Wikipedia

Jürgen Prochnow

aktor niemiecki

Jürgen Prochnow (ur. 10 czerwca 1941 w Berlinie) – niemiecki aktor pracujący w Hollywood, występował w roli kapitana okrętu podwodnego w dramacie wojennym Wolfganga Petersena Okręt (Das Boot, 1981). W 2003 otrzymał obywatelstwo Stanów Zjednoczonych[1][2][3].

Jürgen Prochnow
Ilustracja
Jürgen Prochnow, Berlin 2010
Data i miejsce urodzenia

10 czerwca 1941
Berlin, Niemcy

Zawód

aktor

Współmałżonek

Isabel Goslar
(1982-1997; rozwód)
Birgit Stein
(2004–2014; rozwód)
Verena Wengler
(od 2015)

Lata aktywności

od 1970

Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Wczesne lata edytuj

Urodził się w Berlinie[4] jako syn inżyniera telekomunikacji[5]. Na przełomie lat 1943/44 wraz z rodziną osiedlił się w Resku, gdzie mieszkali jego dziadkowie ze strony matki – Elsa (z domu Doepke) i Karl Plautz[6][7]. W 1952 jego rodzina przeniosła się do Düsseldorfu, gdzie dorastał ze starszym bratem Dieterem (ur. 22 maja 1939)[8]. Uczęszczał do Jacobi-Gymnasium i brał udział w szkolnych przedstawieniach z amatorską grupą teatralną. Na prośbę rodziców Prochnow pierwszy rozpoczął szkolenie jako bankier. Pracował też jako statysta i techniczny od oświetlenia w Düsseldorfer Schauspielhaus. Po odbyciu stażu, w latach 1963–1966 studiował aktorstwo w Folkwang Hochschule w Essen.

Swój pierwszy angaż otrzymał w Städtische Bühnen Osnabrück. Potem grał w teatrach: Theater Aachen (1968-70), Theater der Stadt Heidelberg (1971) i Schauspielhaus Bochum (1971-1976). W następnych latach pracował jako artysta niezależny i gościnnie w różnych teatrach, w tym w Deutsches Schauspielhaus w Hamburgu i Düsseldorfer Schauspielhaus w Düsseldorfie. W 1979 również wziął udział w kursie aktorskim u Lee Strasberga.

Kariera edytuj

Debiutował na ekranie jako niemiecki młodzieniec Arnold w filmie telewizyjnym WDR Przedsiębiorca (Unternehmer, 1970), a rok później trafił do telefilmu SWF Żegnaj, Judaszu (Leb wohl, Judas, 1971). Znalazł się potem w obsadzie romansu Zoff (1972) i dramatu Handlarz czterech pór roku (Händler der vier Jahreszeiten, 1972) z Hanną Schygullą. Pierwszym osiągnięciem filmowym była tytułowa kreacja agenta ubezpieczeniowego, który bierze udział w napadzie na bank, zostaje schwytany i skazany na pięć lat więzienia w Brutalizacja Franza Bluma (Die Verrohung des Franz Blum, 1974) oraz postać Ludwiga Göttena w dramacie Utracona cześć Katarzyny Blum (Die verlorene Ehre der Katharina Blum, 1975) w reżyserii Volkera Schlöndorffa i Margarethe von Trotta[9].

W dramacie Wolfganga Petersena Konsekwencja (Die Konsequenz, 1977) zagrał homoseksualnego Martina Kuratha[10]. Międzynarodowe uznanie zyskał sobie rolą kapitana tytułowego okrętu podwodnego w dramacie wojennym Wolfganga Petersena Okręt (Das Boot, 1981)[11]. Po udziale w dreszczowcu Siódmy znak (The Seventh Sign, 1988) z Demi Moore, zagrał sadystycznego kapitana policji RPA w dramacie historycznym Sucha biała pora (A Dry White Season, 1989)[12].

Jego filmografia zawiera takie tytuły jak Angielski pacjent (The English Patient, 1996) jako major Muller, Air Force One (1997) w roli generała Ivana Radka czy Zabójczy układ (The Replacement Killers, 1998) jako Michael Kogan. Brał także udział w wielu niemieckich projektach, a także serialach, w tym Tatort (1973, 1977, 2010, 2016)[13], 24 godziny (2010) jako Sergei Bazhaev i Agenci NCIS: Los Angeles (2010, 2014) jako Mattias Draeger[14].

