Otwórz menu główne
Wikipedia

Albert Sosnowski

bokser polski

Albert Dariusz Sosnowski (ur. 7 marca 1979 w Warszawie) – polski bokser wagi ciężkiej. Były mistrz świata organizacji WBF (2006-2007), mistrz Europy EBU (2009-2010), były pretendent do tytułu mistrza świata organizacji WBC.

Albert Sosnowski
Ilustracja
Albert Sosnowski, maj 2015
Pełne imię i nazwisko Albert Dariusz Sosnowski
Pseudonim Dragon
Data i miejsce urodzenia 7 marca 1979
Warszawa
Obywatelstwo  Polska
Wzrost 189 cm
Masa ciała 100[1] kg
Styl walki praworęczny
Kategoria wagowa ciężka
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk 59
Zwycięstwa 49
Przez nokauty 30
Porażki 8 (6 KO)
Remisy 2
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 27 maja 2017.
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach

Kariera bokserskaEdytuj

Swoją pierwszą zawodową walkę stoczył 22 lipca 1998 roku, gdy wygrał w 1. rundzie przez TKO z czeskim bokserem Janem Drobeną. Następnie w 18 pojedynkach z rzędu nie poniósł porażki.

17 marca 2001 r. otrzymał szansę walki o tytuł młodzieżowego mistrza świata federacji WBC z Kanadyjczykiem Arthurem Cookiem. W 9. rundzie Sosnowski został znokautowany, doznając pierwszej porażki w zawodowej karierze[2].

4 listopada 2006 r. zdobył tytuł mistrza świata mało znaczącej organizacji WBF, pokonując przez decyzję większości reprezentanta RPA Lawrence'a Tauasę[3].

8 czerwca 2007 r. stoczył walkę z zawodowym mistrzem Francji w wadze ciężkiej, Steve'em Hereliusem. Wygrał w 9. rundzie przez TKO.

14 września 2007 r. Sosnowski obronił tytuł WBF w walce z Argentyńczykiem Manuelem Alberto Puchetą, wygrywając w 2. rundzie przez nokaut[4].

Drugiej porażki Sosnowski doznał 6 sierpnia 2008 r., gdy przegrał przez jednogłośną decyzję sędziów z Amerykaninem Zurim Lawrence'em[5].

8 listopada 2008 Albert Sosnowski niespodziewanie pokonał byłego pretendenta do tytułu Mistrza Świata federacji WBC Danny'ego Williamsa, zwyciężając w 8. rundzie przez techniczny nokaut[6].

4 kwietnia 2009 r. na gali w Düsseldorfie Sosnowski zremisował z Francesco Pianetą, który bronił tytułu mistrza Unii Europejskiej EBU[7].

18 grudnia 2009 r. na gali w Londynie pokonał przez jednogłośną decyzję Włocha Paolo Vidoza, zdobywając wakujący pas zawodowego mistrza Europy EBU[8]. Zrezygnował jednak z niego, aby walczyć o mistrzostwo świata WBC z Witalijem Kliczko. Do walki tej doszło 29 maja 2010 w Veltins-Arena. W przygotowaniach do niej Sosnowski współpracował z nowym trenerem, Fiodorem Łapinem. Sosnowski przegrał w 10. rundzie przez nokaut[9][10][11]

Swoją jubileuszową, pięćdziesiątą walkę Sosnowski stoczył 25 września 2010 r., gdy pokonał przez nokaut w 1. rundzie Anglika Paula Butlina[12].

4 grudnia 2010 r. miał zmierzyć się w Schwerinie z Aleksandrem Dimitrenko o mistrzostwo Europy EBU. Walka została jednak odwołana, gdyż tuż przed nią Ukrainiec zasłabł w szatni i został odwieziony do szpitala[13]. Do walki tej doszło 26 marca 2011 r. w Hamburgu. Sosnowski przegrał w 12. rundzie przez nokaut.

