Aleksandr Wiertinski

kompozytor i poeta rosyjski
To jest wersja przejrzana, która została oznaczona 23 lut 2024. Na przejrzenie oczekują zmiany w szablonach lub plikach, które są zawarte na tej stronie.

Aleksandr Nikołajewicz Wiertinski, w Polsce znany jako Aleksander Wertyński (ros. Александр Huколаевич Вертинский, ur. 8 marca?/20 marca 1889 w Kijowie, zm. 21 maja 1957 w Leningradzie) – rosyjski pieśniarz, kompozytor, poeta i aktor. Mąż Lidiji Wiertinskiej. Ojciec radzieckiej aktorki Anastasiji Wiertinskiej.

Aleksander Wertyński
Ilustracja
Aleksandr Wertyński
Data i miejsce urodzenia

8 marca?/20 marca 1889
Kijów

Data i miejsce śmierci

21 maja 1957
Leningrad

Zawód

pieśniarz, kompozytor, poeta, aktor

Współmałżonek

Lidija Wiertinska

Odznaczenia
Nagroda Stalinowska
Tango magnolia (Wertyński)

Życiorys

edytuj

Wiertinski był autorem śpiewanych romansów, które uczyniły go najsłynniejszym rosyjskim bardem okresu międzywojennego, mimo że już wtedy przebywał on na emigracji, m.in. w Warszawie (wyemigrował z Rosji w 1919[1]). Koncertował też na terenie całej Polski, m.in. 9 listopada 1924 roku wystąpił z recitalem w łódzkiej Filharmonii[2].

Do ZSRR powrócił w 1943 roku[3]. Podczas wojny dawał koncerty m.in. dla żołnierzy Armii Czerwonej. W 1951 otrzymał Nagrodę Stalinowską. Jego utwory na język polski tłumaczyli m.in. Julian Tuwim oraz Jonasz Kofta.

Pieśni Wiertinskiego śpiewają m.in. Mieczysław Święcicki i Olena Leonenko.

Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie[4].

Wybrana filmografia

edytuj
  • 1913: Obryw jako Kadet (jeden z gości)
  • 1928: Geheimnisse des Orients jako Wezyr
  • 1953: Skanderbeg jako doża wenecki
  • 1954: Anna na szieje jako Książę

Polska dyskografia

edytuj
  • Longplay pt. Romanse cygańskie [Aleksandra Wertyńskiego] śpiewa Mieczysław Święcicki (wyd. Polskie Nagrania, nr XL-0600 (mono) i SXL-0600 (stereo); lista utworów: A: „Żółty Anioł”, „Madame Irene”, „Liliowy Negr”, „Step Mołdawiański”, „Długa Droga”, „Zapomniane Pieszczoty” • B: „Litość Miej”, „Kominek Zgasł”, „Stary Cygan”, „Kto Mi Samotność Osłodzi”, „Chryzantemy”, „O Pieśni Me Prosisz”)

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • „Łódź w Ilustracji” z 16 XI 1924, nr 13, s. 6 (zdjęcie portretowe).

Linki zewnętrzne

edytuj