Herbert Onslow Plumer

Herbert Onslow Plumer, ps. „Daddy Plumer” (pol. „Tata Plumer”) i „Old Plum” (pol. „Stary Plum”) (ur. 13 marca 1857, zm. 16 lipca 1932) – brytyjski marszałek polny (Field Marshal), później polityk i dyplomata kolonialny.

Herbert Onslow Plumer
Daddy Plumer, Old Plum
Ilustracja
Herbert Plumer w 1902
marszałek polny marszałek polny
Data i miejsce urodzenia

13 marca 1857
Torquay

Data i miejsce śmierci

16 lipca 1932
Wielka Brytania

Przebieg służby
Lata służby

1876–1919

Siły zbrojne

 British Army

Stanowiska

wysoki komisarz Palestyny (1925–1928)

Główne wojny i bitwy

powstanie Mahdiego,
II wojna Matabele,
II wojna burska,
I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Krzyż Wielki Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Królewskiego Wiktoriańskiego (GCVO) Order Imperium Brytyjskiego do 1935 (wojskowy) Wielka Wstęga Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia)

Dzieciństwo i młodość

edytuj

Herbert urodził się w Torquay w Anglii. Był drugim synem w mieszczańskiej rodzinie. Ukończył jedną z najstarszych angielskich szkół męskich, Eton College położoną w miasteczku Eton.

Kariera wojskowa

edytuj

W 1876 rozpoczął służbę wojskową w British Army. Został skierowany do regimentu piechoty York and Lancaster Regiment[1].

Afryka

edytuj

W latach 1879-1886 był adiutantem batalionu. W tym charakterze służył podczas powstania Mahdiego w Sudanie w 1884. Kapitan Plumer wyróżnił się w walkach pod El Teb i Tamai, za co otrzymał wojskową nagrodę Mentioned in Despatches. 22 lipca 1884 poślubił swoją daleką kuzynkę Annie Constance Goss, z którą miał czworo dzieci.

W 1887 rozpoczął naukę w szkole oficerów sztabowych Staff College w Camberley. Następnie w latach 1890-1893 był zastępcą asystenta generalnego adiutanta w Jersey. Gdy w marcu 1896 wybuchła II wojna Matabele, Plumer został przeniesiony do Afryki Południowej. Pod rozkazami generała Fredericka Carringtona zorganizował i dowodził Korpusem Strzelców Konnych. W zamian za zasługi otrzymał wyróżnienie przywilejem brevet, a następnie awansował na pułkownika[2].

W latach 1899-1902 uczestniczył w II wojnie burskiej. Po powrocie do kraju, otrzymał w 1902 dowództwo 4 Brygady Piechoty, należącej do I Korpusu Armii. Rok później został generalnym dowódcą 10 Dywizji Piechoty, należącej do IV Korpusu Armii. W 1904 został głównym kwatermistrzem Sił Zbrojnych, w 1906 objął generalne dowództwo nad 7 Dywizją Piechoty, a w 1907 nad 5 Dywizją Piechoty. W 1911 został mianowany generalnym dowódcą dla Północnego Dowództwa[3].

I wojna światowa

edytuj
 
Marszałek Herbert Plumer, 1920

Gdy w 1914 wybuchła I wojna światowa, Brytyjczycy wysłali do Francji Brytyjski Korpus Ekspedycyjny. 18 lutego 1915 generał-lieutenant Plumer objął dowództwo nad V Korpusem. Pod jego rozkazami znalazły się dwie dywizje piechoty, z którymi rozpoczął II bitwę pod Ypres (22 kwietnia – 25 maja 1915). Intensywność walk była tak wielka, że podjęto decyzję o rozbudowaniu V Korpusu i przekazania go pod dowództwo generała Edmunda Allenby. Natomiast Plumer objął dowództwo nad Drugą Armią we Flandrii. W 1917 odniósł zwycięstwo w bitwie pod Messines, która rozpoczęła się najgłośniejszym wybuchem wojny – jednoczesna detonacja 19 potężnych min umieszczonych w tunelach wykopanych pod niemieckimi liniami obronnymi. Plumer był powszechnie uważany za jednego z najlepszych dowódców wojskowych służących we Francji podczas I wojny światowej. Uznawał jednostki kawalerii za przestarzałe, i widział dla nich zastosowanie jedynie po przebiciu linii obronnych, by mogła wykonać szybki manewr przez wyłom na tyły przeciwnika. Rozumiał, że w walce pozycyjnej zastosowanie znajduje jedynie piechota. Dostrzegał znaczenie terenu, pogody i morale żołnierzy. Był niezwykle skrupulatny przy planowaniu operacji wojskowych. Jego uwagi niezwykle często były słuszne, i nawet po ich odrzuceniu okazywało się, że Plumer miał zazwyczaj rację. Było tak między innymi podczas bitwy pod Passchendaele, gdy Plumer ostrzegał przed ciężkimi warunkami terenowymi i załamaniem pogody. Bitwa jest uważana za jedną z najbardziej kontrowersyjnych i bezowocnych kampanii I wojny światowej. Prawie pół miliona żołnierzy alianckich i ćwierć miliona Niemców zginęło lub odniosło rany w walce o kawałek zrujnowanej, bagnistej ziemi. Bitwa przesunęła linię frontu zaledwie o około 10 kilometrów[4].

Pod koniec wojny Plumer dowodził całością brytyjskich sił we Francji[5].

Po wojnie

edytuj

Po wojnie Plumer został dowódcą okupacyjnej Brytyjskiej Armii Renu. W 1919 Plumer został gubernatorem Malty. W lipcu 1919 otrzymał awans na marszałka polnego (Field Marshal), i jednocześnie przyznano mu tytuł baron Plumer.

Dalsza działalność

edytuj

W latach 1925-1928 był Wysokim Komisarzem Palestyny. Jego okres administrowania w Mandacie Palestyny jest zazwyczaj opisywany jako najbardziej spokojny czas w historii mandatu Palestyny. W 1925 otrzymał tytuł wicehrabia Plumer.

Zmarł w 1932. Jego prochy pochowano w Opactwie Westminsterskim. Spadkobiercą tytułu był Thomas Plumer.

Awanse

edytuj

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Geoffrey Powell: Plumer: The Soldier’s General: A Biography of Field-Marshal Viscount Plumer. Messines Pen and Sword Books Ltd., 1990. ISBN 0-85052-605-1.
  2. Frank W. Sykes: With Plumer in Matabeleland: an account of the operations of the Matabeleland Relief Force during the rebellion of 1896. Constable & Co., 1897. ISBN 0-85052-605-1.
  3. Plumer, Herbert Charles Onslow (1857-1932), 1st Viscount Plumer of Messines and Bilton, Yorkshire, Field Marshal. [w:] King’s College London – Liddell Hart Centre for Military Archives [on-line]. [dostęp 2012-04-09]. (ang.).
  4. Mitchell A. Yockelson: Borrowed Soldiers: Americans under British Command, 1918. University of Oklahoma Press, 1918. ISBN 978-0806139197.
  5. Army Commands 1900-2011. [w:] Colin Mackie’s website [on-line]. [dostęp 2012-04-09]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj