Coelostoma vitalisi

Coelostoma vitalisigatunek chrząszcza z rodziny kałużnicowatych i podrodziny Sphaeridiinae. Występuje na wschodzie Palearktyki i w krainie orientalnej.

Coelostoma vitalisi
Orchymont, 1923
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Rodzina

kałużnicowate

Podrodzina

Sphaeridiinae

Plemię

Coelostomatini

Rodzaj

Coelostoma

Podrodzaj

Coelostoma (Coelostoma)

Gatunek

Coelostoma vitalisi

Taksonomia edytuj

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1923 roku przez Armanda d'Orchymonta[1]. W obrębie rodzaju Coelostoma ten zaliczany jest do podrodzaju nominatywnego, Coelostoma s.str, który w faunie dalekowschodniej reprezentują również C. fallaciosum, C. orbiculare, C. subditum i C. vividum[2].

Morfologia edytuj

Chrząszcz o szeroko-owalnym, silnie wysklepionym ciele długości od 4,1 do 4,7 mm oraz szerokości od 2,5 do 2,8 mm. Cały wierzch ciała ubarwiony jest jednolicie czarno, tylko krawędzie wargi górnej są zażółcone. Głowa zaopatrzona jest w przeciętnych rozmiarów oczy złożone z głęboko wykrojonymi krawędziami wewnętrznymi[3]. Czułki zbudowane są z dziewięciu członów, z których te końcowe formują luźno zestawioną buławkę[4][3]. Punktowanie pokryw jest gęste, po bokach nieformujące szeregów. Rządek przyszwowy obecny jest w tylnej połowie pokrywy[3]. Przedpiersie jest w części środkowej w nabrzmiałe[4]. Środkowa część śródpiersia (mezowentrytu) wyniesiona jest silnie ku tyłowi tworząc wyrostek międzybiodrowy w kształcie grotu strzały[4][3]. Zapiersie (metawentryt) ma silnie wyniesioną ku przodowi część środkową, wnikającą pomiędzy biodra środkowej pary, gdzie styka się z wyrostkiem śródpiersia[4][3]. Odnóża środkowej pary mają uda porośnięte mocnymi i rozproszonymi szczecinkami. Odwłok ma piąty z widocznych sternitów (piąty wentryt) pozbawiony szeregu tęgich szczecin na tylnej krawędzi. Genitalia samca mają długi na około 0,8 mm edeagus z krótkim i szerokim, na szczycie szeroko kanciastym płatem środkowym. Duży i szeroki gonopor umieszczony jest na nim przedwierzchołkowo. Dłuższe od płata środkowego paramery są zakrzywione do wewnątrz i mają na wierzchołkach po kępce szczecinek[3].

Ekologia i występowanie edytuj

Owad ten jest szeroko rozprzestrzeniony w krainie orientalnej oraz w południowo-wschodniej części Palearktyki. W Chinach znany jest z Guangdongu, Hajnanu, Junnanu, Kuangsi oraz Szantungu. Ponadto podawany jest z Japonii, Tajwanu, Nepalu, Indii, Sri Lanki, Kambodży, Tajlandii, Wietnamu, Malezji, Singapuru i Indonezji[5][3].

Jest chrząszczem wodnym, związanym z wodami słodkimi i ich pobrzeżami. Postacie dorosłe przylatują do sztucznych źródeł światła, ale tylko przez pierwsze około dwie godziny po zmierzchu; nie obserwuje się ich później w nocy[4][3].

Przypisy edytuj

  1. Armand dʼOrchymont. Neue order interessante Sphaeridiinen und Hydrophilinen der Malayischen Region. „Treubia”. 3, s. 416–421, 1923. 
  2. Fenglong Jia, Robert B. Angus, Dongju Bian. Two new species of Coelostoma Brullé, 1835 from China (Coleoptera: Hydrophilidae: Sphaeridiinae). „Aquatic Insects. International Journal of Freshwater Entomology”. 40 (4), s. 291-299, 2019. DOI: 10.1080/01650424.2019.1612072. 
  3. a b c d e f g h Hsing-Che Liu, Fang-Shuo Hu, Martin Fikáček. Liu, Hsing-Che; Hu, Fang-Shuo; Fikáček, Martin Review of the genus Coelostoma of Taiwan with description of a new species (Coleoptera: Hydrophilidae). „Acta Entomologica Musei Nationalis Pragae”. 60 (1), s. 155–162, 2020. DOI: 10.37520/aemnp.2020.008. ISSN 1804-6487. 
  4. a b c d e Fenglong Jia, Paul Aston, Martin Fikacek. Review of the Chinese species of the genus Coelostoma Brullé, 1835 (Coleoptera: Hydrophilidae: Sphaeridiinae). „Zootaxa”. 3887 (3), s. 354-376, 2014. DOI: 10.11646/zootaxa.3887.3.4. 
  5. Fenglong Jia,, Renchao Lin, Eric Chan, Andre Skale, Martin Fikacek. Two new species of Coelostoma Brullé, 1835 from China and additional faunistic records of the genus from the Oriental Region (Coleoptera: Hydrophilidae: Sphaeridiinae: Coelostomatini). „Zootaxa”. 4232 (1), s. 113, 2017. DOI: 10.11646/zootaxa.4232.1.8.