Zygmunt Kalinowski

polski piłkarz

Zygmunt Kalinowski (ur. 2 maja 1949 w Laskach) – polski piłkarz, bramkarz, reprezentant Polski, uczestnik Mundialu 1974. Mistrz Polski ze Śląskiem Wrocław w sezonie 1976/1977.

Zygmunt Kalinowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 maja 1949
Laski

Wzrost

182 cm

Pozycja

bramkarz

Kariera juniorska
Lata Klub
1964–1968 Pilica Warka
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1968–1970 Legia Warszawa 3 (0)
1971–1979 Śląsk Wrocław 168 (0)
1979–1981 Motor Lublin
1981–1982 Polonia Sydney
1982–1986 Motor Lublin 81 (0)
1987–1988 Stal Kraśnik
1988 North York Rockets
1992 Hortex Ryki
1992–1996 Prywaciarz Tomaszów Lubelski
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1972  Polska U-21 3 (0)
 Polska B 2 (0)
1973–1974  Polska 4 (0)
W sumie: 9 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1996–1997 Polska (bramkarze)
Wisła Kraków (bramkarze)
Górnik Łęczna (bramkarze)
Lublinianka Lublin (bramkarze)
Motor Lublin (bramkarze)
2007 Motor II Lublin
Motor Lublin (bramkarze)
2011–2012 Chełmianka Chełm (bramkarze)
2012 Orlęta Radzyń Podlaski (bramkarze)
Motor Lublin (bramkarze)
Hetman Żółkiewka (bramkarze)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
III miejsce Niemcy 1974 piłka nożna

Kariera piłkarska

edytuj

Jest wychowankiem klubu Pilica Warka (aktualnie KS Warka). W latach 1968–1971 był zawodnikiem Legii Warszawa, ale wystąpił tylko w trzech spotkaniach rundy jesiennej sezonu 1970/1971 zakończonego tytułem wicemistrzowskim dla warszawskiego klubu. W rundzie wiosennej sezonu 1970/1971 został zawodnikiem Śląska Wrocław, z którym w tym samym roku awansował do ekstraklasy, a następnie sięgnął jako podstawowy bramkarz wrocławskiej drużyny po swoje największe sukcesy - mistrzostwo Polski w 1977 i Puchar Polski w 1976, ponadto zdobył jeszcze brązowy medal MP w 1975 i wicemistrzostwo Polski w 1978. W 1979 został zawodnikiem II-ligowego Motoru Lublin, z którym w sezonie 1979/1980 wywalczył awans do ekstraklasy, następnie grał w rundzie jesiennej sezonu 1980/1981. W 1981 występował w Polonii Sydney, następnie powrócił do Motoru, z którym w sezonie 1982/1983 ponownie wywalczył awans do I ligi. W lubelskim klubie grał do rundy jesiennej sezonu 1986/1987. W kolejnych latach był jeszcze piłkarzem Stali Kraśnik (1987/1988, w rundzie wiosennej jako grający trener), kanadyjskiego North York Rockets (1988), Ruchu Ryki i Prywaciarza Tomaszów Lubelski (w tym ostatnim klubie był grającym trenerem).

Reprezentacja Polski

edytuj

W 1972 został powołany do młodzieżowej reprezentacji Polski. Pierwszy raz do reprezentacji seniorskiej został powołany na mecz eliminacji mistrzostw świata z Walią (26 września 1973), jednak pozostał wówczas na ławce rezerwowych. Debiutował w kolejnym spotkaniu reprezentacji - towarzyskim meczu z Holandią (10 października 1973), gdzie wszedł jako zmiennik Jana Tomaszewskiego w 46' i nie puścił bramki. Następnie był rezerwowym podczas słynnego meczu na Wembley z Anglią (17 października 1973). Uczestniczył w przygotowaniach do Mistrzostw świata w piłce nożnej w 1974 i wystąpił wówczas we wszystkich trzech oficjalnych spotkaniach towarzyskich polskiej reprezentacji (w tym dwukrotnie w pierwszym składzie). Znalazł się w kadrze na Mundial, ale nie zagrał w żadnym spotkaniu drużyny, która sięgnęła wówczas po 3. miejsce. Jako członek drużyny został jednak nagrodzony srebrnym medalem, wraz z pozostałymi zawodnikami.

lp. Data Miejsce Przeciwnik Rezultat Rozgrywki Grał Uwagi
1. 10 października 1973 Rotterdam   Holandia 1-1 towarzyski od 46'
2. 21 października 1973 Dublin   Irlandia 0-1 towarzyski 90'
3. 17 kwietnia 1974 Liège   Belgia 1-1 towarzyski 90'
4. 15 maja 1974 Warszawa   Grecja 2-0 towarzyski od 46'

Kariera trenerska

edytuj

Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener grup młodzieżowych i bramkarzy, m.in. w Sygnale Lublin, Wiśle Kraków, Lubliniance, Górniku Łęczna, Motorze Lublin, Chełmiance i Orlętach Radzyń. Współpracował także jako trener bramkarzy z reprezentacją Polski seniorów (za czasów Władysława Stachurskiego wiosną 1996 i Antoniego Piechniczka (1996-1997)).

Sukcesy

edytuj

Klubowe

edytuj

Śląsk Wrocław

edytuj

Reprezentacyjne

edytuj

Polska

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Filip Podolski Śląsk Wrocław. 30 sezonów w ekstraklasie, b.m. i d.w.
  • Andrzej Gowarzewski Biało-czerwoni. Piłkarska reprezentacja Polski 1919-2018, Wydawnictwo GiA, Katowice 2018, s. 137-144.
  • Andrzej Gowarzewski, Stefan Szczepłek, Bożena Lidia Szmel, Legia to potęga. Prawie 90 lat prawdziwej historii, Wydawnictwo GiA, Katowice 2004.