Domarat z Kobylan
Domarat z Kobylan, (Domarat Kobylański) herbu Grzymała (ur. 1380, zm. 1440) – kasztelan biecki (1411-1433), wojnicki i lubelski, od 1428 marszałek nadworny koronny, właściciel Kobylan („na liście Jagiełła Króla danym miastu Lwowskiemu”).
| |
 Grzymała | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Żona |
Jadwiga |
| Dzieci |
Domarat z Kobylan, Jakub z Miechocina, Katarzyna, Nawojka |
Był prawnukiem wojewody kaliskiego Przecława[1]. W 1406 wziął udział w wojnie Zygmunta Luksemburskiego z banem Bośni. W 1410 uczestniczył w bitwach pod Grunwaldem i pod Koronowem, walczył w pierwszym szeregu chorągwi krakowskiej. Był sygnatariuszem aktu unii horodelskiej 1413 roku[2]. W 1422 roku nad jeziorem Melno podpisał przymierze między królem Władysławem Jagiełłą a Krzyżakami. 31 grudnia 1435 roku podpisał akt pokoju w Brześciu Kujawskim[3].
Rodzina: Kobylańscy edytuj
Domarat z Kobylan był mężem Jadwigi c. Winka, mieszczanina krakowskiego. Ich wnuk, Marcin z Kobylan w połowie XV wieku studiował na Akademii Krakowskiej.
Brat Domarata, Janusz z Kobylan (zm. ok. 1441), był natomiast łowczym i podstolim krakowskim oraz starostą sanockim.
Domarat z Kobylan w kulturze edytuj
Damrata umieścił w opisie bitwy pod Grunwaldem Henryk Sienkiewicz w powieści Krzyżacy, przedstawia go Jan Długosz w kronice, oraz Jan Matejko w swoim obrazie bitwy z Krzyżakami jako brodatego rycerza w hełmie.
Krzyknęli z trwogi na widok śmierci wodza ludzie Osterody, lecz Lis rzucił się między nich jak orzeł między żurawie, a gdy Staszko z Charbimowic i Domarad z Kobylan skoczyli mu z pomocą, poczęli ich we trzech łuskać okropnie, tak jak niedźwiedzie łuszczą strąki, gdy się na pole zasiany młodym grochem dostaną. (H. Sienkiewicz „Krzyżacy”)
Przypisy edytuj
- ↑ Janusz Kurtyka, Słownik Historyczno-Geograficzny Ziem Polskich w Średniowieczu [online].
- ↑ Statuta, Prawa Y Constitucie Koronne Łacinskie Y Polskie z Statutow Łaskiego Y Herborta Y Z Constituciy Koronnych Zebrane, Kraków 1600, s. 749.
- ↑ Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, wydał Maciej Dogiel, t. 4, Wilno 1764, s. 133.