9 listopada 2011 podczas gali w dzielnicy Londynu Bethnal Green niespodziewanie zremisował w walce z reprezentantem Zimbabwe Hastingsem Rasanim, który do tej pory w swojej karierze poniósł 61 porażek[14].

20 czerwca 2012 Sosnowski wystąpił w brytyjskim turnieju Prizefighter. W ćwierćfinale pokonał niejednogłośnie na punkty Maurice'a Harrisa, stosunkiem 29:28, 29:28 i 28:29. Pojedynek półfinałowy stoczył z Kevinem Johnsonem, w który po dość kontrowersyjnym werdykcie przegrał niejednogłośnie na punkty (29:28, 27:30 i 28:29), odpadając tym samym z dalszej rywalizacji[15][16].

23 lutego 2013 Albert Sosnowski po raz drugi wziął udział w brytyjskim turnieju Prizefighter. W ćwierćfinale przegrał z Martinem Roganem, przez techniczny nokaut w 3. rundzie i odpadł z dalszej rywalizacji, którą wygrał Audley Harrison[17].

26 kwiernia 2014 roku, Albert Sosnowski stoczył pierwszą walkę w Polsce, od ponad 12 lat. W pojedynku zakontraktowanym na 6 rund, zwyciężył przez techniczny nokaut, w pierwszym starciu, z Włodzimierzem Letrem[18].

1 czerwca 2014 na gali Wojak Boxing Night w Lublinie, Sosnowski przegrał przez techniczny nokaut w 7. rundzie z Marcinem Rekowskim[19].

18 marca 2016 na gali Friday Boxing Night w Żyrardowie wygrał przez techniczny nokaut w 2. rundzie z Węgrem Andrasem Csomorem[20].

