Iwan Tichonowicz Griszyn (ros. Ива́н Ти́хонович Гри́шин, ur. 3 grudnia?/16 grudnia 1901 we wsi Wnukowiczi w guberni smoleńskiej (obecnie dzielnica Rosławia), zm. 20 czerwca 1951 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał pułkownik (1945), Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Iwan Griszyn
Ива́н Ти́хонович Гри́шин
ilustracja
generał pułkownik generał pułkownik
Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1901
Wnukowiczi, gubernia smoleńska (obecnie Rosław)

Data i miejsce śmierci

20 czerwca 1951
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1920–1951

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca 49 Armii

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Medal „W upamiętnieniu 800-lecia Moskwy” Order Krzyża Grunwaldu III klasy Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

Życiorys

edytuj

Ukończył 4 klasy szkoły wiejskiej, później pracował w gospodarstwie wiejskim, od lipca 1920 w Armii Czerwonej, brał udział w tłumieniu powstania tambowskiego, od kwietnia 1922 dowódca plutonu, w latach 1925-1926 w zachodniej szkole piechoty[potrzebny przypis], 1926-1928 elew szkoły piechoty we Frunze, następnie żołnierz 132 pułku strzeleckiego w Doniecku, dowódca plutonu, potem kompanii, szef sztabu batalionu. 1933-1936 studiował w Akademii Wojskowej im. Frunzego w Moskwie, którą ukończył z wyróżnieniem i I lokatą. Szef wydziału w Centralnej Szkole Szefów Sztabu Ludowego Komisariatu ZSRR w Moskwie, od września 1937 szef oddziału sztabu 17 Dywizji Strzeleckiej Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, od grudnia 1938 szef 2 oddziału sztabu tego okręgu. Od października 1940 dowódca 137 Dywizji Strzeleckiej w Gorkim (obecnie Niżny Nowogród), wraz z nią uczestniczył w pokazowych ćwiczeniach Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. Dowodzona przez niego dywizja otrzymała Czerwony Sztandar Ludowego Komisariatu Obrony i tytuł najlepszej dywizji w Armii Czerwonej. Po ataku Niemiec na ZSRR uczestnik obrony Smoleńska, później pod Trubeckiem, Briańskiem i Tułą. Od marca 1942 szef sztabu 50 Armii, a od kwietnia 1943 11 Gwardyjskiej Armii, która przygotowywała ofensywę na Wołchow. Od 3 maja 1942 generał major, od czerwca 1943 dowódca 49 Armii, która w sierpniu-wrześniu 1943 brała udział w ofensywie na Smoleńsk i Rosław i w zajęciu tych miast. W 1944 dowodzona przez niego armia zajęła m.in. Białystok i Łomżę, następnie brała udział w ofensywie w Prusach Wschodnich i operacji pomorskiej, zajmując port w Gdańsku. 10 marca 1945 mianowany generałem pułkownikiem, a dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 10 kwietnia 1945 otrzymał Złotą Gwiazdę Bohatera ZSRR. Wkrótce wraz z 49 Armią brał udział w operacji berlińskiej i dotarciu do Łaby, gdzie spotkał się z brytyjskimi żołnierzami. Od lipca 1945 dowódca 6 Gwardyjskiej Armii, od lipca 1946 szef zarządu szkolenia wojsk lądowych, od lutego 1950 szef Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego i Fizycznego Wojsk Lądowych. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 2 kadencji. Pochowany na cmentarzu Nowodziewiczym. Jego imieniem nazwano ulice w Moskwie, Rosławiu i Mohylewie.

Odznaczenia

edytuj

Bibliografia

edytuj