Fu Cong
Fu Cong (chiń. upr. 傅聪; chiń. trad. 傅聰; pinyin Fù Cōng; pisany także często w starej transkrypcji jako Fou Ts’ong; ur. 10 marca 1934 w Szanghaju, zm. 28 grudnia 2020 w Londynie[1]) – chiński pianista, laureat III nagrody podczas V Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 1955 roku. Podczas konkursu w prasie polskiej wymieniany był jako Fu Tsung[2].
Data i miejsce urodzenia |
10 marca 1934 |
---|---|
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci |
28 grudnia 2020 |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód | |
Wydawnictwo |
m.in. Decca Records, Meridian Records i CBS |
Życiorys
edytujMłodość i wykształcenie
edytujPochodził z inteligenckiej rodziny. Jego ojciec Fu Lei (1908–1966) był tłumaczem literatury francuskiej oraz krytykiem sztuki. Fu Cong rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku siedmiu lat, a jego pierwszym nauczycielem został włoski pianista i dyrygent Mario Paci[3]. W 1951 zadebiutował V koncertem fortepianowym Ludwiga van Beethovena[4].
W 1953 zdobył III nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Bukareszcie[4]. W 1955 reprezentował Chiny na V Konkursie Chopinowskim. Zajął tam 3. miejsce i zdobył nagrodę Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków[5].
W latach 1954–1956 studiował w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie w klasie Zbigniewa Drzewieckiego[4].
Kariera pianistyczna
edytujDziałalność koncertową rozpoczął w Chinach. Do Polski po raz pierwszy przyjechał w 1953 jako solista Chińskiego Zespołu Pieśni i Tańca[2]. Od lipca 1954 (gdy rozpoczął studia pod kierunkiem Drzewieckiego) dawał w Polsce liczne recitale i występy z orkiestrą symfoniczną. W latach 50. występował także w wielu państwach Europy Wschodniej. W 1958 z powodu sytuacji politycznej w Chinach przeprowadził się do Anglii[6]. W latach 60. i 70. XX wieku dał około 2400 koncertów solowych, stając się jednym z najpopularniejszych pianistów na świecie[7]. Koncertował w większości krajów Europy, w Azji, obu Amerykach i Australii[8]. W Chinach występował m.in. w 1976[9], 1989 i 1998[10]. Wiele razy powracał też do Polski, m.in. na Międzynarodowy Festiwal Chopinowski w Dusznikach-Zdroju[8].
Zasiadał w jury wielu konkursów muzycznych, m.in. Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina[11] i Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Królowej Elżbiety Belgijskiej[9].
Współpracował m.in. z Yehudim Menuhinem i Danielem Barenboimem[7]. Tygodnik „Time” uznał go za najlepszego z żyjących chińskich muzyków, a niemiecki pisarz Hermann Hesse nazwał go „jedynym prawdziwym wykonawcą Chopina”[12].
Repertuar i dyskografia
edytujW jego repertuarze znajdują się utwory m.in. Fryderyka Chopina, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Franza Schuberta, Claude’a Debussy’ego, Georga Friedricha Händla, Domenica Scarlattiego, Johanna Sebastiana Bacha i Ludwiga van Beethovena[10].
Nagrał kilkadziesiąt płyt dla różnych wytwórni muzycznych, m.in. Decca Records, Meridian Records i CBS[13][14]. W 1994 ukazała się płyta Sztuka pianistyczna Fou Ts’onga, która została wydana prywatnie przez Marthę Argerich, Leona Fleishera i Radu Lupu[8].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Just in: Major pianist dies of Covid. slippeddisc.com. [dostęp 2020-12-28]. (ang.).
- ↑ a b Życie Warszawy. R. 12, 1955 nr 53=3536 (3 III), Instytut Prasy "Czytelnik", 3 marca 1955, s. 1 [dostęp 2020-12-29] .
- ↑ Like Father, Like Son. chinaculture.org, 6 sierpnia 2007. [dostęp 2017-01-14]. (ang.).
- ↑ a b c Dybowski 2005 ↓, s. 202.
- ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 65.
- ↑ Dybowski 2005 ↓, s. 204.
- ↑ a b Fu Cong. polish.cri.cn. [dostęp 2016-04-26]. (pol.).
- ↑ a b c Dybowski 2005 ↓, s. 205.
- ↑ a b Fou Ts'ong Piano Recital. theatrebeijing.com. [dostęp 2016-04-26]. (ang.).
- ↑ a b Robert Cummings: Fou Ts'ong. allmusic.com. [dostęp 2016-04-26]. (ang.).
- ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 216.
- ↑ Fou Ts'ong, piano. chineseperformingarts.net. [dostęp 2016-04-26]. (ang.).
- ↑ Fou Ts'ong: Discography. allmusic.com. [dostęp 2016-04-26]. (ang.).
- ↑ Fou Ts'ong: Discography. discogs.com. [dostęp 2016-04-26]. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 202–205. ISBN 83-910515-1-X.
- Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.