Warunki fizyczne

Walki na zawodowym ringuEdytuj

Statystyka stoczonych walk zawodowych
Lp Data walki Miejsce walki Wynik Werdykt[a]
1. 22 lipca 1998 Outrup   Dania wygrana z Janem Drobeną (CZE) TKO w 1.
rundzie
2. 25 września 1998 Poznań   Polska wygrana ze Andrzejem Dziewulskim (POL) TKO w 4.
rundzie
3. 2 października 1998 Warszawa   Polska wygrana z Rene Hanlem (DEU) PTS po 4
rundach
4. 13 lutego 1999 Jastrzębie-Zdrój   Polska wygrana z Viktorem Juhaszem (HUN) TKO w 1.
rundzie
5. 12 marca 1999 Londyn   Wielka Brytania wygrana z Chrisem Woollasem (GBR) PTS po 4
rundach
6. 17 kwietnia 1999 Warszawa   Polska wygrana ze Stipe Balicem (HRV) PTS po 4
rundach
7. 28 maja 1999 Liverpool   Wielka Brytania wygrana z Garym Williamsem (GBR) TKO w 4.
rundzie
8. 26 czerwca 1999 Wrocław   Polska wygrana z Biko Botowamungu (COG) UD po 4
rundach
9. 17 lipca 1999 Gdańsk   Polska wygrana z Bruno Fosterem (GBR) TKO w 6.
rundzie
10. 18 września 1999 Gdańsk   Polska wygrana z Ignacio Orsolą (HUN) KO w 1.
rundzie
11. 22 października 1999 Detroit   Stany Zjednoczone wygrana z Jeffem Lally (USA) TKO w 3.
rundzie
12. 20 listopada 1999 Gliwice   Polska wygrana z Henrym Kollem Njume (CMR) PTS po 6
rundach
13. 11 marca 2000 Londyn   Wielka Brytania wygrana z Lukiem Simpkinem (GBR) PTS po 4
rundach
14. 8 kwietnia 2000 Gdańsk   Polska wygrana ze Slobodanem Popovicem (MNE) KO w 1.
rundzie
15. 27 maja 2000 Londyn   Wielka Brytania wygrana z Neilem Kirkwoodem (GBR) TKO w 1.
rundzie
16. 24 czerwca 2000 Toruń   Polska wygrana z Clarencem Goinsem (USA) TKO w 2.
rundzie
17. 19 sierpnia 2000 Mashantucket   Stany Zjednoczone wygrana z Danem Conwayem (USA) UD po 4
rundach
18. 30 września 2000 Rotterdam   Holandia wygrana z Everettem Martinem (USA) TKO w 7.
rundach
19. 27 listopada 2000 Birmingham   Wielka Brytania wygrana z Michaelem Murrayem (GBR) TKO w 6.
rundzie
20. 17 marca 2001 Budapeszt   Węgry przegrana z Arthurem Cookiem (CAN) – walka o tytuł młodzieżowego mistrza świata federacji WBC KO w 9.
rundzie
21. 7 lipca 2001 Amsterdam   Holandia wygrana z Dirkiem Wallynem (BEL) UD po 6
rundach
22. 13 października 2001 Budapeszt   Węgry wygrana ze Stanislavem Tomkatchovem (UKR) TKO w 3.
rundzie
23. 27 października 2001 Kołobrzeg   Polska wygrana z Robertem Magureanu (ROU) TKO w 4.
rundzie
24. 22 stycznia 2002 Gdynia   Polska wygrana z Catalinem Zmarandescu (ROU) KO w 1.
rundzie
25. 9 marca 2002 Budapeszt   Węgry wygrana z Jacobem Odhiambo (KEN) KO w 1.
rundzie
26. 27 lipca 2002 Nottingham   Wielka Brytania wygrana z Paulem Bonsonem (GBR) PTS po 4
rundach
27. 7 grudnia 2002 Brentwood   Stany Zjednoczone wygrana z Jacklordem Jacobsem (NGA) PTS po 6
rundach
28. 8 marca 2003 Londyn   Wielka Brytania wygrana z Mindaugasem Kulikauskasem (LTU) TKO w 6.
rundzie
29. 12 kwietnia 2003 Londyn   Wielka Brytania wygrana z Michaelem Holdenem (GBR) PTS po 6
rundach
30. 5 lipca 2003 Brentwood   Stany Zjednoczone wygrana z Jasonem Brewsterem (GBR) TKO w 2.
rundzie
31. 22 listopada 2003 Belfast   Irlandia Północna wygrana z Chrisem Woollasem TKo w 1.
rundzie
32. 31 stycznia 2004 Londyn   Wielka Brytania wygrana z Gregiem Scottem-Briggsem (GBR) KO w 2.
