Frankie Fredericks

lekkoatleta namibijski

Frank Frankie Fredericks (ur. 2 października 1967 w Windhuk) – namibijski lekkoatleta, sprinter. Pierwszy w historii Namibijczyk-medalista olimpijski.

Frank Frankie Fredericks
Ilustracja
Frankie Fredericks podczas XI Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce w Osace (2007).
Data i miejsce urodzenia

2 października 1967
Windhuk

Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
Reprezentacja  Namibia
srebro Barcelona 1992 lekkoatletyka
100 m
srebro Barcelona 1992 lekkoatletyka
200 m
srebro Atlanta 1996 lekkoatletyka
100 m
srebro Atlanta 1996 lekkoatletyka
200 m
Mistrzostwa świata
złoto Stuttgart 1993 200 m
srebro Tokio 1991 200 m
srebro Göteborg 1995 200 m
srebro Ateny 1997 200 m
Mistrzostwa Afryki
złoto Dakar 1998 200 m
złoto Tunis 2002 100 m
złoto Tunis 2002 200 m
srebro Dakar 1998 100 m
Igrzyska Wspólnoty Narodów
złoto Victoria 1994 200 m
złoto Manchester 2002 200 m
srebro Kuala Lumpur 1998 100 m
brąz Victoria 1994 100 m
Halowe mistrzostwa świata
złoto Maebashi 1999 200 m
srebro Toronto 1993 60 m

Pierwszym sportowym sukcesem Fredericksa było zdobycie srebrnego medalu na Mistrzostwach Świata 1991 w biegu na 200 metrów. Na igrzyskach w Barcelonie w 1992 roku zdobył dwa srebrne medale w biegach na 100 i 200 metrów. W 1993 roku w Stuttgarcie został mistrzem świata na 200 metrów, co nie zdarzyło się jeszcze żadnemu reprezentantowi Namibii w historii. Na olimpiadzie w Atlancie w 1996 roku Frankie Fredericks był jednym z faworytów zarówno w biegu na 100 metrów, jak i w biegu na 200 metrów. Ponownie zdobył dwa srebrne medale. W 1998 roku na igrzyskach Wspólnoty Brytyjskiej w Kuala Lumpur ponownie stracił szansę na złoty medal w biegu na 100 metrów, przegrywając z Ato Boldonem z Trynidadu i Tobago. W latach 1999-2001 musiał wycofać się ze startów w zawodach z powodu kontuzji. W biegu na 200 metrów na igrzyskach olimpijskich w Atenach zajął czwarte miejsce. Kilka miesięcy po tej imprezie postanowił zakończyć sportową karierę. Od 2004 roku jest członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego[1].

Jego imieniem nazwaną jedną z ulic w jego rodzinnym mieście Windhuk[2].

Rekordy życioweEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. David Miller: Historia igrzysk olimpijskich i MKOl Od Aten do Pekinu 1894 - 2008. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2008, s. 497. ISBN 978-83-7510-279-6.
  2. 7th IAAF World Championships in Athletics - IAAF Statistics Handbook Seville 1999. 1999, s. 573.
  3. Ed Gordon: TAFWA Indoor List 2009. s. 390.

Linki zewnętrzneEdytuj