Wikipedia

Andrzej Wawrzyk

polski bokser

Andrzej Wawrzyk (ur. 26 września 1987 w Krakowie) – polski bokser, mistrz Polski wagi ciężkiej. Mierzy 195 cm wzrostu[1].

Andrzej Wawrzyk
Ilustracja
Andrzej Wawrzyk (2016)
Data i miejsce urodzenia

26 września 1987
Kraków

Obywatelstwo

Polska

Wzrost

195 cm

Styl walki

praworęczny

Debiut

2006

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

38

Zwycięstwa

34

Przez nokauty

20

Porażki

4 (3 KO)

Remisy

0

Nieodbyte

0

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 13 kwietnia 2024.

Kariera

edytuj

Swoją pierwszą walkę stoczył 18 listopada 2006 z czeskim bokserem Ervínem Slonką. 4-rundowy pojedynek wygrał jednogłośną decyzją sędziów na punkty.

19 kwietnia 2008 otrzymał szansę walki o pas mistrza Polski wagi ciężkiej z Marcinem Najmanem. W 2. rundzie wygrał przez techniczny nokaut[2].

18 października 2008 zwyciężył przez nokaut w 8. rundzie z Holendrem Harrym Duivenem Juniorem. Stawką walki był młodzieżowy tytuł mistrza świata wagi ciężkiej WBC.

29 listopada 2008 obronił pas mistrza Polski, zwyciężając jednogłośną decyzją sędziów na punkty Tomasza Bonina.

9 maja 2009 obronił pas młodzieżowego mistrza świata WBC, pokonując przez techniczny nokaut w 6. rundzie Kenijczyka Raymonda Ochienga[3].

18 grudnia 2009 Wawrzyk wygrał jednogłośnie na punkty 10-rundowy pojedynek z byłym amatorskim wicemistrzem świata kategorii super ciężkiej, Ukraińcem Ołeksijem Mazikinem. Polak obronił w tym starciu pas młodzieżowego mistrza świata WBC[4][5].

29 stycznia 2010 zadebiutował w USA na gali w Chicago. Po 8-rundowym pojedynku wygrał z Harveyem Jolly jednogłośnie na punkty, mimo iż w 4. rundzie był liczony[6][7].

25 września 2010 na gali w warszawskim Torwarze, gdzie walką wieczoru był pojedynek o mistrzostwo świata WBC pomiędzy Krzysztofem Włodarczykiem a Jasonem Robinsonem, Andrzej Wawrzyk stoczył swoją 20 walkę na zawodowym ringu. Po 6-rundowym pojedynku pokonał Łotysza Pavelsa Dolgovsa[8][9].

25 czerwca 2011 podczas gali „Wojak Boxing Night” w Rzeszowie pokonał Niemca Andreasa Sidona przez nokaut w 1. rundzie[10].

10 września 2011 r. podczas gali na stadionie we Wrocławiu pokonał przez techniczny nokaut w 9. rundzie Amerykanina Devina Vargasa[11].

12 listopada 2011 pokonał w 2. rundzie przez nokaut niepokonanego do tej pory Argentyńczyka Nelsona Dario Domingueza, zdobywając pasy WBC Baltic oraz WBA International[12].

2 czerwca 2012 Andrzej Wawrzyk zmierzył się z Dienisem Bachtowem. Po emocjonującym pojedynku, w którym w pierwszej rundzie Polak był liczony, Wawrzyk zwyciężył jednogłośnie na punkty, pokonując Rosjanina stosunkiem 99:92, 98:93 i 97:94, broniąc tym samym pas WBA International oraz zdobywając wakujący pas WBC CIS and Slovenian Boxing Bureau (CISBB)[13].

23 marca 2013 Wawrzyk pokonał w Częstochowie jednogłośnie na punkty doświadczonego Roberta Hawkinsa[14].

17 maja 2013 Andrzej Wawrzyk przegrał w 3. rundzie przez techniczny nokaut, walkę o Mistrzostwo Świata federacji WBA z Aleksandrem Powietkinem[15].

1 lutego 2014 Andrzej Wawrzyk stoczył pierwszy pojedynek od momentu porażki z Aleksandrem Powietkinem. Na gali w Opolu, w 1. rundzie pokonał, przez techniczny nokaut, byłego pretendenta do tytułu Mistrza Świata federacji WBC - Danny'ego Williamsa[16].

15 marca 2014 na gali „Wojak Boxing Night” w Arłamowie, Wawrzyk pokonał przez techniczny nokaut w piątej rundzie byłego pretendenta do tytułu mistrza świata Fransa Bothę[17].