Życie prywatne edytuj

Od roku 1978 był związany z austriacką aktorką Antonią Reininghaus (1954-2006), z którą miał córkę Johannę (ur. 1980). 31 października 1987 roku Antonia Reininghaus zaplanowała dwa samobójstwa (swoje i siedmioletniej wtedy córki) połykając tabletki nasenne. Dziecko zmarło, a matka została uratowana[15][16][17]. W 1982 poślubił Isabel Goslar, córkę aktora, reżysera i scenarzysty Jürgena Goslara. Mieli dwójkę dzieci: córkę Monę i syna Romana[5]. Jednak w roku 1997 doszło do rozwodu. 21 lipca 2004 roku ożenił się z niemiecką scenarzystką i aktorką Birgit Stein. W 2014 doszło do separacji i rozwodu. W 2015, w wieku 74 lat Prochnow ożenił się z 53-letnią wówczas aktorką Verenę Wengler[18]. Prochnow przebywał zarówno w Los Angeles, jak i Monachium. W 2017 sprzedał swój dom w Kalifornii i przeprowadził się do Berlina.

Filmografia edytuj

filmy fabularne
Rok Tytuł Rola Reżyser
1972 Handlarz czterech pór roku (Händler der vier Jahreszeiten) dalszy brat Stammtisch Rainer Werner Fassbinder
1974 Brutalizacja Franza Bluma (Die Verrohung des Franz Blum) Franz Blum Reinhard Hauff
Jeden lub drugi z nas (Einer von uns beiden) Bernd Ziegenhals Wolfgang Petersen
1975 Utracona cześć Katarzyny Blum (Die verlorene Ehre der Katharina Blum) Ludwig Götten Volker Schlöndorff, Margarethe von Trotta
1977 Konsekwencja (Die Konsequenz) Martin Kurath Wolfgang Petersen
1981 Okręt (Das Boot) kapitan Wolfgang Petersen
1983 Miłość na wieki (Love Is Forever) generał Siegfried Kaplan Hall Bartlett
Twierdza (The Keep) kpt. Klaus Woermann Michael Mann
1984 Forbidden Fritz Friedländer Anthony Page
Diuna (Dune) Książę Leto Atryda David Lynch
1985 Byk i dziewczyna (Der Bulle und das Mädchen) Byk Peter Keglevic
1986 Killing Cars Ralph Korda Michael Verhoeven
1987 Des Teufels Paradies Escher Vadim Glowna
Gliniarz z Beverly Hills II (Beverly Hills Cop II) Maxwell Dent Tony Scott
Terminus Sir/lekarz/kierowca Yellow Truck Pierre-William Glenn
1988 Siódmy znak (The Seventh Sign) David Bannon Carl Schultz
1989 Sucha biała pora (A Dry White Season) kpt. Stolz Euzhan Palcy
1990 Morderczy rejs (Der Skipper) Skipper Peter Keglevic
Fałszywy as (The Man Inside) Günter Wallraff Bobby Roth
Czwarta wojna (The Fourth War) pułkownik Valachev John Frankenheimer
1991 Robin Hood Sir Miles Folcanet John Irvin
1992 Pojedynek w powietrzu (Interceptor) Phillips Michael Cohn
Huraganowy Smith (Hurricane Smith) Charlie Dowd Colin Budds
Twin Peaks: Ogniu krocz ze mną (Twin Peaks: Fire Walk with Me) leśnik David Lynch
Klejnoty (Jewels, TV) Joachim von Mannheim Roger Young
1993 Sidła miłości (Body of Evidence) dr Alan Payly Uli Edel
Der Fall Lucona Hans Strasser, dziennikarz Jack Gold
1995 W paszczy szaleństwa (In the Mouth of Madness) Sutter Cane John Carpenter
Sędzia Dredd (Judge Dredd) Sędzia Griffin Danny Cannon
1996 Angielski pacjent (The English Patient) major Muller Anthony Minghella
Księżniczka Alisea (Sorellina e il principe del sogno, TV) król Kurdok Lamberto Bava
1997 DNA dr Carl Wessinger William Mesa
Air Force One generał Ivan Radek Wolfgang Petersen
Der Schrei Der Liebe Matti Geschonneck Holger Behrend
1998 Zabójczy układ (The Replacement Killers) Michael Kogan Antoine Fuqua
Człowiek bomba (Human Bomb) Gerhardt Dach Anthony Page
1999 Grom z jasnego nieba (Heaven’s Fire, TV) Quentin Darby David Warry-Smith
Estera (Esther) Haman Raffaele Mertes
Nieprzerwana akcja – Wing Commander (Wing Commander) komandor Paul Gerald Chris Roberts
2000 Ojciec Pio (Padre Pio) wizytator Carlo Carlei
2001 Rozpruwacz: List z Piekła (Ripper) detektyw Kelso John Eyres
2005 Kampania Arnolda (See Arnold Run) Arnold Schwarzenegger James B. Rogers
2006 Niebiańska przepowiednia (The Celestine Prophecy) Jensen Armand Mastroianni
Beerfest Baron Wolfgang von Wolfhausen Jay Chandrasekhar
Kod da Vinci (The Da Vinci Code) André Vernet Ron Howard
2007 Nanking John Rabe Bill Guttentag, Dan Sturman
2008 Dark Sector (gra komputerowa) Yargo Mensik (głos) Steve Sinclair
La Conjura de El Escorial kpt. Espinosa Antonio del Real
2010 Grzesznicy i święci (Sinners & Saints) pan Rhykin William Kaufman
2013 Company of Heroes: Oddział bohaterów (Company of Heroes) dr Luca Gruenewald Don Michael Paul
2019 Ukryte życie (A Hidden Life) major Schlegel Terrence Malick
2020 Eine Handvoll Wasser Konrad Hausnick Jakob Zapf

