Gawriił Gołowkin

Gawriił (Gawriła) Iwanowicz Gołowkin (Gabriel Gołowkin; ros. Гавриил (Гаврила) Иванович Головкин; ur. 1660, zm. 20 stycznia 1734) – rosyjski polityk, kanclerz, kanclerz Imperium Rosyjskiego od 1708 roku do swej śmierci w 1734 roku. Prawdziwym szefem dyplomacji był jednak do roku 1727 Boris Kurakin.

Gawriił Gołowkin

Data urodzenia	1660
Data śmierci	20 stycznia 1734
Kanclerz Imperium Rosyjskiego
Okres	od 1708 do 1734
Poprzednik	Piotr Szafirow
Następca	Andriej Ostermann
Odznaczenia

Życiorys

W 1677, młody Gawriił Gołowkin związał się z dworem carewicza Piotra, będąc już uprzednio związanym z jego matką Natalią. Oboje chronili młodego carewicza w trudnym okresie regencji Zofii Aleksiejewny. Gołowkin towarzyszył carowi w jego podróżach i pracy w stoczni w holenderskim Zaanstad. W 1706 został pierwszym rosyjskim wielkim kanclerzem spraw zagranicznych na polu bitwy pod Połtawą (1709).

Gołowkin piastował ten urząd przez 25 lat. Gdy panowała Katarzyna I, został członkiem stworzonego przez nią w 1726 nowego organu władzy, jakim była Najwyższa Tajna Rada. Gdy cesarzowa ogłosiła młodego Piotra II swym sukcesorem, Gołowkinowi nakazała pieczę nad nim. Gdy w roku 1730 Piotr II zmarł, Gołowkin otwarcie poparł pretensje do tronu, jakie miała Anna Iwanowna Romanowa, księżna Kurlandii, przeciw arystokratycznym frakcjom Dołgorukowowów i Golicynów, opowiadając się za autokracją i odrzucając projekt konstytucji monarchii ograniczonej. Za rządów Anny Gołowkin został członkiem pierwszego rosyjskiego gabinetu, lecz w jego obrębie miał mniejsze wpływy niż faworyci carycy: Andriej Ostermann i Burkhard Christoph Münnich.

W roku 1707 Gołowkin został hrabią cesarstwa, a w 1710 hrabią rosyjskim. Był jednym z najbogatszych magnatów epoki. Nieznajomość języków obcych powodowała liczne konflikty z innymi ministrami i to nie tylko tymi niemieckiego pochodzenia. Od 1706 roku kierował wydziałem do spraw stosunków z Polską. Odznaczony Orderem Orła Białego i rosyjskim Orderem Świętego Andrzeja.