Wikipedia

Gustaw Rakowski (wojskowy)

Gustaw Rakowski[a] (ur. 2 maja[b] 1883 w Wasiliszkach, zm. po 15 listopada 1933[2][c]) – major łączności Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Gustaw Rakowski
major łączności major łączności
Data i miejsce urodzenia

2 maja 1883
Wasiliszki

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

Polska Organizacja Wojskowa

Jednostki

1 Pułk Łączności

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Zasługi (II RP) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Życiorys edytuj

Urodził się 2 maja 1883 w Wasiliszkach, w rodzinie Stanisława, czynownika z guberni wileńskiej i matki z domu Radyńskiej[1][3][4]. Był wyznania rzymskokatolickiego[1]. Ukończył szkołę realną w Dyneburgu[1]. Jako student Politechniki Kijowskiej „brał czynny udział w kółkach militarnych, czyli związkach walki czynnej i Związkach Strzeleckich polskich na Ukrainie. Praca konspiracyjna tych Kółek i oddziałów strzeleckich odbywała się dość często” w jego mieszkaniu[5].

5 stycznia 1915 wstąpił do 2 Kijowskiej Szkoły Wojskowej na prawach wolontariusza (ros. Вольноопределяющийся)[1]. 21 marca awansował na podoficera[1]. 1 maja 1915, po ukończeniu kursu, został mianowany chorążym[1]. 18 maja przybył do 7 syberyjskiego batalionu saperów i został wyznaczony na stanowisko młodszego oficera 1. kompanii telegraficznej (z dniem 1 sierpnia 1915 kompania została wyłączona ze składu 7 syberyjskiego batalionu saperów i przemianowana na 31 samodzielną kompanię telegraficzną, a 22 października 1915 przemianowana na 7 syberyjską samodzielną kompanię telegraficzną ros. 7-я Сибирская отдельная телеграфная рота)[1].

Od 1918 do 1 kwietnia 1920 „brał czynny udział w pracach Polskiej Organizacji Wojskowej na Wschodzie (KN 3) w charakterze oficera do zleceń przy Komendzie Naczelnej”[5][6]. 7 lutego 1920, w dniu zajęcia Odessy przez bolszewików, z rozkazu Komendy Okręgu POW Odessa udał się okrężną drogą przez Turcję, Rumunię i Austrię do Polski z raportami i zameldował w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego[7].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w Wojskowej Dyrekcji Telegrafów i Telefonów Wołyń, a jego oddziałem macierzystym był 2 batalion zapasowy telegraficzny[8]. W tym samym roku został wyznaczony na stanowisko szefa łączności w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie[9][10][11]. „Zorganizował służbę łączności w DOK II pod każdym względem wzorowo i postawił ją na odpowiednim poziomie, dając przykład wyjątkowej pracowitości, skrupulatności i dużej inicjatywy”[9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 10. lokatą w korpusie oficerów łączności[12], a 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 8. lokatą w korpusie oficerów łączności[13]. 15 kwietnia 1925 otrzymał pochwalne uznanie ministra spraw wewnętrznych Cyryla Ratajskiego za udział w przeprowadzonej w 1924 „rozbudowie sieci telefonicznej na terenie województw wschodnich dla potrzeb władz administracyjnych i policyjnych”[14]. W maju 1927 został przydzielony z 2 Okręgowego Szefostwa Łączności w Lublinie do macierzystego 1 pułku łączności w Zegrzu na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy pułku[15][16]. Z dniem 1 lutego 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i skierowany na dwumiesięczny urlop, a z dniem 31 marca tego roku przeniesiony w stan spoczynku[17].

Jako osadnik wojskowy otrzymał działkę w kolonii Serchów, w gminie Rożyszcze powiatu łuckiego[3].

W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łuck. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II”[18].

Ordery i odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ W ewidencji armii rosyjskiej figurował jako Раковский Густав Станиславович[1].
  2. ↑ Wg archiwalnych źródeł rosyjskich urodził się 18 kwietnia 1883[1]. Jeżeli data urodzenia „18 kwietnia” jest datą z kalendarza juliańskiego to, według kalendarza gregoriańskiego powinien urodzić się 30 kwietnia. Zobacz daty nowego i starego porządku.
  3. ↑ Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach pochowany jest Gustaw Rakowski zmarły 31 grudnia 1968 (kwatera II B 24, rząd 5, miejsce 10). Brak bliższych danych o tej osobie.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Послужной список 7-й Сибирской отдельной телеграфной роты прапорщика Раковского. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2022-07-18]. (ros.).
  2. ↑ a b Odznaczenie z dyplomem wysłano 15 listopada 1933. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-18]..
  3. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-18]..
  4. ↑ a b Adnotacja „wydano B. S. dnia 20 lipca 1950”. Brak daty zwrotu akt z B. S. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-15]..
  5. ↑ a b Odpis z odpisu zaświadczeni wystawionego 1 września 1925 w Łucku przez Stefana Bieniewskiego ps. „Litwiński” byłego komendanta naczelnego KN 3 POW i byłego komendanta Związków Strzeleckich na Rosję. [w:] sygn. 701/1/63 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. [dostęp 2022-07-19].
  6. ↑ Życiorys mjr. Gustawa Rakowskiego zarejestrowany 31 maja 1930 w Gabinecie Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych pod numerem 57/Gab. tj., przekazany 18 listopada 1936 do Wojskowego Biura Historycznego. [w:] sygn. 701/1/63 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. [dostęp 2022-07-19].
  7. ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
  8. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 363.
  9. ↑ a b Pochwała dowódcy Okręgu Korpusu II gen. dyw. Władysława Junga z 25 maja 1927. [w:] sygn. 701/1/63 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. [dostęp 2022-07-19].
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 82, 957, 967.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 45, 874, 885.
  12. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 256.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 171.
  14. ↑ Odpis pochwały dla mjr. Rakowskiego szefa łączności DOK II. [w:] sygn. 701/1/63 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. [dostęp 2022-07-19].
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927, s. 131.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 611, 621.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930, s. 3.
  18. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 353, 875.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 2.
  20. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-18]..
  21. ↑ Adnotacja „wydano B. S. dnia 1 maja 1948” i „Zwrócono z B. S. dnia 5 stycznia 1954”. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-18]..
  22. ↑ M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929, s. 162.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 611.
  25. ↑ Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Раковский Густав. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2022-07-19]. (ros.).

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gustaw_Rakowski_(wojskowy)&oldid=69061679”