rundzie
33. 10 kwietnia 2004 Manchester   Wielka Brytania wygrana z Paulem Kingiem (GBR) PTS po 4
rundach
34. 26 czerwca 2004 Belfast   Irlandia Północna wygrana z Wojciechem Bartnikiem (POL) PTS po 6
rundach
35. 11 września 2004 Budapeszt   Węgry wygrana z Kennym Cravenem (USA) KO w 2.
rundzie
36. 22 stycznia 2005 Miami   Stany Zjednoczone wygrana z Tommym Connellym (USA) TKO w 2.
rundzie
37. 19 marca 2005 Las Vegas   Stany Zjednoczone wygrana z Travisem Fultonem (USA) TKO w 2.
rundzie
38. 28 maja 2005 Kalifornia   Stany Zjednoczone wygrana z Orlinem Norrisem (USA) MD po 6
rundach
39. 25 maja 2006 Gauteng   Południowa Afryka wygrana z Osbornem Machimaną (ZAF) UD po 10
rundach
40. 4 listopada 2006 Gauteng   Południowa Afryka wygrana z Lawrence'em Tauasą (WSM) – walka o tytuł mistrza świata federacji WBF MD po 12
rundach
41. 8 czerwca 2007 Motherwell   Szkocja wygrana z Steve Hereliusem (FRA) TKO w 9.
rundzie
42. 14 września 2007 Kirkcaldy   Szkocja wygrana z Manuel Alberto Pucheta (ARG) – obrona mistrzostwa świata federacji WBF KO w 2.
rundzie
43. 25 stycznia 2008 Dagenham   Wielka Brytania wygrana z Colinem Kenna (IRL) UD po 10
rundach
44. 25 kwietnia 2008 Nowy Jork   Stany Zjednoczone wygrana z Terrellem Nelsonem (USA) TKO w 5.
rundzie
45. 6 sierpnia 2008 Nowy Jork   Stany Zjednoczone przegrana z Zurim Lawrence'em (USA) UD po 8
rundach
46. 8 listopada 2008 Londyn   Wielka Brytania wygrana z Danny'm Williamsem (USA) TKO w 8.
rundzie
47. 4 kwietnia 2009 Düsseldorf   Niemcy remis z Francesco Pianetą (GER) – walka o mistrzostwo Unii Europejskiej EBU D po 12
rundach
48. 18 grudnia 2009 Londyn   Wielka Brytania wygrana z Paolo Vidozem (ITA) – walka o mistrzostwo Europy EBU UD po 12
rundach
49. 29 maja 2010 Gelsenkirchen   Niemcy przegrana z Witalijem Kliczko (UKR) – walka o mistrzostwo WBC KO w 10.
rundzie
50. 25 września 2010 Wigan   Wielka Brytania wygrana z Paulem Butlinem (ENG) TKO w 1.
rundzie
51. 26 marca 2011 Hamburg   Niemcy przegrana z Aleksandrem Dimitrenką (GER) – walka o mistrzostwo Europy EBU KO w 12.
rundzie
52. 9 listopada 2011 Londyn   Wielka Brytania remis z Hastingsem Rasanim (ZWE) D po 6
rundach
53. 20 czerwca 2012 Londyn   Wielka Brytania wygrana z Maurice'em Harrisem (USA) – ćwierćfinał turnieju Prizefighter SD po 3
rundach
54. 20 czerwca 2012 Londyn   Wielka Brytania przegrana z Kevinem Johnsonem (USA) – półfinał turnieju Prizefighter SD po 3
rundach
55. 23 lutego 2013 Londyn   Wielka Brytania przegrana z Martinem Roganem (NIR) – ćwierćfinał turnieju Prizefighter TKO w 3.
rundzie
56. 26 kwietnia 2014 Legionowo   Polska wygrana z Włodzimierzem Letrem (POL) – pierwsza walka w Polsce, od 12 lat TKO w 1.
rundzie
57. 1 czerwca 2014 Lublin   Polska przegrana z Marcinem Rekowskim (POL) – walka o międzynarodowy pas mistrza Polski TKO w 7.
rundzie
58. 18 marca 2016 Żyrardów   Polska wygrana z Andrasem Csomorem (HUN) – Zapowiedzenie zakończenia kariery sportowej przez Alberta Sosnowskiego[22] TKO w 2.
rundzie
59. 9 września 2016 Gdańsk   Polska przegrana z Andrzejem Wawrzykiem (POL) – Walka o tytuł Mistrza Polski w wadze ciężkiej TKO w 6.
rundzie

