetariańską kuchnię mnichów i praktykować zazen, siedzącą medytację zen. Konstrukcja budynku jest podobna do świątyni Kiyomizu-dera w Kioto i harmonizuje z otaczającą ją naturą. Miejsce to jest wykorzystywane jako plan zdjęciowy do programów TV i filmów. Jednym z nich jest amerykański film „Ostatni samuraj” z 2003 roku[3].

W odległości 10 km od Zamku Himeji znajduje się muzeum zabawek Nippon Omocha Hakubutsukan (Japan Toy Museum) prezentujące rzadkie zabawki (ponad 90 tys.) z Japonii i całego świata[4].

W okresie Edo (1603–1868) częścią Harimy był han (lenno feudalne) Akō. Wiąże się z nim znana z 1703 roku historia zemsty czterdziestu siedmiu rōninów na wysokiej rangi urzędniku Yoshinace Kirze za ich pana, Naganoriego Asano.

Tamba Edytuj

Region Tamba jest położony w centralnej części prefektury i ma charakter wiejski. Znane jego produkty to: czarna fasola sojowa (kuro-mame, Glycine max)[b], kasztan japoński (kuri, Castanea crenata), grzyby matsutake (Tricholoma matsutake)[5].

W południowo-zachodnim regionie Konda obecnego miasta Tamba-Sasayama znajduje się „wioska garncarstwa” Tachikui Sue-no-Sato (Tachikui Pottery Village), jeden z najstarszych w Japonii ośrodków wytwarzania naczyń ceramicznych, tamba-yaki (tamba-tachikui-yaki). Jest tam muzeum, gdzie można zapoznać się z historią i techniką ich wytwarzania. Uważa się, że najstarszy piec został otwarty pod koniec okresu Heian (794–1185). Garnki, dzbanki, moździerze i miski do zagniatania ciasta były robione przez układanie gliny w kształcie sznurka (bez użycia koła garncarskiego) i wypiekane bez glazury w piecach wznoszących (uformowanych przez wykopanie otworów w zboczu wzgórza). W połowie okresu Edo (1603–1868) na obszarze tym zaczęto wytwarzać bardzo różnorodne produkty, w tym naczynia do herbaty, jak: pojemniki, dzbanki i miseczki, a także małe butelki do sake. Od okresu Meiji (1868–1912) centrum wyrobów tamba zostało przeniesione do pobliskiego regionu Tachikui[6][7].

Kobe, Hanshin Edytuj

Kobe jest jednym z najważniejszych miast portowych Japonii, a region przemysłowy Hanshin jest kluczowym producentem wyrobów przemysłów: hutniczego, chemicznego, petrochemicznego, elektronicznego, stoczniowego i spożywczego.

Kobe jest największym producentem sake w Japonii. W wytwórniach znajdują się także: muzea, sale wystawowe, sklepy i restauracje, gdzie można degustować ten trunek, kupić stosowne przyprawy i marynaty.

Kobe Beef to ściśle zastrzeżona marka wysokiej jakości wołowiny „kobe”, która jest jednym z rodzajów wagyū. Jest ona podawana zazwyczaj jako: steki, shabu-shabu, sukiyaki i teppan-yaki.

Awaji Edytuj

Według mitologii zapisanej w kronikach Kojiki i Nihon-shoki z VIII wieku, wyspa Awaji[c] jest uważana za miejsce narodzin Japonii – kuniumi (kuni-umi). Jest tam wiele miejsc z tym związanych, jak najstarszy chram Izanagi-jingū[d], gdzie rzekomo spędził resztę życia bóg Izanagi (mąż Izanami) po zakończeniu swoich boskich obowiązków[8][9].

