Góra

Giewont, Tatry

Góra – wypukła forma ukształtowania terenu o wysokości względnej większej niż 300 m. W Europie za tereny górskie uważa się tereny położone powyżej 500 m n.p.m. Ze względu na wysokości bezwzględne wyróżnia się góry niskie, średnie i wysokie. Ze względu na sposób powstania wyróżnia się góry fałdowe, zrębowe, wulkaniczne i ostańce.

W rzeźbie górskiej wyróżnić można formy wklęsłe (doliny, kotliny, kotły) i wypukłe (szczyty, turnie, kopy, bule). Formy wypukłe łączą się w grzbiety górskie lub masywy górskie, te z kolei w pasma górskie. Pasma i masywy wraz z pogórzami i kotlinami śródgórskimi tworzą łańcuchy górskie. Kilka łańcuchów górskich o wspólnych cechach geologicznych, powstałe w czasie tego samego fałdowania noszą nazwę systemu górskiego. Góry fałdowe i zrębowe powstają w wyniku procesów orogenicznych, natomiast wulkaniczne w wyniku działalności wulkanicznej, a ostańce w wyniku działalności erozyjnej i denudacyjnej głównie wody.

Zobacz też

• system górski – łańcuch górski – pasmo górskie – masyw górski – szczyt
• wzgórze – pagórek – turnia – grań – grzbiet górski – góra stołowa – góra kopiasta – góra-świadek – twardzielec – ostaniec – góra wyspowa – przełęcz
• wyżyna

Linki zewnętrzne

• Góra w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. II: Derenek – Gżack. Warszawa 1881.