Na 31 maja 2014 była zaplanowana w Lublinie walka Andrzeja Wawrzyka z Albertem Sosnowskim o tytuł Międzynarodowego Mistrzostwa Polski wagi ciężkiej, która została odwołana z powodu obrażeń odniesionych przez Wawrzyka w wypadku drogowym w maju 2014[18]. Został zastąpiony przez Marcina Rekowskiego, który pokonał Sosnowskiego.

2 kwietnia 2016 na gali Polsat Boxing Night w Krakowie pokonał przez techniczny nokaut w 7. rundzie Marcina Rekowskiego[19]. Była to jego pierwsza walka po przerwie spowodowanej wypadkiem samochodowym.

17 września 2016 pokonał Alberta Sosnowskiego (49-8-2, 30 KO) w czwartej walce gali Polsat Boxing Night[20]. Pojedynek został przerwany w szóstej rundzie na skutek kontuzji łuku brwiowego[21].

Na 25 lutego 2017 została zaplanowana walka z Amerykaninem Deontayem Wilderem o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej federacji WBC, jednak testy antydopingowe Andrzeja Wawrzyka dały wyniki pozytywne i w związku z tym pojedynek został odwołany[22].

Ponad sześć latach po swoim ostatnim zawodowym pojedynku powrócił do ringu 30 września 2022 w Łomży, gdzie stoczył walkę z Michałem Bołozem i został przez niego znokautowany w drugiej rundzie[23].

14 grudnia 2023 w Costa Mesie przegrał jednogłośną decyzją sędziowską z reprezentantem Bułgarii, Kubratem Pulewem (88-100, 89-99, 88-100)[24].

Lista walk zawodowych

edytuj
Wynik Rekord Przeciwnik Rozstrzygnięcie Runda Data Miejsce Uwagi
Przegrana 34-4   Richard Lartey KO 4/8 13.04.2024   Rosemont
Przegrana 34-3   Kubrat Pulew UD 10/10 14.12.2023   Costa Mesa
Wygrana 34-2   Kamil Bodzioch KO 1/8 07.07.2023   Rosemont
Przegrana 33-2   Michał Bołoz KO 2/10 30.09.2022   Łomża
Wygrana 33-1   Albert Sosnowski TKO 6/10 17.09.2016   Gdańsk/Sopot Walka o tytuł Mistrza Polski w wadze ciężkiej
Wygrana 32-1   Marcin Rekowski TKO 7/10 02.04.2016   Kraków
Wygrana 31-1   Mike Sheppard TKO 3/10 26.09.2015   Birmingham
Wygrana 30-1   Patryk Kowoll KO 2/8 21.07.2015   Warszawa
Wygrana 29-1   Francois Botha TKO 5/10 15.03.2014   Arłamów Walka o Międzynarodowe Mistrzostwo Polski wagi ciężkiej
Wygrana 28-1   Danny Williams TKO 1/8 01.02.2014   Opole
Przegrana 27-1   Aleksandr Powietkin TKO 3/12 17.05.2013   Krasnogorsk Walka o Mistrzostwo Świata federacji WBA wagi ciężkiej
Wygrana 27-0   Robert Hawkins UD 6/6 23.03.2013   Częstochowa
Wygrana 26-0   Dienis Bachtow UD 10/10 02.06.2012   Bydgoszcz Obronił pas WBA International oraz zdobył pas WBC CIS and Slovenian Boxing Bureau
Wygrana 25-0   Claus Bertino UD 10/10 18.02.2012   Racibórz
Wygrana 24-0   Nelson Darío Domínguez KO 2/10 12.11.2011   Gdynia Zdobył pasy WBC Baltic oraz WBA International wagi ciężkiej
Wygrana 23-0   Devin Vargas TKO 9/10 10.09.2011   Wrocław
Wygrana 22-0   Andreas Sidon KO 1/8 25.06.2011   Rzeszów
Wygrana 21-0   Ivica Perković UD 8/8 05.03.2011   Krynica-Zdrój
Wygrana 20-0   Pavel Dolgovs UD 6/6 25.09.2010   Warszawa
Wygrana 19-0   Paul Butlin UD 8/8 15.05.2010   Łódź
Wygrana 18-0   Lee Swaby UD 8/8 20.03.2010   Strzelce Opolskie
Wygrana 17-0   Harvey Jolly UD 8/8 29.01.2010   Chicago
Wygrana 16-0   Ołeksij Mazikin UD 10/10 18.12.2009   Łódź
Wygrana 15-0   Raymond Ochieng TKO 5/10 09.05.2009   Gdynia
Wygrana 14-0   Edgars Kalnars RTD 3/10 28.02.2009   Lublin
Wygrana 13-0   Tomasz Bonin UD 10/10 29.11.2008   Katowice
Wygrana 12-0   Harry Duiven Jr KO 8/10 18.10.2008   Zabrze
Wygrana 11-0   Aleksandrs Selezens UD 6/6 31.05.2008   Legnica
Wygrana 10-0   Marcin Najman TKO 2/10 19.04.2008   Katowice
Wygrana 9-0   Jawor Marinczew UD 6/6 08.12.2007   Bazylea
Wygrana 8-0   Laszló Esztán TKO 1/6 20.10.2007   Warszawa
Wygrana 7-0   Štefan Cirok TKO 1/6 14.10.2007   Częstochowa
Wygrana 6-0   Dražen Ordulj RTD 6/6 29.09.2007   Oldenburg
Wygrana 5-0   Ante Lovric TKO 2/4 14.04.2007   Stuttgart
Wygrana 4-0   Peter Oravec TKO 1/4 24.03.2007   Wołów
Wygrana 3-0   Aliaksandr Mazaleu UD 4/4 03.03.2007   Rostock
Wygrana 2-0   Martin Štenský TKO 2/4 25.11.2006   Warszawa
Wygrana 1-0   Ervín Slonka UD 4/4 18.11.2006   Steyr Debiut w boksie