Inna działalność sportowaEdytuj

W przeszłości trenował kick-boxing, od 2013 trenował również mieszane sztuki walki[23]. Jest instruktorem boksu w Legii[24].

Media i kultura masowaEdytuj

W 2008 roku uczestniczył w programie reality show Big Brother VIP nadawanym przez stację TV4. W latach 2007-2008 wraz z Agnieszką Rylik prowadził emitowany na antenie TVN Turbo program Kuchnia boksu. W marcu 2010 roku nawiązał współpracę ze spółką Mango Media, w ramach której na łamach stacji telewizyjnej Mango 24 promował sprzęt fitness[25].

W 2008 roku ukazał się teledysk "Poczekalnia dusz" raperów Sokoła i Pono z gościnnym udziałem Sosnowskiego, Rafała Maseraka oraz Grażyny Wolszczak.

W kwietniu 2010 pojawił się w wideoklipie do utworu "I żeby było normalnie" promującego album Prosto Mixtape 600V, w który wykonywali raperzy: Felipe, VNM, Jędker, Pezet, Sokół, Numer Raz, Eldo, Brahu. W teledysku, prócz Sosnowskiego, gościnnie wystąpili także bokserzy Krzysztof Włodarczyk oraz Michał Jabłoński[26].

W październiku 2010 opublikowano utwór wykonywany wspólnie przez rapera Pono i Sosnowskiego, zatytułowany "Żelazna Wola"[27].

UwagiEdytuj

  1. ↑ TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD – niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty, D – remis.

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ a b Albert Sosnowski - Andras Csomor: Oficjalne ważenie. ringpolska.pl, 2016-03-18. [dostęp 2016-03-29].
  2. ↑ Sosnowski vs. Cook
  3. ↑ Sosnowski vs. Tauasa
  4. ↑ Sosnowski vs. Pucheta
  5. ↑ Sosnowski vs. Lawrence
  6. ↑ Albert Sosnowski rozbił Williamsa (pol.). wp.pl. [dostęp 21 czerwca 2012].
  7. ↑ Remis Sosnowskiego (pol.). bokser.org, 04.04.2009. [dostęp 2010-08-12].
  8. ↑ Sosnowski Mistrzem Europy!
  9. ↑ Kliczko nokautuje Sosnowskiego. Bokser.org, 2010-05-29. [dostęp 2010-05-29].
  10. ↑ ringpolska.pl: Kliczko znokautował Sosnowskiego (pol.). [dostęp 29 maja 2010].
  11. ↑ boxrec.com: Vitali Klitschko vs. Albert Sosnowski (ang.). [dostęp 30 maja 2010].
  12. ↑ 'Dragon' nokautuje w powrocie (pol.). bokser.org, 25.09.2010. [dostęp 2010-09-25].
  13. ↑ Walka Dimitrenko vs. Sosnowski odwołana! (pol.). bokser.org, 04.12.2010. [dostęp 2010-12-05].
  14. ↑ Sensacyjny remis Alberta Sosnowskiego (pol.). sport.onet.pl. [dostęp 2011-11-10].
  15. ↑ Hamer niespodziewanym zwycięzcą Prizefightera (pol.). bokser.org. [dostęp 21 czerwca 2012].
  16. ↑ Pindera i Proksa: Sosnowski pokonał Johnsona (pol.). ringpolska.pl. [dostęp 21 czerwca 2012].
  17. ↑ Sosnowski rozbity przez Rogana (pol.). bokser.org. [dostęp 24 lutego 2013].
  18. ↑ bokser.org: Wygrana Sosnowskiego, Letr padł bez ciosu (pol.). [dostęp 27 kwietnia 2014].
  19. ↑ sport.wp.pl: Rekowski pokonał Sosnowskiego przez TKO (pol.). [dostęp 1 czerwca 2014].
  20. ↑ Albert Sosnowski znokautował Andrasa Csomora podczas gali w Żyrardowie. http://eurosport.onet.pl,+2016-03-19.+[dostęp 2016-03-29].
  21. ↑ "Smok" Sosnowski chce pożreć Adamka
  22. ↑ Sosnowski po zwycięstwie: kończę karierę, to jest mój koniec. ringpolska.pl, 2016-03-19. [dostęp 2016-03-29].
  23. ↑ Sosnowski walczył z Kliczką, teraz zmierzy się z Pudzianowskim? (pol.). wprost.pl, 2013-07-16. [dostęp 2016-03-29].
  24. ↑ Trenerzy klubu bokserskiego Legia. legiaboks.pl. [dostęp 2018-12-2].
  25. ↑ Dla mediów. Mango.pl, 2010-03-03. [dostęp 2010-03-29]
  26. ↑ Krzysztof Włodarczyk, Michał Jabłoński i Albert Sosnowski w Prosto Mixtape 600V. [dostęp 2016-03-29].
  27. ↑ Pono vs Albert Sosnowski – "Żelazna Wola" (pol.). hip-hop.pl. [dostęp 2010-10-11].

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Albert_Sosnowski&oldid=57270154”