Jan Skorobohaty-Jakubowski

Jan Skorobohaty-Jakubowski, ps. „Dziadek”, „Fogel”, „Jur”, „Kaczmarek”, „Jan Kaczmarek”, „Mohort”, „Rafał”, „Selim”, „Skupień”, „Topór”, „Truszkowski”, „Vogel” (ur. 4 lipca 1878 w Łomży, zm. 12 listopada 1955 w Białymstoku)[1]generał brygady Wojska Polskiego, tymczasowy Delegat Rządu na Kraj od 25 maja do 14 grudnia 1940, zastępca delegata Delegatury Rządu na Generalne Gubernatorstwo na początku 1941 roku[2]. Odznaczony Orderem Orła Białego.

Jan Skorobohaty-Jakubowski
Dziadek, Fogel, Jur, Kaczmarek,
Jan Kaczmarek, Mohort, Rafał, Selim, Skupień, Topór, Truszkowski, Vogel
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

4 lipca 1878
Łomża, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

12 listopada 1955
Białystok, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1914–1928
1939–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Korpus Ochrony Pogranicza

Jednostki

II Korpus Polski w Rosji
43 Pułk Strzelców Kresowych
13 Dywizji Piechoty
3 Brygada Ochrony Pogranicza

Stanowiska

dowódca pułku piechoty
dowódca piechoty dywizyjnej
dowódca brygady
komendant rezerw kadrowych KG AK

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Order Orła Białego Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę
Oficerowie komendy Legionów,
19 grudnia 1914 – od lewej: August Krasicki, Józef Łepkowski, Bertold Merwin, Jan Jakubowski i Włodzimierz Ostoja-Zagórski.
Grób gen. Jana Skorobohaty-Jakubowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Życiorys

edytuj

Syn Tomasza i Balbiny z Truszkowskich. Ukończył 7 klas gimnazjum filologicznego i szkołę handlową Franciszka Laskusa w Warszawie. Był członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, Organizacji Bojowej PPS, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego[3]. W latach 1914–1917 walczył w Legionach Polskich, później w II Korpusie Polskim. Od 30 grudnia 1916 był mężem Danuty Marii Skorobohatej[3]. W latach 1919–1920 przebywał na Syberii. Od września 1922 był dowódcą 43 pułku piechoty Strzelców Kresowych. 8 grudnia 1922 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 13 Dywizji Piechoty w Równem[4].

Rozporządzeniem Ministra Spraw Wojskowych z 8 maja 1926 r. przeniesiony został, w korpusie oficerów piechoty, do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 3 Brygady Ochrony Pogranicza w Wilejce[5]. W listopadzie 1927 przeniesiony został z KOP do kadry oficerów piechoty z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[6]. Z dniem 31 lipca 1928 został przeniesiony w stan spoczynku.

Został osadnikiem wojskowym w kolonii Szwoleżerów (osada Żuków, gmina Klewań, powiat rówieński)[7]. Pełnił funkcję II wiceprezesa Związku Byłych Ochotników Armii Polskiej[8]. 1 lipca 1928 został członkiem zarządu głównego założonego wówczas Związku Sybiraków[9], od 1938 do 1939 był prezesem zarządu głównego ZS[10][11]. Do 1939 działał w komitecie redakcyjnym organu prasowego tej organizacji, czasopisma „Sybirak”[12].

W 1939 wziął udział w kampanii wrześniowej, w której wydawał rozkazy niestrzelania do sowieckiego agresora, udało mu się także jako jedynemu ze swojego oddziału wyjść z sowieckiej niewoli i przedostać się na Zachód[13]. W 1940 został wysłany przez Władysława Sikorskiego z misją do okupowanej Polski. Od 1942 był komendantem rezerw krajowych Komendy Głównej Armii Krajowej. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C15-4-10)[14].

Awanse

edytuj

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Polska Podziemna – Jan Skorobohaty-Jakubowski (pol.) [dostęp 2011-11-07].
  2. Waldemar Grabowski, Polska Tajna Administracja Cywilna 1940–1945. Warszawa 2003, s. 111.
  3. a b c d e Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 280. [dostęp 2021-10-08].
  4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 53 z 8 grudnia 1922 roku, s. 897.
  5. Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 20 z 8 V 1926, s. 154.
  6. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 29 listopada 1927 roku.
  7. Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 66. [dostęp 2015-04-05].
  8. Aleksander Sokołowski. Cele i zadania Organizacji Związku b. Ochotników Armii Polskiej. „Ochotnik. Jednodniówka Związku b. Ochotników Armii Polskiej, Uczestników Walk o Niepodległość 1914–1921”, s. 32, 34, 1938. 
  9. Ze zjazdu sybiraków. „Kurier Warszawski”. Nr 181, s. 4, 2 lipca 1928. 
  10. Skład Zarządu Głównego Związku Sybiraków. „Sybirak”. 1–2 (14), s. 88, lipiec 1938. 
  11. Antoni Kuczyński. Związek Sybiraków liczy 75 lat. „Niepodległość i Pamięć”. Nr 20, s. 201, 2004. 
  12. Tymczasowa lista poległych i zmarłych żołnierzy W. P. na Syberii. „Sybirak”. 3 (19), s. 80, lipiec 1939. 
  13. Jerzy Łojek: Agresja 17 września 1939. Studium aspektów politycznych. Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1410-5.
  14. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  15. M.P. z 1996 r. nr 12, poz. 139 „w uznaniu wielkich historycznych zasług dla niepodległości i chwały Rzeczypospolitej Polskiej”.
  16. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008, 2008, s. 316.
  17. Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz nadaje: order wojsk. „Virtuti Militari” V klasy z 5 Dywizji Syberyj. W. P. na Wschodzie. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 27, s. 614, 19 września 1922. 
  18. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  19. Odznaczenie prezesa Zarządu Głównego. „Sybirak”. 4 (16), s. 63, listopad 1938. 
  20. M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. M.P. z 1927 r. nr 258, poz. 708 „za zasługi, położone w zakresie ochrony granic i ugruntowania państwowości polskiej w województwch kresowych”.
  22. „W zamian za otrzymane wstążeczki biało-amarantowe b. armii gen. Hallera”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2097 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1666).

Bibliografia

edytuj