Éric Zemmour

Francuski dziennikarz i pisarz

Éric Justin Léon Zemmour (wym., ur. 31 sierpnia 1958 w Montreuil[1]) – francuski dziennikarz prasowy, telewizyjny i radiowy, eseista, polemista oraz polityk skrajnie prawicowy. Kandydat w wyborach prezydenckich w 2022.

Éric Zemmour
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Éric Justin Léon Zemmour

Data i miejsce urodzenia

31 sierpnia 1958
Montreuil

Zawód, zajęcie

dziennikarz, eseista, komentator polityczny, polityk

Alma Mater

Instytut Nauk Politycznych w Paryżu

Małżeństwo

Mylène Chichportich (od 1982)

Dzieci

Hugo (ur. 1997),
Thibault (ur. 1998),
Clarisse (ur. 2004)

Faksymile
Strona internetowa

Życiorys

edytuj

Wczesne życie

edytuj

Urodził się pod Paryżem w Montreuil. Pochodzi z rodziny francuskojęzycznych Żydów z Algierii (z Blidy i Konstantyny), którzy przybyli do Francji w 1952, podczas wojny algierskiej[2]. Jego rodzice to Roger (1932–2013), technik farmacji i kierowca karetki pogotowia oraz Lucette, z domu Lévy (1936–2010), gospodyni domowa[3]. Dzieciństwo spędził w podparyskim Drancy, a jako nastolatek mieszkał w 18. dzielnicy Paryża[2].

Kariera dziennikarska

edytuj

Ukończył studia w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu[4]. Rozpoczął karierę dziennikarską w prasie codziennej. Pracował dla „Quotidien de Paris” od 1986 do 1994 roku[5]. W 1996 roku wszedł w skład redakcji politycznej dziennika „Le Figaro[6], gdzie pracował do 2009 roku, kiedy to został przeniesiony do „Le Figaro Magazine”, w którym pisał felietony (2010–2021). W międzyczasie pisał dla „Marianne” (1997) i „Valeurs actuelles” (1999). Oficjalnym powodem przenosin były jego kontrowersyjne wypowiedzi na łamach innych mediów, jednak w rzeczywistości, z powodu zbyt wysokiego wynagrodzenia w stosunku do skromnego wkładu w pismo[7]. W latach 2013–2014, był felietonistą „Le Spectacle du Monde”. Powrócił do „Le Figaro” w 2013 roku, w którym pracował do września 2021[8].

Zdobył sławę w połowie lat 2000., gdy zaczął pojawiać się w telewizji, w tym w programach Ça se dispute na kanale I-Télé oraz On n’est pas couché na kanale France 2. Przygotowywał także felietony radiowe dla radiostacji RTL od 2010[9] do 2019[10]. Jest autorem wielu książek (16 esejów i 3 powieści), które odniosły sukces sprzedażowy we Francji i wzbudziły polemiki.

Kariera polityczna

edytuj
 
Zemmour podczas kampanii prezydenckiej w marcu 2022

Organizacja Génération Z w 2021 roku promowała jego kandydaturę na prezydenta Francji i zapowiadała jego start w wyborach prezydenckich w 2022 roku[11]. Zemmour oficjalnie ogłosił swój start 30 listopada 2021[12][13][14]. W pierwszej turze wyborów, która odbyła się w niedzielę 10 kwietnia 2022, zajął czwarte miejsce z wynikiem 7,07%, pomiędzy Jeanem-Lukiem Mélenchonem i Valérie Pécresse[15].

Poglądy

edytuj

Opowiadał się za zdystansowaniem Francji od Stanów Zjednoczonych i zacieśnieniem relacji z Rosją[16], a także większą niezależnością od Unii Europejskiej i jej polityki zagranicznej. Zemmour również opowiadał się za wycofaniem się Francji ze zintegrowanego dowództwa wojskowego NATO[17]. Popierał Brexit i głosowanie Wielkiej Brytanii za opuszczeniem Unii Europejskiej[18]. W wywiadzie dla France 5 w styczniu 2022, powiedział, że gdyby pełnił rolę prezydenta Francji, to nie byłoby już żadnych sankcji wobec Rosji[19]. 24 lutego 2022, w odpowiedzi na pytanie Agence France-Presse, biuro kampanii wyborczej Zemmoura stwierdziło, iż „jednoznacznie potępia rosyjską interwencję wojskową, która rozpoczęła się wczoraj wieczorem na Ukrainie”[20].

