Wikipedia

Frankie Fredericks

lekkoatleta namibijski

Frank „Frankie” Fredericks (ur. 2 października 1967 w Windhuku) – namibijski lekkoatleta, sprinter. Czterokrotny medalista olimpijski z Barcelony i Atlanty oraz uczestnik igrzysk olimpijskich w Atenach, czterokrotny medalista mistrzostw świata (w tym mistrz świata z Stuttgartu), dwukrotny medalista halowych mistrzostw świata (w tym złoty medalista z Maebashi), złoty medalista igrzysk afrykańskich oraz igrzysk Wspólnoty Narodów, trzykrotny mistrz Afryki. Halowy rekordzista świata.

lekkoatletyka
Frankie Fredericks
Ilustracja
Frankie Fredericks podczas XI Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce w Osace (2007).
Pełne imię i nazwisko

Frank Fredericks

Data i miejsce urodzenia

2 października 1967
Windhuk

Wzrost

180 cm[1]

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Namibia
Igrzyska olimpijskie
srebro Barcelona 1992 lekkoatletyka
(bieg na 100 m)
srebro Barcelona 1992 lekkoatletyka
(bieg na 200 m)
srebro Atlanta 1996 lekkoatletyka
(bieg na 100 m)
srebro Atlanta 1996 lekkoatletyka
(bieg na 200 m)
Mistrzostwa świata
złoto Stuttgart 1993 bieg na 200 m
srebro Tokio 1991 bieg na 200 m
srebro Göteborg 1995 bieg na 200 m
srebro Ateny 1997 bieg na 200 m
Halowe mistrzostwa świata
złoto Maebashi 1999 bieg na 200 m
srebro Toronto 1993 bieg na 60 m
Igrzyska afrykańskie
złoto Kair 1991 bieg na 100 m
złoto Kair 1991 bieg na 200 m
srebro Abudża 2003 bieg na 200 m
brąz Johannesburg 1999 bieg na 100 m
brąz Johannesburg 1999 sztafeta 4 × 100 m
Mistrzostwa Afryki
złoto Dakar 1998 bieg na 200 m
złoto Tunis 2002 bieg na 100 m
złoto Tunis 2002 bieg na 200 m
srebro Dakar 1998 bieg na 100 m
Igrzyska Wspólnoty Narodów
złoto Victoria 1994 lekkoatletyka
(bieg na 200 m)
złoto Manchester 2002 lekkoatletyka
(bieg na 200 m)
srebro Kuala Lumpur 1998 lekkoatletyka
(bieg na 100 m)
brąz Victoria 1994 lekkoatletyka
(bieg na 100 m)
Multimedia w Wikimedia Commons

Jest pierwszym w historii sportowcem z Namibii, który zdobył medal letnich igrzysk olimpijskich, jak również medal lekkoatletycznych mistrzostw świata[2]. Szwagier Nico Motchebona, również lekkoatlety[1].

Biografia

edytuj

W 1991 otrzymał tytuł wicemistrza świata w konkurencji biegu na 200 m, na dwukrotnie krótszym dystansie zaś zajął w finale 5. miejsce. Uczestniczył w igrzyskach afrykańskich w Kairze, na których wywalczył złote medale w konkurencjach biegowych na dystansie 100 i 200 m[3].

Rok później zadebiutował na igrzyskach olimpijskich. Wystąpił w dwóch konkurencjach, w których okazał się srebrnym medalistą – w biegu na 100 m uzyskał w finale czas 10,02 i nieznacznie przegrał z reprezentantem Wielkiej Brytanii Linfordem Christie (o 0,06 s), natomiast w konkurencji biegu na dystansie 200 m uzyskał czas 20,13 i w walce o złoty medal został pokonany przez Mike'a Marsha[4][5].

W 1993 wystartował w halowych mistrzostwach świata, w konkurencji biegu na 60 m wywalczył srebrny medal, w konkurencji biegu na 200 m zaś odpadł w półfinale (do którego zarazem nie przystąpił). Na mistrzostwach świata rozgrywanych w Stuttgarcie otrzymał złoty medal w konkurencji biegu na 200 m, natomiast w konkurencji biegu na 100 m zajął w fazie finałowej 6. miejsce. Uczestniczył w finale Grand Prix IAAF w Londynie, gdzie po raz pierwszy wygrał konkurencję rozgrywaną w ramach tej imprezy lekkoatletycznej (dokonał tego w biegu na 200 m)[3].