Legenda: TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty, RTD – techniczna decyzja sędziów

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Wawrzyk: Lubię mieć przewagę fizyczną. boks.przegladsportowy.pl, 19 kwietnia 2013.
  2. ↑ Wawrzyk vs. Najman
  3. ↑ Wawrzyk vs. Ochieng
  4. ↑ Wawrzyk pokonał Mazikina
  5. ↑ Wawrzyk vs. Mazikin
  6. ↑ Wawrzyk wygrywa na punkty w Chicago
  7. ↑ Wawrzyk vs. Jolly
  8. ↑ Wawrzyk wypunktował Dolgowsa. ringpolska.pl, 25.09.2010. [dostęp 2010-09-25]. (pol.).
  9. ↑ Wygrane Wawrzyka i Miszkina. bokser.org, 25.09.2010. [dostęp 2010-09-25]. (pol.).
  10. ↑ Redakcja, Andreas Sidon dla Andrzeja Wawrzyka w Rzeszowie [online], ringpolska.pl - boks, MMA, sporty walki, największy portal bokserski w Polsce [dostęp 2022-10-01] (pol.).
  11. ↑ Redakcja, Andrzej Wawrzyk zwyciężył, ale liczył na lepszy styl [online], Dziennik Polski, 12 września 2011 [dostęp 2022-10-01] (pol.).
  12. ↑ Wawrzyk ciężko nokautuje. bokser.org, 12.11.2011. [dostęp 2011-11-12]. (pol.).
  13. ↑ Ciężka przeprawa Wawrzyka. bokser.org. [dostęp 2012-06-02]. (pol.).
  14. ↑ Andrzej Wawrzyk - Robert Hawkins [online], ringside24.com [dostęp 2022-10-01].
  15. ↑ Runda po rundzie: Wawrzyk nie dał rady; Povietkin wygrywa w trzeciej rundzie. bokser.org. [dostęp 2013-05-17]. (pol.).
  16. ↑ Wawrzyk zdemolował Williamsa. bokser.org. [dostęp 2014-02-01]. (pol.).
  17. ↑ Wawrzyk zastopował Bothę w piątej rundzie. wp.pl. [dostęp 2014-03-16]. (pol.).
  18. ↑ ndrzej Wawrzyk: mogłem już nie żyć. onet.pl, 13 maja 2014. [dostęp 2014-05-13].
  19. ↑ Rekowski vs Wawrzyk: Brutalna siła! Wawrzyk wygrywa przed czasem. polsatsport.pl, 2016-04-02. [dostęp 2016-04-02].
  20. ↑ SOSNOWSKI: ŻADNEJ PRESJI, ON FAWORYTEM - WAWRZYK. bokser.org.pl, 2016-08-23. [dostęp 2016-08-23].
  21. ↑ Polsatsport.pl, Polsat Boxing Night: Sosnowski przegrał z kontuzją. Kolejne zwycięstwo Wawrzyka [online], www.polsatsport.pl [dostęp 2022-10-01] (pol.).
  22. ↑ Andrzej Wawrzyk na dopingu. Nie będzie walki z mistrzem świata!. przegladsportowy.pl, 25.01.2017. [dostęp 2017-01-25].
  23. ↑ Artur Mazur: Andrzej Wawrzyk brutalnie znokautowany. Publiczność zamarła. sportowefakty.wp.pl, 2022-10-01. [dostęp 2022-10-01].
  24. ↑ Niesłychany przebieg walki Polaka w Ameryce. Tego nikt się nie spodziewał [online], sport.interia.pl [dostęp 2023-12-15] (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Wawrzyk&oldid=73520760”