Jerzy Dobrowolski (aktor)

Jerzy Dobrowolski
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1930 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	17 lipca 1987 ; Warszawa
Zawód	aktor, reżyser, satyryk, artysta kabaretowy
Współmałżonek	2. Jolanta Zykun; (do 1987; jego śmierć)
Lata aktywności	1948–1987
	Zespół artystyczny
	Teatr Młodego Widza; (1948–1950); Teatr Ludowy; (1954); Teatr Narodowy; (1955–1957); Teatr Współczesny; (1955–1957); Teatr Dramatyczny; (1957–1959); Teatr Rozmaitości; (1972–1984)
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Jerzy Dobrowolski (ur. 15 marca 1930 w Warszawie, zm. 17 lipca 1987 tamże) – polski satyryk, dramaturg, aktor i reżyser.

Twórczość

Teatralna

W 1954 ukończył studia na PWST w Warszawie. W latach 1948–1950 występował w Teatrze Młodego Widza we Wrocławiu, następnie w latach 1954–1984 w teatrach warszawskich: Ludowym, Narodowym, Współczesnym, Dramatycznym i Rozmaitości, w który występował najdłużej.

Reżyserował spektakle teatralne (Teatr im. J. Szaniawskiego w Płocku, 1982–1983) oraz radiowe (Polskie Radio, 1984–1987).

Kabaretowa

Jerzy Dobrowolski znany jest przede wszystkim ze swojej twórczości satyrycznej i kabaretowej. Stworzył jedne z pierwszych powojennych kabaretów: Kabaret Koń i Kabaret Owca. W późniejszych latach występował samodzielnie lub z innymi kabaretami, np. z Elitą.

Radiowa

Był także aktorem radiowym. Uczestniczył w niezliczonej ilości słuchowisk radiowych nadawanych głównie w Radiowej Trójce (m.in. Ilustrowany Tygodnik Rozrywkowy i kabaret „Decybel”). Był najważniejszym głosem w słuchowiskach autorstwa Marii Czubaszek, w których występował m.in. z Ireną Kwiatkowską, Barbarą Wrzesińską, Bohdanem Łazuką, Wojciechem Pokorą, Marianem Kociniakiem i Piotrem Fronczewskim; wiele z tych słuchowisk reżyserował.

Filmowa i telewizyjna

Wystąpił w kilkunastu filmach, głównie w charakterystycznych rolach drugoplanowych. Choć występował głównie w komediach, to w spektaklu telewizyjnym Kłopoty to moja specjalność (1977) w reżyserii Marka Piwowskiego zagrał rolę serio – detektywa Philipa Marlowe'a.

Wybrana filmografia

Grób Jerzego Dobrowolskiego na Starych Powązkach w Warszawie

Piątka z ulicy Barskiej (1953) jako student
Awantura o Basię (1959) jako fotograf
Zezowate szczęście (1960) jako protokolant w więzieniu
Rozwodów nie będzie (1964) jako fotograf (nowela I)
Paryż – Warszawa bez wizy (1967)
Stawka większa niż życie (1968) jako rykszarz (odc. 3)
Nowy (1969) jako naciągacz pod biurem zatrudnienia
Jak zdobyć pieniądze, kobietę i sławę (1969) jako reporter
Hydrozagadka (1970) jako tłumacz „żon maharadży”
Dziura w ziemi (1970) jako Józef Gibasiewicz, zastępca przewodniczącego Powiatowej Rady Narodowej
Rejs (1970) jako pasażer bez biletu
Kłopotliwy gość (1971) jako kierownik wydziału lokalowego Powiatowej Rady Narodowej
Motodrama (1971) jako prezes klubu motorowego
Poszukiwany, poszukiwana (1972) jako wieczny dyrektor
Nie ma róży bez ognia (1974) jako Jerzy Dąbczak, były mąż Wandy
Czterdziestolatek (1974) jako fotoreporter „Życia Warszawy” (odc. 4)
Kłopoty to moja specjalność (1977) jako Philip Marlowe

Życie prywatne

Był synem Władysława Dobrowolskiego – majora Wojska Polskiego, szermierza, brązowego medalisty olimpijskiego w szabli drużynowo z igrzysk w Los Angeles (1932).

Dwukrotnie żonaty; z pierwszą żoną miał córkę Dominikę, małżeństwo zakończyło się rozwodem^[1]. Jego drugą żoną była aktorka, Jolanta Zykun, z którą miał córkę, Aleksandrę^[2].

Cierpiał na chorobę alkoholową. Zmarł na uchyłkowe zapalenie jelit^[3]. Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 170-3-6)^[4].

Upamiętnienie

W 1999 nakręcono film dokumentalny o Dobrowolskim – Pasażer na gapę.

Przypisy

↑ Jerzy Dobrowolski | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2023-12-28] (pol.).
↑ AgnieszkaA. Fitkau-Perepeczko AgnieszkaA., S jak serial. Na plan nie wpuszczać, Świat Książki, 2005, s. 104, ISBN 83-7391-944-9 .
↑ Sonia Miniewicz: Polacy go uwielbiali, żona chciała zabić. "20 lat przepłakałam". onet.pl, 2023-06-12. [dostęp 2023-06-12]. (pol.).
↑ Cmentarz Stare Powązki: JERZY DOBROWOLSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-02] .

Bibliografia

Roman Dziewoński, „Dla mnie bomba Jerzego Dobrowolskiego”, Wydawnictwo LTW, Łomianki 2009, ISBN 978-83-7565-085-3
Jerzy Dobrowolski, „Wspomnienia moich pamiętników”, Wydawnictwo LTW, Łomianki 2009, ISBN 978-83-7565-090-7
JerzyJ. Dobrowolski JerzyJ., Decybel, RomanR. Dziewoński (oprac.), Łomianki: Wydawnictwo LTW, 2012, ISBN 978-83-7565-220-8, OCLC 805236180 .

Linki zewnętrzne

Jerzy Dobrowolski w bazie filmpolski.pl
Jerzy Dobrowolski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [dostęp 2021-04-09] .
Jerzy Dobrowolski w bazie IMDb (ang.)
Jerzy Dobrowolski w bazie Filmweb
Jerzy Dobrowolski na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”

[1] Jerzy Dobrowolski | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2023-12-28] (pol.).

[2] AgnieszkaA. Fitkau-Perepeczko AgnieszkaA., S jak serial. Na plan nie wpuszczać, Świat Książki, 2005, s. 104, ISBN 83-7391-944-9 .

[3] Sonia Miniewicz: Polacy go uwielbiali, żona chciała zabić. "20 lat przepłakałam". onet.pl, 2023-06-12. [dostęp 2023-06-12]. (pol.).

[4] Cmentarz Stare Powązki: JERZY DOBROWOLSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-02] .

[1]

[2]

[3]

[4]