Był uczestnikiem igrzysk Wspólnoty Narodów w Victorii, tam zdobył brązowy medal w konkurencji biegu na 100 m, jak również złoty medal w konkurencji biegu na 200 m. W 1994 po raz pierwszy znalazł się w najlepszej trójce konkurencji rozgrywanej w ramach lekkoatletycznego Pucharu Świata, zajmując 2. miejsce w biegu na 200 m. W Göteborgu zdobył trzeci w karierze medal mistrzostw świata, w konkurencji biegu na 200 m został wicemistrzem, na dwukrotnie krótszym dystansie zaś znalazł się na 4. miejscu[3][6]. W 1996 brał udział w mityngu rozgrywanym we francuskim Liévin, gdzie wynikiem 19,92 ustanowił aktualny do dziś halowy rekord świata w konkurencji biegu na 200 m – ponadto został pierwszym na świecie mężczyzną, który ten dystans przebiegł w czasie krótszym niż 20 sekund[7].

W konkurencji biegu na dystansie zarówno 100, jak i 200 m startował także w ramach igrzysk olimpijskich w Atlancie. Tak jak cztery lata wcześniej, zdobył w obu konkurencjach tytuł wicemistrzowski. W finale konkursu biegu na 100 m uzyskał czas 9,89, w finale konkursu biegu na dystansie 200 m zaś osiągnął rezultat czasowy 19,68[8].

W 1997 na mistrzostwach świata zajął te same pozycje w finałach, co dwa lata wcześniej (tytuł wicemistrza w konkurencji biegu na 200 m, 4. miejsce w konkurencji biegu na 100 m). Rok później zdobył pierwsze w karierze medale mistrzostw Afryki (srebrny w biegu na 100 m, złoty w biegu na 200 m), a także sięgnął po trzeci w karierze medal igrzysk Wspólnoty Narodów (srebro w biegu na 100 m). W 1999 został halowym mistrzem świata w konkurencji biegu na 200 m[3][6]. Startował na mistrzostwach świata rozgrywanych w Walencji, w trakcie których doznał dość poważnej kontuzji[9].

Do startów powrócił w 2001 roku, kiedy m.in. wystąpił na rozgrywanych w Edmonton mistrzostwach świata, w ramach których był zgłoszony do startu w konkurencji biegu na 200 m, ale wycofał się z niego już w fazie eliminacji. Rok później po raz drugi wywalczył tytuł mistrza igrzysk Wspólnoty Narodów (w biegu na 200 m), a także dwa tytuły mistrza kontynentu (w biegu na dystansie zarówno 100, jak i 200 m). Dotarł do finału lekkoatletycznych mistrzostw globu w Paryżu, w którym ostatecznie zajął 7. miejsce[3][6].

Uczestniczył w rozgrywanych w Atenach igrzyskach olimpijskich. W konkurencji biegu na 100 m zajął 4. miejsce w drugiej rundzie zmagań (uzyskał czas 10,17), natomiast w konkurencji biegu na dwukrotnie dłuższym dystansie zajął w finale 4. miejsce z rezultatem czasowym 20,14[10]. W trakcie tych igrzysk oświadczył, że po zmaganiach w konkurencji biegu na 200 m zakończy karierę sportową[11], jednak mimo tej zapowiedzi Namibijczyk brał udział m.in. w Światowym Finale IAAF w Monako[3].

W swej karierze zdobywał też złote medale mistrzostw NCAA (w 1991 na stadionie, w latach 1991-92 w hali)[3].

Po karierze zawodniczej

edytuj

W 2004 objął członkostwo w Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim. W trakcie tego członkostwa przewodniczył Komisji Zawodników, jak również pracował w Komitecie Wykonawczym. Pełnił dodatkowo funkcję członka Komitetu Koordynacyjnego Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie oraz Letnich Igrzysk Olimpijskich Młodzieży w Singapurze. Na ceremonii otwarcia tych drugich igrzysk niósł flagę olimpijską[12].

