Erwin Więckowski
Erwin Emil Juliusz Więckowski (ur. 31 maja 1894 w Wiedniu, zm. 19 grudnia 1975 w Toronto) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, prezydent Poznania, I-wiceprezes Zarządu Okręgu Poznań Związku Legionistów Polskich w 1936 roku[1].
.jpg)
| |
 pułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 maja 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 grudnia 1975 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
25 Dywizja Piechoty |
| Stanowiska |
szef sztabu dywizji piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
       
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Erwin Więckowski urodził się 31 maja 1894 roku w Wiedniu, w rodzinie Ferdynanda i Eugenii z Bartschów. Był starszym bratem pułkownika SG Mieczysława Nicefora (1895–1926). W 1912 roku złożył maturę w gimnazjum w Jarosławiu.
W czasie I wojny światowej walczył w 4 pułku piechoty Legionów. We wrześniu 1921, po ukończeniu I Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, przydzielony został do dowództwa 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu na stanowisko szefa sztabu. 14 stycznia 1925 roku został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr 3 w Toruniu na stanowisko I referenta[2]. 23 października tego roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko szefa sztabu[3].
W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego[4]. 31 marca 1927 roku został przeniesiony do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie na stanowisko dowódcy pułku[5]. Obowiązki dowódcy pułku przyjął 13 kwietnia 1927 roku od pułkownika Kazimierza Sawickiego[6]. 12 marca 1929 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do dyspozycji I wiceministra spraw wojskowych i zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[7]. 4 czerwca 1930 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[8][9]. Po zlikwidowaniu stanowiska zastępcy dowódcy okręgu korpusu objął funkcję pomocnika dowódcy OK VII, a następnie pomocnika dowódcy OK VII do spraw uzupełnień[10]. Z dniem 30 września 1934 roku został zwolniony ze stanowiska pomocnika dowódcy OK VII do spraw uzupełnień i przeniesiony w stan nieczynny bez poborów[11][12]. 30 września 1937 roku został przeniesiony w stan spoczynku.
Będąc w stanie nieczynnym został powołany na stanowisko komisarycznego prezydenta Poznania. Pod koniec 1937 roku zrezygnował z tego stanowiska i został dyrektorem finansowym Zakładów im. H. Cegielskiego.
We wrześniu 1939 roku ewakuował się z dyrekcją tych zakładów przez Rumunię do Francji, gdzie pracował w komisji kwalifikacyjnej legii oficerskiej, a potem w administracji Polskich Sił Zbrojnych. Po upadku Francji trafił do Wielkiej Brytanii, gdzie nadal pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji w Wojsku Polskim. 31 grudnia 1942 roku został przeniesiony z Brygady Szkolnej do Dowództwa I Korpusu Pancerno-Motorowego na stanowisko kwatermistrza[13].
W latach 1943–1945 był szefem sztabu I Korpusu Polskiego. Po demobilizacji ukończył Polski Wydział Prawa Uniwersytetu w Oksfordzie, a w roku 1953 przeniósł się z rodziną do Kanady. Po śmierci został na własne życzenie pochowany na cmentarzu parafii św. Wojciecha w Poznaniu. Miał córkę i dwóch synów, jeden z nich - Jerzy pracował w Kanadzie jako inżynier energetyki jądrowej.
Awanse edytuj
- chorąży – 5 listopada 1914
- podporucznik – 20 sierpnia 1915
- porucznik – 1 listopada 1916
- podpułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 165. lokatą w korpusie oficerów piechoty
- pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 33. lokatą w korpusie oficerów piechoty
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6027
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)[14]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[15]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1928)[16][17]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz 1, 2 i 3 w 1922[18])
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928[19], 11 listopada 1936[20])
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy edytuj
- ↑ Związek Legionistów Polskich: 1936-1938 r.: sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 79.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 stycznia 1925 roku, s. 18.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 110 z 23 października 1925 roku, s. 590.
- ↑ Antoni Czubiński, Przewrót majowy 1926 roku, Warszawa 1989, s. 164.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 98.
- ↑ Pożegnanie dowódcy 36 pp. „Polska Zbrojna”. 102, s. 2, 1927-04-13. Warszawa.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 89.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 199.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku), Sztab Główny, Drukarnia Sztabu Generalnego, Warszawa 1931, s. 3.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 15, 471.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 254, 278.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1935, s. 3.
- ↑ Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 9.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 111, poz. 176 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ Odznaczenia orderem Polonia Restituta. „Kurier Warszawski”. Nr 134, s. 16, 15 maja 1928.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 kwietnia 1922 roku, s. 315.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu gospodarczym”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917.
- Rozkazy dzienne 1 Samodzielnej Brygady Strzelców i 1 Dywizji Grenadierów, sygn. R.27. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2017-01-14].
- Piotr Stawecki, Oficerowie dyplomowani Wojska Drugiej Rzeczypospolitej, Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, Wrocław 1997, ISBN 83-04-04390-4.