Seriale TV edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Jürgen Prochnow. Listal. [dostęp 2017-01-28]. (ang.).
  2. ↑ Jürgen Prochnow – Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2017-01-28]. (rum.).
  3. ↑ Jürgen Prochnow. AlloCiné. [dostęp 2017-01-28]. (fr.).
  4. ↑ Jürgen Prochnow (10 de Junho de 1941) Artista. Filmow. [dostęp 2017-01-28]. (port.).
  5. ↑ a b Juergen Prochnow Biography (1941-). Film Reference. [dostęp 2017-01-28]. (ang.).
  6. ↑ Jurgen Prochnow o swoich filmach i niezwykłym powrocie do korzeni. „Głos Koszaliński”. [dostęp 2020-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-11)]. (pol.).
  7. ↑ Hal Erickson: Spotkanie z Jürgenem Prochnowem. WandaMilewska.pl. [dostęp 2017-01-28]. (pol.).
  8. ↑ Dieter Prochnow w bazie IMDb (ang.)
  9. ↑ Jürgen Prochnow Biography. Turner Classic Movies. [dostęp 2020-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-28)]. (ang.).
  10. ↑ 10 strong performances: Jürgen Prochnow at 75. DW. [dostęp 2020-08-11]. (ang.).
  11. ↑ Hal Erickson: Jürgen Prochnow Biography. AllMovie. [dostęp 2017-01-28]. (ang.).
  12. ↑ Jürgen Prochnow. Rotten Tomatoes. [dostęp 2017-01-28]. (ang.).
  13. ↑ Jürgen Prochnow. MYmovies. [dostęp 2017-01-28]. (wł.).
  14. ↑ Jürgen Prochnow. TV.com. [dostęp 2017-01-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-02)]. (ang.).
  15. ↑ Todes-Drama um Prochnows Ex. B.Z. Berlin. [dostęp 2017-01-28]. (niem.).
  16. ↑ jjc (09.11.2006): Prochnows Ex lag 14 Tage tot in ihrer Wohnung. „Der Spiegel”. [dostęp 2017-01-28]. (niem.).
  17. ↑ Stephan Kürthy (08.11.2006): Jürgen Prochnows Ex lag tagelang tot in ihrer Wohnung. Bild. [dostęp 2017-01-28]. (niem.).
  18. ↑ Wie fühlt sich die Liebe mit 74 an, Herr Prochnow?. B.Z. Berlin. [dostęp 2017-01-28]. (niem.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jürgen_Prochnow&oldid=67853064”