Karl Philipp Schwarzenberg

austriacki wojskowy i dyplomata, książę

Karl Philipp Schwarzenberg (ur. 18 kwietnia 1771 w Wiedniu, zm. 15 października 1820 w Lipsku) – książę, austriacki marszałek polny i dyplomata.

Karl Philipp Schwarzenberg
Ilustracja
feldmarszałek
Data i miejsce urodzenia

18 kwietnia 1771
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

15 października 1820
Lipsk

Przebieg służby
Lata służby

1787–1815

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Austrii

Główne wojny i bitwy

wojny napoleońskie

Odznaczenia
Order Złotego Runa (Austria) Krzyż Wielki Orderu Marii Teresy Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Ducha Świętego (Francja) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Komandorski Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Order Słonia (Dania) Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) Kawaler 1. klasy Orderu Miecza (Szwecja) Krzyż Wielki Orderu Świętego Ferdynanda (Sycylia) I Klasa Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Order Orła Czarnego (Prusy) Order św. Huberta (Bawaria) Order Maksymiliana Józefa (Bawaria) Order Korony Rucianej (Saksonia) Krzyż Wielki Orderu Wojskowego Wilhelma (Holandia) Order Gwelfów (Hanower) Order Wierności (Badenia)
Pomnik księcia w Wiedniu

Życiorys

edytuj

Do wojska wstąpił w 1787 i już rok później walczył w wojnie z Turcją wraz z Poniatowskim (który uratował mu życie w bitwie pod Šabacem). Brał udział w wojnie Pierwszej Koalicji przeciwko rewolucyjnej Francji (1792-1797). 6 września 1796 został mianowany na stopień generała majora, a 4 września 1800 na stopień marszałka polnego porucznika[1]. 3 grudnia tego roku odznaczył się w bitwie pod Hohenlinden, w czasie której osłaniał wycofujące się wojska austriackie. Był jednym z niewielu, którym udało się zbiec wraz z oddziałami po przegranej przez Austriaków bitwie pod Ulm (8–15 października 1805).

W 1808 był ambasadorem w Rosji, przekonał cara Aleksandra I aby opóźnił rosyjskie poparcie dla Francji w 1809 roku. Gdy Austria wywołała wojnę z Francją, był w 1809 współautorem początkowych sukcesów Austriaków, potem walczył w przegranej bitwie pod Wagram (5–6 lipca). 26 września tego roku został mianowany na stopień generała kawalerii[1]. Po zawarciu pokoju w 1810 został ambasadorem w Paryżu, negocjował małżeństwo Napoleona z córką cesarza austriackiego Franciszka IMarią Ludwiką.

W 1812 na rozkaz Napoleona uczestniczył w inwazji na Rosję, jako dowódca austriackiego korpusu posiłkowego. W czasie działań wojennych pozostał jednak bierny, a nawet umożliwił współdziałanie Rosji z Prusami. W trakcie inwazji (2 października) został mianowany na stopień marszałka polnego[1].

Był przywódcą frakcji domagającej się wznowienia przez Austrię wojny przeciwko Francji; po przyłączeniu się Austrii do koalicji antynapoleońskiej w 1813 jako naczelny dowódca zjednoczonych sił odniósł zwycięstwo w wielkiej „bitwie narodów” pod Lipskiem, która była drugim (po Moskwie) upadkiem Napoleona (w niej to poległ książę Józef Poniatowski). Następnie przewodził operacjom sojuszników we Francji i brał udział w okupacji Paryża w 1814. Uczestniczył w rokowaniach kongresu wiedeńskiego w 1815. W 1817 przeżył wylew krwi do mózgu. Zmarł trzy lata później.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c Schmidt-Brentano 2006 ↓, s. 91.
  2. Federico Bona: I Cavalieri dell'Ordine Supremo del Collare o della Santissima Annunziata. [w:] Blasonario subalpino [on-line]. (wł.).

Bibliografia

edytuj