Jerzy Dobrowolski (aktor)
Jerzy Dobrowolski (ur. 15 marca 1930 w Warszawie, zm. 17 lipca 1987 tamże) – polski satyryk, dramaturg, aktor i reżyser.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód | |
| Współmałżonek | |
TwórczośćEdytuj
TeatralnaEdytuj
W 1954 ukończył studia na PWST w Warszawie. W latach 1948–1950 występował w Teatrze Młodego Widza we Wrocławiu, następnie w teatrach w Warszawie:
- 1954 – Teatr Ludowy
- 1955–1957 – Teatr Narodowy i Współczesny
- 1957–1959 – Teatr Dramatyczny
- 1972–1984 – Teatr Rozmaitości
Reżyserował spektakle teatralne (Teatr im. J. Szaniawskiego w Płocku, 1982–1983) oraz radiowe (Polskie Radio, 1984–1987).
KabaretowaEdytuj
Jerzy Dobrowolski znany jest przede wszystkim ze swojej twórczości satyrycznej i kabaretowej. Stworzył jedne z pierwszych powojennych kabaretów: Kabaret Koń i Kabaret Owca. W późniejszych latach występował samodzielnie lub z innymi kabaretami, np. z Elitą.
RadiowaEdytuj
Był także aktorem radiowym. Uczestniczył w niezliczonej ilości słuchowisk radiowych nadawanych głównie w Radiowej Trójce (m.in. Ilustrowany Tygodnik Rozrywkowy i kabaret „Decybel”). Był najważniejszym głosem w słuchowiskach autorstwa Marii Czubaszek, w których występował m.in. z Ireną Kwiatkowską, Barbarą Wrzesińską, Bohdanem Łazuką, Wojciechem Pokorą, Marianem Kociniakiem i Piotrem Fronczewskim; wiele z tych słuchowisk reżyserował.
Filmowa i telewizyjnaEdytuj
Wystąpił w kilkunastu filmach, głównie w charakterystycznych rolach drugoplanowych. Choć występował głównie w komediach, to w spektaklu telewizyjnym Kłopoty to moja specjalność (1977) w reżyserii Marka Piwowskiego zagrał rolę serio – detektywa Philipa Marlowe'a.
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 170-3-6)[1]
Wybrana filmografiaEdytuj
- Piątka z ulicy Barskiej (1953) jako student
- Awantura o Basię (1959) jako fotograf
- Zezowate szczęście (1960) jako protokolant w więzieniu
- Rozwodów nie będzie (1964) jako fotograf (nowela I)
- Paryż – Warszawa bez wizy (1967)
- Stawka większa niż życie (1968) jako rykszarz (odc. 3)
- Nowy (1969) jako naciągacz pod biurem zatrudnienia
- Jak zdobyć pieniądze, kobietę i sławę (1969) jako reporter
- Hydrozagadka (1970) jako tłumacz „żon maharadży”
- Dziura w ziemi (1970) jako Józef Gibasiewicz, zastępca przewodniczącego Powiatowej Rady Narodowej
- Rejs (1970) jako pasażer bez biletu
- Kłopotliwy gość (1971) jako kierownik wydziału lokalowego Powiatowej Rady Narodowej
- Motodrama (1971) jako prezes klubu motorowego
- Poszukiwany, poszukiwana (1972) jako wieczny dyrektor
- Nie ma róży bez ognia (1974) jako Jerzy Dąbczak, były mąż Wandy
- Czterdziestolatek (1974) jako fotoreporter „Życia Warszawy” (odc. 4)
- Kłopoty to moja specjalność (1977) jako Philip Marlowe
Życie prywatneEdytuj
Był synem Władysława Dobrowolskiego – szermierza, brązowego medalisty olimpijskiego w szabli drużynowo z igrzysk w Los Angeles (1932).
Dwukrotnie żonaty; jego drugą żoną była aktorka, Jolanta Zykun, z którą miał córkę, Aleksandrę[2].
Cierpiał na chorobę alkoholową. Został pochowany na Starych Powązkach w Warszawie. W 1999 nakręcono film dokumentalny o Dobrowolskim – Pasażer na gapę.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: JERZY DOBROWOLSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-11-02].
- ↑ Agnieszka Fitkau-Perepeczko, S jak serial. Na plan nie wpuszczać, Świat Książki, 2005, s. 104, ISBN 83-7391-944-9.
BibliografiaEdytuj
- Roman Dziewoński, „Dla mnie bomba Jerzego Dobrowolskiego”, Wydawnictwo LTW, Łomianki 2009, ISBN 978-83-7565-085-3
- Jerzy Dobrowolski, „Wspomnienia moich pamiętników”, Wydawnictwo LTW, Łomianki 2009, ISBN 978-83-7565-090-7
- Jerzy Dobrowolski, Decybel, Roman Dziewoński (oprac.), Łomianki: Wydawnictwo LTW, 2012, ISBN 978-83-7565-220-8, OCLC 805236180.
Linki zewnętrzneEdytuj
- Jerzy Dobrowolski w bazie filmpolski.pl
- Jerzy Dobrowolski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [online] [dostęp 2021-04-09].
- Jerzy Dobrowolski w bazie IMDb (ang.)
- Jerzy Dobrowolski w bazie Filmweb
- Jerzy Dobrowolski na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”