Eustachy Rylski (pisarz)

polski prozaik, dramaturg, scenarzysta

Eustachy Rylski (ur. 18 listopada 1944 w Nawojowej) – polski prozaik, dramaturg, scenarzysta.

Eustachy Rylski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 listopada 1944
Nawojowa

Odznaczenia
Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Życiorys

edytuj

Urodził się w Nawojowej k. Nowego Sącza, w rodzinie o tradycjach ziemiańskich. Jego przodkowie wywodzili się z Wołynia. Ojciec, inżynier, Eustachy Rylski, żołnierz Armii Krajowej, został rozstrzelany przez Niemców w Młodowie k. Rytra we wrześniu 1944, stryj, Jerzy Rylski porucznik kawalerii, został wywieziony przez Sowietów do Komi, gdzie zmarł w 1941, a stryjenka, Wanda, trafiła do łagru, z którego powróciła na przełomie lat 40. i 50. Eustachym zajmowali się dziadkowie ze strony ojca.

Po wojnie mieszkał w Sobieszowie k. Jeleniej Góry. W latach 1959–1963 uczęszczał do liceum ogólnokształcącego w Karpaczu. W wieku 17 lat zatrudnił się w bazie samochodowej w Sobieszowie. Maturę uzyskał w 1965 w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Wałbrzychu, jednocześnie pracując jako referent techniczny w Ośrodku Transportu Leśnego w Sobieszowie (1963–1966). W latach 1966–1968 uczył się w Pomaturalnym Studium Hotelarskim w Jeleniej Górze, po ukończeniu którego przez rok pracował we Wrocławskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego. W latach 1969–1971 był urzędnikiem państwowym w Komitecie Kultury Fizycznej we Wrocławiu, a w okresie 1973–1978 kierownikiem w Dolnobrzeskim Ośrodku Kultury pod Wrocławiem. W 1978 przeniósł się do Warszawy. Pracował przez dwa lata jako pedagog w Zespole Szkół Budowlanych. W latach 1981–1985 współpracował z firmą remontującą mieszkania, której był udziałowcem[1].

Debiutował dyptykiem powieściowym Stankiewicz. Powrót (1984). Pierwodruk Stankiewicza, minipowieści opowiadającej o losach syna powstańca styczniowego, będącego jednocześnie oficerem carskiej armii, oraz jego problemach z odkrywaniem własnej tożsamości, ukazał się w 1983 w „Literaturze” i otrzymał nagrodę tygodnika za debiut roku. Za właściwy debiut pisarza uznaje się jednak wydanie Stankiewicza w 1984 przez Państwowy Instytut Wydawniczy, wraz z drugą minipowieścią: Powrót. Teksty 39-letniego wówczas Rylskiego zyskały uznanie zarówno krytyków, jak i czytelników. Stankiewicza przetłumaczono na włoski, niemiecki, francuski, rosyjski, węgierski i hiszpański, Powrót na rosyjski i francuski. Producenci filmowi kupili prawa do adaptacji obu powieści. Wydanie jego kolejnej książki, zbioru opowiadań Tylko chłód (1987), nie licząc wyróżnienia Warszawską Premierą Literacką, przeszło bez większego echa. Na blisko 20 lat Rylski zaprzestał pisania prozy.

Wraz z żoną Lucyną Tempską-Rylską, wszedł w spółkę, z której narodził się magazyn „Twój Styl[2]. W 1989 Jerzy Koenig zaproponował Rylskiemu pisanie dla Teatru Telewizji. Tak rozpoczęła się jego stała współpraca ze sceną. Jest autorem pięciu sztuk teatralnych, drukowanych również w miesięczniku „Dialog”.

W międzyczasie Rylscy przenieśli się do Chotomowa pod Warszawą. Tam powstała, pierwsza po 20 latach przerwy, powieść: Człowiek w cieniu (2004). W 2005 ukazała się kolejna powieść pod tytułem Warunek. W 2007 Świat Książki wydał zbiór opowiadań Wyspa. Książkę otwiera zmienione – wydane po raz pierwszy 20 lat wcześniej – opowiadanie Dziewczynka z hotelu Excelsior. Opowiadanie stało się podstawą filmu Antoniego Krauzego pod tym samym tytułem. Rylski napisał do niego scenariusz.

Twórczość

edytuj
Powieści
Zbiory opowiadań
Dramaty
Zbiory esejów
  • 2009 Po śniadaniu
  • 2021 Jadąc

Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia

edytuj

Źródło:[8].

Przypisy

edytuj
  1. Eustachy Rylski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2025-05-28].
  2. K. Masłoń, Wyjście z cienia, w: Nie uciec nam od losu, Warszawa 2006
  3. Związek Rzemiosła Polskiego: Laureaci Nagrody Literackiej im. Władysława Reymonta w latach 1994–2009. [dostęp 2014-09-12].
  4. Nagroda główna w 2005 roku. jozef-mackiewicz.pl. [dostęp 2013-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-01)]. (pol.).
  5. Warszawa. Eustachy Rylski laureatem Nagrody im. Mackiewicza [online], Encyklopedia teatru polskiego [dostęp 2025-05-28].
  6. Warszawa. Maria Peszek z "Fenomenem Przekroju" [online], Encyklopedia teatru polskiego [dostęp 2025-05-28].
  7. Warszawa. Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida [online], Encyklopedia teatru polskiego [dostęp 2025-05-28].
  8. a b c Eustachy Rylski | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2025-05-28].
  9. Nagroda Nike 2006. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-22].
  10. Warszawa. Przyznano Nagrodę Literacką m.st. Warszawy [online], Encyklopedia teatru polskiego [dostęp 2025-05-28].
  11. Lista laureatów Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis [online], Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego [dostęp 2025-05-28].
  12. Ludzie kultury odznaczeni medalami Gloria Artis. wp.pl, 2011-07-06. [dostęp 2011-07-06].
  13. Toruń. Nagroda Lindego dla Brigitte Kronauer i Eustachego Rylskiego [online], Encyklopedia teatru polskiego [dostęp 2025-05-28].
  14. Znamy laureatów 9. edycji Nagrody Literackiej m. st. Warszawy [online], dzieje.pl [dostęp 2016-04-27].
  15. Laureaci Nagród ZAiKS-u [online], www.zaiks.org.pl [dostęp 2025-05-28].

Linki zewnętrzne

edytuj