Alain de Boissieu

francuski generał

Alain de Boissieu, właśc. Alain de Boissieu-Déan de Luigné (ur. 5 lipca 1914 w Chartres, zm. 5 kwietnia 2006 w Clamart) – francuski wojskowy, generał armii.

Alain de Boissieu
Ilustracja
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

5 lipca 1914
Chartres

Data i miejsce śmierci

5 kwietnia 2006
Clamart

Przebieg służby
Lata służby

1936–1975

Siły zbrojne

Francuskie Siły Zbrojne
Wolna Francja Siły Wolnych Francuzów

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
wojna algierska

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Wyzwolenia (Francja) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Medal Ruchu Oporu (Francja) Medal Uciekinierów z Niewoli (Francja) Krzyż Waleczności Wojskowej (Francja) Krzyż Kombatanta-Ochotnika od 1939 (Francja) Krzyż Kombatanta-Ochotnika Ruchu Oporu (Francja) Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy) Komandor Legii Zasługi (USA)

Życiorys

edytuj

Ukończył Collège Sainte-Croix w Le Mans i École Sainte-Geneviève w Wersalu[1]. W 1936 roku wstąpił do École spéciale militaire de Saint-Cyr. Od 1938 studiował w École de cavalerie w Saumur. w tym samym czasie studiował także na Uniwersytecie Paryskim[1].

Podczas kampanii francuskiej służył w stopniu podporucznika w 10 Dywizji Piechoty[1]. 11 czerwca 1940 roku, będąc dowódcą plutonu dział przeciwpancernych powstrzymał atak niemieckich czołgów w okolicach miejscowości Époye, niszcząc trzy czołgi wroga[1]. Gdy jego oddział został otoczony w lesie w okolicach Époye, wraz z grupą 35 kawalerzystów przeprowadził udaną szarżę na nacierających żołnierzy niemieckich. Po przebiciu się oddziału kawalerzystów Boissieu pieszo powrócił do pozostałych w lesie żołnierzy piechoty i wraz z nimi, 12 czerwca dostał się do niewoli niemieckiej[1].

Następnie przez Belgię został przewieziony do Moguncji, w czasie transportu podjął nieudaną próbę ucieczki. We wrześniu 1940 roku został awansowany na stopień porucznika[1]. 28 marca 1941 roku wraz z dwoma towarzyszami: ppor. Kleinem i por. Branetem uciekł z Oflagu II D i przedostał się na teren ZSRR, gdzie został internowany[1]. Po ataku Niemiec na ZSRR został wypuszczony z obozu internowania pod Moskwą i przez Archangielsk i Spitsbergen przedostał się do Wielkiej Brytanii. 12 września 1941 roku dołączył do sił zbrojnych Wolnej Francji[1].

Służył jako oficer w sztabie generała de Gaulle'a, szkolił się także jako spadochroniarz i komandos. Brał udział m.in. w rajdzie na Dieppe[1]. W grudniu 1942 roku został wysłany w rejon Oceanu Indyjskiego, a następnie brał udział w walkach na Madagaskarze i w Dżibuti[1]. W marcu 1943 na własną prośbę został przydzielony do 2 Dywizji Pancernej generała Leclerca[1].

Brał udział w operacji Overlord, 30 lipca 1944 roku wylądował w Normandii, a 12 sierpnia został ranny w walkach w okolicy La Lande-de-Goult[1]. W sierpniu 1944 roku brał udział w wyzwalaniu Paryża, przyczynił się do kapitulacji wojsk niemieckich broniących Pałacu Luksemburskiego[1]. W grudniu 1944 roku brał udział w walkach w Alzacji jako dowódca kompanii czołgów[1].

W kwietniu 1945 roku został przydzielony do służby w sztabie generała de Gaulle'a w Paryżu, w maju 1945 roku brał jednak jeszcze udział w walkach w składzie 2 Dywizji Pancernej[1]. 2 stycznia 1946 roku poślubił Élisabeth de Gaulle, córkę generała Charlesa de Gaulle'a[1]. Następnie ukończył kursy na École d'état-major i zgłosił się na ochotnika do wyjazdu do Indochin, na co jednak mu nie pozwolono. W sierpniu 1947 został skierowany do służby we Francuskiej Afryce Równikowej[1]. Następnie służył jeszcze w Kamerunie i Senegalu[1].

Od 1956 roku brał udział w wojnie algierskiej jako dowódca pułku szaserów[1]. We wrześniu 1958 roku został dyrektorem gabinetu wojskowego Paula Delouvriera i generała Maurice Challe, naczelnego dowódcy francuskich wojsk w Algierii[1]. Od 1959 służył w sztabie generalnego inspektoratu kawalerii i wojsk pancernych[1]. Od 1962 roku był dowódcą 2 Brygady Pancernej w Saint-Germain-en-Laye, a od 1964 roku był komendantem École spéciale militaire de Saint-Cyr[1]. Od 1967 roku był dowódcą 7 Dywizji Zmechanizowanej w Miluzie, w 1969 został mianowany generalnym inspektorem kawalerii i wojsk pancernych[1]. Od 1971 do 1975 roku pełnił funkcję szefa sztabu Armée de terre[1].

W latach 1975–1981 był kanclerzem kapituły Legii Honorowej i Orderu Narodowego Zasługi, od 2002 był kanclerzem kapituły Orderu Wyzwolenia[1].

Odznaczenia

edytuj

Odznaczony następującymi odznaczeniami[1]:

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z Alain BOISSIEU DEAN de LUIGNÉ (de) [online], Musée de l'Ordre de la Libération [dostęp 2021-11-06] (fr.).