Na terenie chramu rośnie 900-letnie drzewo kamforowe (Cinnamomum camphora) o wysokości 30 m zwane Meoto-no-ōkusu. Zostało odnotowane w okresie Edo jako Renri-no-kusunoki (splecione drzewo kamforowe). Pierwotnie były to dwa oddzielne drzewa, ale połączyły się w jedno, zyskując nazwę „męża i żony” (meoto). Według wierzeń, duchy pary Izanami i Izanagi rezydują w świętym drzewie, a w małym chramie Iwakusu usytuowanym tuż obok niego jest czczony pierworodny bóg tej pary o imieniu Hiruko, przynoszący szczęście w małżeństwie, bezpiecznym i błogosławionym porodzie oraz romantycznych związkach[10].

Od początku XVII do połowy XX wieku na wyspie Awaji istniały liczne trupy teatrów lalkowych ningyō-jōruri. Występowały nie tylko na wyspie, ale podróżowały także po kraju. W przeszłości były one sponsorowane przez feudalnego władcę (daimyō) i lokalnych wpływowych ludzi. Po restauracji Meiji (1868) ten rodzaj sztuki stopniowo tracił widzów z powodu pojawienia się nowych form rozrywki, a po II wojnie światowej groził jej wręcz zanik. W 1964 roku miejscowa ludność rozumiejąca wartość tej wyjątkowej tradycji doprowadziła do utworzenia w mieście Minami-Awaji nowej trupy, Teatru Lalek Awaji (Awaji Ningyō-za, Awaji Puppet Theatre Company). Jej działalność jest wysoko ceniona nie tylko w Japonii, ale także poza nią[11].

Wyspa Awaji jest połączona z Kobe Wielkim Mostem Akashi Kaikyō (Akashi Kaikyō Ō-hashi). Jest to most wiszący o długości 1991 m, rozpięty ponad cieśniną Akashi, oddany do użytku w 1995 roku.

Kultura Edytuj

Rewia Takarazuka Edytuj

Miasto Takarazuka słynie ze swojego teatru rewiowego (debiut w 1914 r.) o nazwie Takarazuka Revue (Takarazuka Kageki-dan), w którym występują wyłącznie niezamężne kobiety. Musicalowe przedstawienia w stylu broadwayowskim mają bardzo bogatą oprawę. Artystki rewii składają się z pięciu trup: „Flower”, „Moon”, „Snow”, „Star”, „Cosmos” oraz „Senka”, czyli „Superior Members”, które nie należą do żadnej trupy. W razie potrzeby występują w różnych produkcjach, szkolą także młode artystki. Każdy spektakl jest prowadzony przez jedną z tych grup. Każda z nich ma wiodącą parę aktorek: „top star” jako najlepsze otoko-yaku (rola męska) i musume-yaku (rola kobieca). Wokół topowej pary rozwijają się wątki wielu spektakli[12].

Wybrane muzea Edytuj

  • Hyōgo Prefectural Museum of Art w Kobe (Hyōgo-kenritsu Bijutsukan), zagraniczne i japońskie rzeźby, grafiki, obrazy w stylu zachodnim i japońskim[13]
  • Kobe City Museum (Kōbe-shiritsu Hakubutsukan), ok. 40 tys. eksponatów: artefakty archeologiczne, dzieła sztuki, stare mapy, dokumenty historyczne związane z Kobe[14]
  • Kobe Maritime Museum (Kōbe Kaiō Hakubutsukan), historia japońskiej żeglugi i portu w Kobe[15]
  • Hakutsuru Fine Art Museum (Hakutsuru Bijutsukan) w Kobe, starożytne naczynia rytualne z brązu, ceramika, antyczne obrazy Japonii[16]
  • Himeji City Museum of Art w Himeji, promuje sztukę i lokalną kulturę, organizuje publiczne wykłady i warsztaty[17]
  • Asago Art Village w Asago (Asago Geijutsu-no-Mori Bijutsukan), wioska artystyczna obejmująca wnętrze muzeum i rozległy park rzeźb; stała ekspozycja dzieł urodzonego w Asago rzeźbiarzai i pioniera japońskiej sztuki nowoczesnej, Toshio Yodoi (1911–2005)[18]
  • Ashiya City Museum of Art & History w Ashiya (Ashiya-shiritsu Bijutsu Hakubutsukan), gromadzi i bada dzieła artystów związanych z Ashiya, a także kulturowe walory przyrodnicze i historyczne Ashiya[19]
  • Osamu Tezuka Manga Museum (Tezuka Osamu Kinenkan) w Takarazuka, prezentacja twórczości reżysera filmów anime i mangaki[20]
  • Tanizaki Junichiro Memorial Museum of Literature w Ashiya (Ashiya-shi Tanizaki Jun’ichirō Kinenkan), muzeum pamięci pisarza[21]