Publikacje

edytuj
  • Balladur, immobile à grands pas. Paryż: Éditions Grasset, 1995. ISBN 978-2-246-48971-9.
  • Le Coup d’État des juges. Paryż: Éditions Grasset, 1997. ISBN 978-2-246-52551-6.
  • Le Livre noir de la droite. Paryż: Éditions Grasset, 1998. ISBN 978-2-246-56251-1.
  • Une certaine idée de la France. Paryż: France-Empire, 1998. ISBN 978-2-7048-0872-4.
  • Les Rats de garde avec Patrick Poivre d’Arvor. Paryż: Stock, 2000. ISBN 978-2-234-05217-8.
  • Chirac, l’homme qui ne s’aimait pas. Paryż: Éditions Balland, 2002. ISBN 978-2-7158-1408-0.
  • Le Premier Sexe. Paryż: Éditions Denoël, 2006. ISBN 978-2-207-25744-9.
  • Petit Frère. Paryż: Éditions Denoël, 2008. ISBN 978-2-207-25668-8.
  • Mélancolie française. Paryż: Fayard, 2010. ISBN 978-2-213-65450-8.
  • Z comme Zemmour. Paryż: Le Cherche midi, 2011. ISBN 978-2-7491-1865-9.
  • Le Bûcher des vaniteux. Paryż: Albin Michel, 2012. ISBN 978-2-226-24024-8.
  • Le Bûcher des vaniteux 2. Paryż: Albin Michel, 2013. ISBN 978-2-226-24541-0.
  • Le Suicide français. Paryż: Albin Michel, 2014. ISBN 978-2-226-25475-7.
  • Un quinquennat pour rien. Paryż: Albin Michel, 2016. ISBN 2-226-32008-3.
  • Destin français. Paryż: Albin Michel, 2018. ISBN 978-2-226-32007-0.
  • La France n’a pas dit son dernier mot. Paryż: Rubempré, 2021. ISBN 978-2-9579305-0-0.
    • Francja nie powiedziała ostatniego słowa. Warszawa: Wszystko co Najważniejsze, 2021. ISBN 978-83-67182-00-3.

Powieści

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Laurent Martinet, Eric Zemmour: "Je ne demande pas la francisation des noms" [online], lexpress.fr, 11 marca 2010 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
  2. a b Vincent Monnier, Éric Zemmour: passé recomposé, „Paris Obs” (364-2257), 7 lutego 2008 (fr.).
  3. Glenn Cloarec, Eric Zemmour: «son» judaïsme, «son» identité française et toutes ses polémiques [online], timesofisrael.com, 5 grudnia 2021 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
  4. Lukas Lourel, Macron, Zemmour, Mélenchon... les vrais diplômes des candidats à la présidentielle [online], capital.fr, 22 października 2021 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
  5. Jean Sévillia, ZEMMOUR Feu sur les idées reçues [online], lefigaro.fr, 27 lutego 2010 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
  6. Aurélie Frex, Éric Zemmour sauve sa tête au Figaro [online], europe1.fr, 23 marca 2010 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
  7. Emmanuel Schwartzenberg, Zemmour: 9700 euros pour zéro papier [online], electronlibre.info, 25 marca 2010 [dostęp 2022-03-23] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-20] (fr.).
  8. Jade Toussay, Zemmour annonce la fin de ses chroniques au Figaro, un pas de plus vers une candidature [online], huffingtonpost.fr, 1 września 2021 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
  9. Aurélie Demarcy, Eric Zemmour: «Je ne suis pas un provocateur» [online], toutelatele.com, 4 stycznia 2010 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
  10. Benjamin Pierret, RTL cesse sa collaboration avec Eric Zemmour [online], bfmtv.com, 3 października 2019 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
  11. Samuel Laurent, La campagne d’affichage en faveur d’Eric Zemmour, nouvelle pierre sur le chemin d’une candidature à la présidentielle [online], lemonde.fr, 30 czerwca 2021 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
  12. Aurelien Breeden, Constant Méheut, Éric Zemmour, Far-Right Pundit, Makes French Presidential Run Official [online], nytimes.com, 30 listopada 2021 [dostęp 2022-03-23] (ang.).
  13. Artur Bartkiewicz, Zemmour kandydatem na prezydenta Francji. Chce "ocalić kraj" [online], rp.pl, 30 października 2021 [dostęp 2022-03-23] (pol.).
  14. Jan Śliwa, Kim jest Éric Zemmour? [online], wszystkoconajwazniejsze.pl, 19 grudnia 2021 [dostęp 2022-03-23] (pol.).
  15. Raport wybory prezydenckie we Francji 2022. [dostęp 2022-04-11]. (pol.).
  16. Guillaume Lagane, Zemmour et la Russie [online], atlantico.fr, 22 października 2021 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
  17. Judith Waintraub, La France doit-elle quitter le commandement intégré de l’Otan? [online], lefigaro.fr, 1 października 2021 [dostęp 2022-03-23] (fr.).
  18. Adam Sage, France lacks the bottle for Brexit, says Éric Zemmour [online], thetimes.co.uk, 20 stycznia 2022 [dostęp 2022-03-23] (ang.).
  19. Jewgienij Smagin, Кандидат в президенты Франции Земмур: необходимо отменить санкции против России [online], yamal-media.ru, 24 stycznia 2022 [dostęp 2022-03-23] (ros.).
  20. Hugo Septier, Offensive russe en Ukraine: condamnations unanimes de la classe politique française [online], bfmtv.com, 24 lutego 2022 [dostęp 2022-03-23] (fr.).

Bibliografia

edytuj