Wikipedia

Feliks Wróbel

Feliks Wróbel[a] (ur. 6 września 1894 w Bobowej, zm. 1940 w ZSRR) – major artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Feliks Wróbel
Ilustracja
major artylerii major artylerii
Data i miejsce urodzenia

6 września 1894
Bobowa

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

19 Pułk Artylerii Lekkiej

Stanowiska

dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Życiorys edytuj

Syn Józefa i Apolonii, z domu Witek. Uczył się w gimnazjum w Tarnowie (1906–1910), a następnie w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, które ukończył z maturą w 1914. Rozpoczął wówczas studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był członkiem Związków Sokolich i Związku Strzeleckiego.

Po wybuchu I wojny światowej był żołnierzem-ochotnikiem Legionów Polskich od sierpnia 1914 do lipca 1917. Służył w 13 kompanii 3 pułku piechoty w składzie II Brygady Legionów, potem w 5 baterii 1 pułku artylerii, 1 baterii armat polowych i w kadrze artylerii w Kozienicach. W stopniu sierżanta uczestniczył w bitwach pod Krzywopłotami, Marcinkowicami, Pisarzowem, Nowym Sączem, Konarami, Klimontowem, nad Styrem, Polską Górą, Kaszówką. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do c. i k. Armii. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. U schyłku wojny w listopadzie 1918 brał udział w rozbrajaniu oddziaów niemieckich w Piotrkowie Trybunalskim.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego w listopadzie 1918. Został zweryfikowany do stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1918. Pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych, następnie do 1920 w DOG w Warszawie. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej 1920 stopniu służył wraz z baterią w ramach 2 pułku artylerii polowej Legionów IV Brygady Litewsko-Białoruskiej. Internowany, w niewoli litewskiej w lipcu 1920, uciekł z niej w następnym miesiącu do Kłajpedy i wrócił do Polski. 28 sierpnia 1920 przydzielony do I Baterii Ochotniczej. Za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari. W 1920 ukończył kurs nr 3 Centrum Wyszkolenia Artylerii w Krakowie. Został zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1919. Od 1921 do 1922 służył w 21 pułku artylerii polowej, następnie od 1922 roku w III dywizjonie 20 pułku artylerii polowej stacjonującego w garnizonie Prużana. Absolwent kursu dowódców dywizjonów w Szkole Strzeleckiej Artylerii w Toruniu. Od 1923 roku w I dywizjonie 20 pułku artylerii polowej[2].

1 grudnia 1924 roku został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 28. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3]. Został dowódcą baterii w 20 pułku artylerii polowej. W 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i przydzielony do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu[4]. Od 15 września 1929 roku był dowódcą baterii w 14 pułku artylerii polowej w Poznaniu[5][6]. 9 marca 1933 został przeniesiony do 7 dywizjonu artylerii konnej w Poznaniu na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza[7][8]. 4 lutego 1934 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. W marcu 1934 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza 7 dak[10], a w 1936 został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy 7 dak[7]. W 1938 został przeniesiony do 19 pułku artylerii lekkiej w Nowej Wilejce na stanowisko dowódcy III dywizjonu, detaszowanego w Lidzie[7].

Po wybuchu II wojny światowej w czasie kampanii wrześniowej dowodzony przez niego dywizjon został włączony w skład 38 pułku artylerii lekkiej. 15/16 września 1939 roku w walce pod Księżym Mostem został ranny. Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. W październiku 1939 roku udało mu się uciec ale w listopadzie tego roku został ponownie aresztowany we Lwowie. Prawdopodobnie wiosną 1940 roku został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/4-22 oznaczony numerem 577)[11]. Ofiary z tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Żoną, Feliksa Wróbla była Maria, z domu Bernowicz (po wojnie powtórnie zamężna z Wiktorem Wróblem; zm. 1986), z którą miał córki: Annę (zm. 2008) i Ewę, po wojnie zamieszkujące w Bieczu.

Upamiętnienie edytuj

19 kwietnia 2010, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy Gimnazjum im. Marii Skłodowskiej-Curie nr 2 w Polkowicach został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Feliksa Wróbla[12]. W uroczystościach uczestniczyła jego córka, Ewa Bułat.

Ordery i odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Feliks Wróbel w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Feliks II Wróbel” w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie „Feliksa I Wróbla” ur. 19 listopada 1885 roku, podporucznika rezerwy 86 pp[1]

Przypisy edytuj

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 435, 464, 375, 561.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 753, 822.
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 743.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 435, 464.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 295.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 682.
  7. ↑ a b c Kiński 1993 ↓, s. 380.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 91.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.
  11. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 108. [dostęp 2014-10-27].
  12. ↑ Katyń... Ocalić od zapomnienia. stare.gim2.polkowice.pl. [dostęp 2014-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 grudnia 2014)].
  13. ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 188.
  15. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Wróbel&oldid=70096357”