Parki narodowe Edytuj

Znaczną część prefektury obejmuje Park Narodowy Seto Naikai (Seto Naikai Kokuritsu Kōen) utworzony w 1934 roku. Obejmuje on ochroną różne fragmenty akwenów i wysp Morza Wewnętrznego znajdującego się pomiędzy wyspami Honsiu (Honshū) i Sikoku (Shikoku).

Park Narodowy San’in Kaigan (San’in Kaigan Kokuritsu Kōen) został utworzony w 1963 roku. Obejmuje ochroną wąski pas wybrzeża (kaigan) Morza Japońskiego od prefektury Tottori poprzez prefekturę Hyōgo do prefektury Kioto. Występują tam liczne zatoczki, formacje skalne, wysepki i jaskinie. Obszar ten został ogłoszony jako Japanese Geopark w 2008 roku, a UNESCO Global Geopark – w 2010[22][e].

Quasi-Park Narodowy Hyōnosen-Ushiroyama-Nagisan (Hyōnosen-Ushiroyama-Nagisan Kokutei Kōen) został utworzony w 1969 i obejmuje tereny usytuowane nie tylko w prefekturze Hyōgo, ale także w prefekturach: Tottori i Okayama. Na terenie parku znajduje się częściowo łańcuch górski Chūgoku.

Sport Edytuj

  • Piłka nożna: Vissel Kobe
  • Baseball: Orix Buffaloes (Kobe), Hanshin Tigers (Nishinomiya)
  • Siatkówka: Hisamitsu Springs (Kobe), JT Marvelous (NIshinomiya)
  • Rugby: Kobe Steel Kobelco Steelers (Kobe), World Fighting Bull (Kobe)

Galeria Edytuj

Uwagi Edytuj

  1. ↑ Wybrzeże prefektury od strony Morza Japońskiego jest częścią „pasa obfitych opadów śniegu” (gōsetsu-chitai), ciągnącego się wzdłuż zachodnich wybrzeży czyli tzw. tylnej Japonii. Zjawisko to jest spowodowane napływem suchych mas chłodnego powietrza znad Syberii, ulegającym nad morzem ociepleniu i nasyceniu wilgocią.
  2. ↑ Kuro-mame jest m.in. jednym z symbolicznych składników (życzenie zdrowia) o-sechi-ryōri, tradycyjnych potraw spożywanych w okresie Nowego Roku (shōgatsu).
  3. ↑ W japońskim micie o stworzeniu kraju pojawia się wyspa o nazwie Onogoro-jima jako miejsce narodzin krainy bogów Izanami i Izanagi. Na ogół interpretuje się, że nazwa ta oznacza „wyspę, która sama się ukształtowała” lub że jest wyspą wyimaginowaną. Przypisuje się ją też kilku innym wyspom, wśród których jest wyspa Awaji. Znajduje się tam bowiem chram o nazwie Onokorojima-jinja w mieście Minami-Awaji oraz chram Izanagi-jingū w mieście Awaji.
  4. ↑ W piśmiennictwie polskim dot. Japonii słowo „chram” przyjęto jako tłumaczenie jinja (m.in. także: jingū, taisha, yashiro), a słowo „świątynia” – buddyjskiej tera (o-tera, -ji). Podobnie jest w innych językach, w tym w języku angielskim: jinja → „shrine”, a tera → „temple”. Istnieje w japońskim słowo shaji odnoszące się łącznie do chramów i świątyń w ogólnym znaczeniu.
  5. ↑ Japońska Sieć Geoparków (Japanese Geoparks Network / JGN) → organizacja non-profit, platforma sieciowa geoparków w Japonii. Na dzień 22 maja 2022 roku do JGN należy 9 geoparków UNESCO i 37 narodowych japońskich.
  6. ↑ Trzy posągi Buddy o łącznej nazwie Tajima Daibutsu → Shaka Nyorai pośrodku, Amida Nyorai po jego prawej stronie (po lewej stronie widza) oraz Yakushi Nyorai (po prawej stronie widza). Wykonane zostały przez ok. 20 tys. chińskich buddyjskich twórców, co zajęło 3 lata. Te trzy największe na świecie drewniane posągi Buddy zostały ukończone i poświęcone w 1994 roku.