Osiągnięcia

edytuj
Rok Zawody Miasto Miejsce Konkurencja Wynik
1991 Mistrzostwa świata   Tokio 5. bieg na 100 m 9,95
  bieg na 200 m 20,34
Igrzyska afrykańskie   Kair   bieg na 100 m 10,18
  bieg na 200 m 20,28
1992 Igrzyska olimpijskie   Barcelona   bieg na 100 m 10,02
  bieg na 200 m 20,13
1993 Halowe mistrzostwa świata   Toronto   bieg na 60 m 6,51
DNS SF bieg na 200 m N/A
Mistrzostwa świata   Stuttgart 6. bieg na 100 m 10,03
  bieg na 200 m 19,85
Finał Grand Prix IAAF   Londyn   bieg na 200 m 20,34
1994 Igrzyska dobrej woli   Petersburg   bieg na 200 m 20,17
Igrzyska Wspólnoty Narodów   Victoria   bieg na 100 m 10,06
  bieg na 200 m 19,97
Puchar Świata   Londyn   bieg na 200 m 20,55
1995 Mistrzostwa świata   Göteborg 4. bieg na 100 m 10,07
  bieg na 200 m 20,12
Finał Grand Prix IAAF   Monako   bieg na 200 m 20,21
1996 Igrzyska olimpijskie   Atlanta   bieg na 100 m 9,89
  bieg na 200 m 19,68
1997 Mistrzostwa świata   Ateny 4. bieg na 100 m 9,95
  bieg na 200 m 20,23
Finał Grand Prix IAAF   Fukuoka   bieg na 200 m 19,81
1998 Mistrzostwa Afryki   Dakar   bieg na 100 m 9,97
  bieg na 200 m 19,99
Finał Grand Prix IAAF   Moskwa   bieg na 100 m 10,11
Puchar Świata   Johannesburg   bieg na 200 m 19,97
  sztafeta 4 × 100 m 38,29
Igrzyska Wspólnoty Narodów   Kuala Lumpur   bieg na 100 m 9,96
1999 Halowe mistrzostwa świata   Maebashi   bieg na 200 m 20,10
Mistrzostwa świata   Sewilla DNS SF bieg na 100 m N/A
DNS bieg na 200 m N/A
DNS H sztafeta 4 × 100 m N/A
Igrzyska afrykańskie   Johannesburg   bieg na 100 m 10,10
  sztafeta 4 × 100 m 39,52
2001 Mistrzostwa świata   Edmonton DNS H bieg na 200 m N/A
2002 Igrzyska Wspólnoty Narodów   Manchester   bieg na 200 m 20,06
Mistrzostwa Afryki   Tunis   bieg na 100 m 9,93
  bieg na 200 m 20,10
Puchar Świata   Madryt   bieg na 200 m 20,20
  sztafeta 4 × 100 m 38,63
2003 Mistrzostwa świata   Paryż 7. bieg na 200 m 20,47
Igrzyska afrykańskie   Abudża   bieg na 200 m 20,43
2004 Halowe mistrzostwa świata   Budapeszt DNS SF bieg na 200 m N/A
Igrzyska olimpijskie   Ateny 4. QF bieg na 100 m 10,17
4. bieg na 200 m 20,14
Światowy Finał IAAF   Monako   bieg na 200 m 20,31
Źródło: [3][6]

Rekordy życiowe

edytuj
  • bieg na 100 m – 9,86 (3 lipca 1996, Lozanna)  
  • bieg na 200 m – 19,68 (1 sierpnia 1996, Atlanta)  
  • bieg na 400 m – 46,28 (25 marca 1989, Tempe)
  • sztafeta 4 × 100 m – 38,24 (26 sierpnia 1997, Berlin)
Halowe
  • bieg na 60 m – 6,51 (12 marca 1993, Toronto)
  • bieg na 200 m – 19,92 (18 lutego 1996, Liévin)  
  • sztafeta 4 × 400 m – 3:04,89 (14 marca 1992, Indianapolis)

Źródło: [3]

Upamiętnienie

edytuj

Jego imieniem nazwano jedną z ulic w jego rodzinnym mieście Windhuk[13][14].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Frankie Fredericks. olympedia.org. [dostęp 2023-09-04]. (ang.).
  2. ↑ Craig Frew: Frankie Fredericks: The man who made Commonwealth history. bbc.com, 2014-02-09. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-09-28)]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i Frank FREDERICKS | Profile | World Athletics. worldathletics.org. [dostęp 2023-09-04]. (ang.).
  4. ↑ Athletics at the 1992 Barcelona Summer Games: Men's 100 metres. sports-reference.com. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-13)]. (ang.).
  5. ↑ Athletics at the 1992 Barcelona Summer Games: Men's 200 metres. sports-reference.com. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-13)]. (ang.).
  6. ↑ a b c d Frankie Fredericks. athleticspodium.com. [dostęp 2023-09-04]. (ang.).
  7. ↑ Mike Rowbottom: ATHLETICS: Fredericks breaks Christie's record. independent.co.uk, 1996-02-19. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-09)]. (ang.).
  8. ↑ Official Report of the Centennial Olympic Games, v.3. digital.la84.org. s. 69, 71. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-08)]. (ang.).
  9. ↑ Injury keeps Fredericks out of 200-meter final. deseret.com, 1999-08-27. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-09-02)]. (ang.).
  10. ↑ Athletics. Official Report of the XXVIII Olympiad - Results. digital.la84.org, 2004-08-29. s. 103, 118. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-13)]. (ang.).
  11. ↑ Fredericks to retire. telegraphindia.com, 2004-08-25. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-09-02)]. (ang.).
  12. ↑ Frankie FREDERICKS Biography, Olympic Medals, Records and Age. olympics.com. [dostęp 2023-09-04]. (ang.).
  13. ↑ 7th IAAF World Championships in Athletics - IAAF Statistics Handbook Seville 1999. 1999, s. 573.
  14. ↑ Duncan Mackay: A gentleman and a scholar. theguardian.com, 2002-07-21. [dostęp 2023-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-06-01)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Frankie_Fredericks&oldid=76335328”