Ivo Pogorelić
Ivo Pogorelić też Ivo Pogorelich (ur. 20 października 1958 w Belgradzie)[1] – chorwacki pianista.
 Ivo Pogorelić (2015) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Wydawnictwo | |
| Strona internetowa | |
Życiorys
edytujOd siódmego roku życia uczył się gry na fortepianie. W latach 1975–1978 studiował w Konserwatorium Moskiewskim u Jewgienija Malinina i Wiery Gornostajewej oraz od 1976 pod kierunkiem gruzińskiej pianistki i pedagoga[2], arystokratki Alizy Kezeradze. Byli małżeństwem od 1980 aż do jej śmierci w 1996[3].
Zdobył pierwsze nagrody na międzynarodowym konkursie pianistycznym Casagrande w Terni (Włochy) w 1978 i Konkursie w Montrealu w 1980. Jednak największy rozgłos zyskał za sprawą nagrody, której nie udało mu się zdobyć. W 1980 wystąpił na 10. Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie i nie został dopuszczony do finałowego etapu[3]. Jurorka konkursu, argentyńska pianistka Martha Argerich, uznała go za pianistycznego geniusza i na znak protestu zrezygnowała z udziału w jury. Otrzymał na tym konkursie „nagrody pocieszenia” od prywatnych fundatorów, a w Polsce nagrano płytę z jego wykonaniami muzyki Chopina.
W 1981 zagrał po raz pierwszy w nowojorskiej Carnegie Hall[3] oraz zagrał swój pierwszy recital w Londynie. Od tego czasu dał wiele recitali na całym świecie i współpracował z największymi orkiestrami, takimi jak: Bostońska Orkiestra Symfoniczna, Londyńska Orkiestra Symfoniczna, Chicagowska Orkiestra Symfoniczna, Filharmonicy Wiedeńscy, Filharmonicy Berlińscy, Orchestre de Paris i wieloma innymi.
Zaczął nagrywać dla Deutsche Grammophon i w 1982 podpisał z tą wytwórnią płytową kontrakt[3]. Nagrywał dzieła Bacha, Beethovena, Brahmsa, Chopina[4][5], Liszta, Mozarta, Musorgskiego, Prokofjewa, Ravela, Scarlattiego, Skriabina i Czajkowskiego[3].
W 1988 zainaugurował doroczny festiwal swojego imienia w Bad Wörishofen promujący młode talenty i umożliwiający im występy u boku znanych wykonawców. W 1993 powołał do życia międzynarodowy konkurs pod nazwą Ivo Pogorelich International Solo Piano Competition w Pasadenie[3].
W 1988 zyskał tytuł ambasadora dobrej woli nadawany przez UNESCO. Podczas wojny domowej w Bośni i Hercegowinie zajmował się działalnością charytatywną na rzecz mieszkańców Sarajewa poszkodowanych przez konflikty po rozpadzie Jugosławii.
Przypisy
edytuj- ↑ Ivo Pogorelić. chopin.nifc.pl. [dostęp 2008-12-13]. (pol.).
- ↑ Ivo Pogorelić. Dawny buntownik, a dzisiaj klasyk [online], Rzeczpospolita, 23 sierpnia 2020 [dostęp 2023-12-24] (pol.).
- ↑ a b c d e f Pogorelich Ivo, [w:] Elżbieta Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna PWM, wyd. I, t. 8 Pe–R część biograficzna, Kraków: PWM, 2004, s. 140–141, ISBN 83-224-0837-4.
- ↑ Ivo Pogorelich / Polskie Nagrania. pianistdiscography.com [dostęp 2019-05-07].
- ↑ Ivo Pogorelich / Chopin. deutschegrammophon.com [dostęp 2019-05-07].
Linki zewnętrzne
edytuj- Ivo Pogorelich w bazie AllMusic (ang.)
- Dyskografia Ivo Pogorelicha w bazie MusicBrainz (ang.)
- Ivo Pogorelich w bazie Discogs.com (ang.)
- Ivo Pogorelich w bazie IMDb (ang.)
- R.M. Campbell, Pianist Pogorelich is a source of controversy and wonder [online], seattlepi.com, 4 listopada 2004 [dostęp 2010-02-23] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-13] (ang.).