Przypisy Edytuj

  1. ↑ a b c 日本地図 (Nihon Chizu). Tokyo: Seibido Shuppan, 2018, s. 134, 202-203. ISBN 978-4-415-11272-5.
  2. ↑ Hyogo Prefecture－A Japan in Miniature. Hyogo Prefectural Government. [dostęp 2022-05-22]. (ang.).
  3. ↑ a b Harima Area. Hyogo Tourism Bureau. [dostęp 2022-05-23]. (ang.).
  4. ↑ Japan Toy Museum. Japan Toy Museum. [dostęp 2022-05-23]. (ang.).
  5. ↑ Tamba Area. Hyogo Tourism Bureau. [dostęp 2022-05-24]. (ang.).
  6. ↑ Tachikui Pottery Village. Hyogo Tourism Bureau. [dostęp 2022-05-24]. (ang.).
  7. ↑ Tamba-tachikui ware. Kogei Japan. [dostęp 2022-05-24]. (ang.).
  8. ↑ いわれ・いい伝え. 伊弉諾神宮, 2022. [dostęp 2022-05-25]. (jap.).
  9. ↑ 広辞苑. Tokyo: Iwanami Shoten, 1980, s. 316.
  10. ↑ Izanagi-jingu Shrine. ANA. [dostęp 2022-05-25]. (ang.).
  11. ↑ The History of Awaji Ningyō Jōruri. Awaji Ningyō Kyōkai, 2021. [dostęp 2022-05-27]. (ang. • jap.).
  12. ↑ Takarazuka Revue. Takarazuka Revue Company. [dostęp 2022-05-28]. (ang.).
  13. ↑ Visit the museum. Hyogo Prefectural Museum of Art. [dostęp 2022-05-28]. (ang.).
  14. ↑ Kobe City Museum. Kobe City Museum. [dostęp 2022-05-28]. (ang.).
  15. ↑ Kobe Maritime Museum. Kobe Maritime Museum. [dostęp 2022-05-28]. (ang.).
  16. ↑ HAKUTSURU Fine Art Museum. HAKUTSURU SAKE BREWING CO.,LTD., 2019. [dostęp 2022-05-28]. (ang.).
  17. ↑ Himeji City Museum of Art. Himeji City Museum of Art. [dostęp 2022-05-29]. (jap. • ang.).
  18. ↑ Asago Art Village. Asago City, 2014. [dostęp 2022-05-29]. (ang.).
  19. ↑ History. Ashiya city Museum of Art & History, 2012. [dostęp 2022-05-29]. (ang.).
  20. ↑ Osamu Tezuka Manga Museum. Takarazuka City. [dostęp 2022-05-29]. (ang.).
  21. ↑ 芦屋市谷崎潤一郎記念館. Tanizaki Junichiro Memorial Museum of Literature. [dostęp 2022-05-30]. (jap.).
  22. ↑ Japanese Geoparks Network. Japanese Geoparks Network. [dostęp 2022-05-30]. (ang.).

Linki zewnętrzne Edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Prefektura_Hyōgo&oldid=70145043”